تینا قاضی‌مراد در شبکه اکس نوشت:

فاجعه ۱۳۵۷ نه برای آزادی بود و نه دزدیده شد؛ ائتلافی بود از چپ‌ها، مصدقی‌ها و اسلام‌گرایان ارتجاعی علیه ایران. در این ائتلاف، اسلام‌گرایان غالب شدند و دیگران به حاشیه رفتند (ارتجاع مغلوب)، اما همچنان به آرمان‌های ۵۷ وفادارند.

اپوزیسیون واقعی نه به محل استقرار ربط دارد و نه به شدت انتقاد لفظی. معیار، نسبت آن با نظم برآمده از ۵۷ است. هر که ۵۷ را «درست اما منحرف‌شده» بداند یا مشروعیت آن را بپذیرد، عملاً درون همان نظم تعریف می‌شود. این‌ها اپوزیسیون واقعی نیستند؛ پوزیسیون‌اند، در ظاهر منتقد هستند اما همچنان از ۵۷ برآمده‌اند.

هم‌پیمانی یا ائتلاف تنها زمانی ممکن است که موضع نسبت به ۵۷ روشن باشد:

۱) آیا ۵۷ یک فاجعه بود؟

۲) اگر به سال ۵۷ بازمی‌گشتید، کنار شاه می‌ایستادید یا در ائتلاف ضد شاه؟

جواب به این دو پرسش، مسیر و مرز واقعی اپوزیسیون را مشخص می‌کند.
اگر پاسخ به پرسش ۱ این باشد که «۵۷ برای آزادی بود اما دزدیده شد»، بدانید با یک ۵۷یِ تمام‌عیار و ارتجاع مغلوب طرف هستید. نمی‌توان با بخشی از نیروی دشمن، علیه بخش دیگر در یک سنگر ایستاد.
امروز هم، همان ائتلافی که در ۵۷ شکل گرفت، در برابر شاهزاده رضا پهلوی صف کشیده است.

سمت درست تاریخ را انتخاب کنید.

***