اقبالی در دفاع از حجاب، آن را عاملی برای حفظ بنیان خانواده می‌داند و معتقد است بی‌توجهی به «حریم‌های جنسیتی» زندگی زناشویی را تهدید می‌کند. او اصرار دارد که اکثریت جامعه ایران «حجاب‌خواه» هستند و می‌گوید باید با «هنجارشکنان» برخورد و از مسئولان بابت کم‌کاری در این حوزه مطالبه‌گری شود. به باور او، قانون تازه عفاف و حجاب هم ضمانت اجرایی ایجاد می‌کند و هم مطالبه عمومی را تقویت می‌سازد. او همچنین از تشدید مجازات سلبریتی‌های «بدحجاب» دفاع کرده و حتی گفته کسانی که نمی‌خواهند قانون را رعایت کنند «می‌توانند از کشور بروند».

در نوشته‌ها و مواضع نظری، اقبالی جریان‌های فمینیستی در ایران را «رادیکال» و «ضد فرهنگ ایرانی» معرفی می‌کند و معتقد است این جریان‌ها از دهه ۷۰ به بعد با اعتراضات اجتماعی گره خورده‌اند و «اصل دین» را هدف گرفته‌اند. او فمینیسم را پروژه‌ای سرمایه‌دارانه می‌خواند که هویت زن را تخریب می‌کند و مدعی است برخی مطالبات زنان -- از نقد چندهمسری تا طرح موضوع کار جنسی -- اقدامی علیه ساختارهای فرهنگی ایران بوده است. از نگاه او، راه مقابله با این جریان‌ها تقویت خانواده، حفظ مرزبندی‌های جنسیتی و اجرای سخت‌گیرانه قوانین حجاب است.

اقبالی که خود کتابی درباره گشت ارشاد نوشته، عملکرد این نهاد را مؤثر می‌داند و ادعا می‌کند در دوره غیرفعال‌شدن آن، «سونامی برهنگی» رخ داد. او اذعان دارد که برخوردهای پلیس باید تغییر شکل دهد، اما معتقد است گشت ارشاد حذف نشده بلکه «هوشمند» شده است. به باور او، عقب‌نشینی حکومت در برابر مطالبات اجتماعی باعث تشدید درخواست‌ها می‌شود و باید در برابر «تخطی از قانون» ایستاد. در نهایت، او کسانی را که حجاب برمی‌دارند «مجرم» می‌خواند و معتقد است برایشان باید محدودیت ایجاد کرد، چون «تحمل تخلف»، از نگاه او، نه فضیلت که ضعف است.