کانال گاراژ ــ مهدی تدینی

آمریکاستیزی در ایران یک پدیدۀ کاملاً وارداتی بود؛ مثل خود مارکسیسم که صفرتاصد وارداتی بود، پیامدهای اندیشۀ مارکسیستی نیز نتیجۀ همین واردات معنوی بود که توسط چپ‌های ایرانی انجام شد.

در دهۀ ۱۳۲۰، دو دهه قبل از اینکه آمریکاستیزی به ذهن و زبان جناح اسلامی برسد، چپ‌های ایرانی بودند که غرب‌ستیزی را از رفقای مارکسیست خارجی خود یاد گرفتند و به کف خیابان، به دانشگاه و مدرسه و به روزنامه‌ها و مجلاتشان آوردند.

در این ویدئوی کمیاب صحنه‌هایی از راهپیمایی وابستگان به حزب توده رو دوران ملی شدن نفت می‌ببینید. پلاکاردها همه ضدآمریکایی‌ست، در حالی که در آن زمان هیچ چالشی بین ایران و آمریکا وجود نداشت. این چپ‌ها طرفدار کمونیست‌های کره‌ای بودند (طرفدار پدربزرگ همین دیکتاتوری کنونیِ کرۀ شمالی) و شعار «یانکی گو هوم» می‌دادند (می‌دونید که اسپرم هم برای این چپا مهم نیست، مگر اینکه از طریق اسپرم دیکتاتوری کمونیستی تداوم یابد). سندیکای کارگران چیت‌سازی شعار می‌داد که کالاهای آمریکایی باید از ایران اخراج شود.

همۀ عناصرِ آمریکاستیزی و غرب‌ستیزی که در طول دهه‌های بعد فراگیر شد و ایران را گرفت، ابتدا در حزب توده ظهور کرد. این فکر متعلق به آنها بود. منتها چپِ ایرانی در آن زمان محدود به توده‌ای‌ها نبود. حزب ایران نیز که اکثر یاران مصدق رو تشکیل می‌داد، حزبی سوسیالیست بود (البته سوسیالیستِ مخالف شوروی، گرچه مدتی هم در اوج جریان تجزیۀ آذربایجان با حزب توده ائتلاف کرد). سوسیالیست‌های جوان هم در اون مقطع دور خلیل ملکی و در حزب زحمتکشان بقایی جمع شده بودند.

البته تا همین امروز هم چیزی عوض نشده است. هر بلایی که سر معیشت و معاش ایرانیان بیاید، آمریکاستیزی هر قدر هم که هزینه داشته باشد، هنوز چپ‌ها به ایدۀ آمریکاستیزی خود پایبندند و در این زمینه هیچ‌گاه خُرده‌ای به حکومت برآمده از انقلاب ۵۷ نمی‌گیرند ــ تا همین امروز.

***