تکرار تاریخ در خیابان های ایران!

جعفر بخشی بی نیاز - نویسنده و روزنامه نگار

گفت : من پیام انقلاب شما ملت ایران را شنیدم.‌ اما در شرائطی این سخنان به گوش مردم رسید که خیابان پر از صدا شده بود. صدای انقلاب. همان صدایی که بارها فریاد زده بود من آزادی‌ می خواهم. دنبال اصلاحات بود. انتخابات آزاد را جستجو می کرد. آسایش و رفاه و آزادی و سربلندی ایران و ایرانی را داد می زد. می گفت ما عدالت می خواهیم. برابری. یک دمکراسی واقعی. به دنبال رفاهیم. ایرانیانی که نگران آینده ایران و فرزندان خود بودند‌. فریاد اگر می زدند به حق بود. اما هر چه گفتند و هر چه خواستند افاغه نکرد. در نهایت صدا از خانه به خیابان رسید‌. میهن غرق در خون و آتش شد. رهبران سیاسی در جامعه ی آن روز ؛ نیروهای خود را برای نجات میهن بسیج کردند تا به زعم خود چرخهای اقتصادی کشور بخوابد و رژیم ساقط شود‌. در یک لحظات تاریخیِ نفس گیر که مدعی بودند ظلم و فساد تمام کشور را گرفته و آرمانهای ملت به حبس و شکنجه رفته و در همان روزهای خطیر و پر خطر بود که پایان حکومت پهلوی را ثبت کرد و زیر پای جمهوری اسلامی فرش قرمز انداخت.

حالا همان صدا با همان کیفیت و همان قواره از دهان همین مردم تمام خیابان را گرفته.‌ باز هم همان برابری و عدالت. همان نگرانی. همان خطر. همان اصلاحات و همان تغییر. این هم یک صداست. می شود آن را صدای خسته ی مردم خواند‌. اعتراضی مسالمت آمیز به وضعیتِ موجود. یک گلایه ی آشکار و پیدا از اوضاعی نفس گیر برای مردمی که جان شان به لب رسید‌. مردمی که بریدند و به آخر خط رسیدند. مردمی که در فقر غرق شدند و صدایشان به گوش هیچ کس نرسید. حالا همین مردم خیابان را پر از صدا کرده اند‌. نه بانکی آتش زده اند. نه به اداره ای هجوم آورده اند و نه خیابان را بسته اند. فقط معترض اند. یاغی نیستند. برای اغتشاش و ناامنی نیامده اند. همین مردمی هستند که در جنگ ۱۲ روزه کنار شما بودند‌. دست به دست شما دادند. همراه تان بودند‌. مردمی که نیم قرن است کنارتان هستند. حالا اما حرف دارند. سوال دارند. گلایه دارند. بغض دارند. این مردم درد دارند.

می شود به تکرار تاریخ این صدا را شنید و در پیِ اصلاحِ امور شد. می شود کنار مردم ایستاد و پذیرفت که حرف مردم درست است. و تغییر و بهبود اوضاع و درست شدن این وضعیتِ جهنمی حق مردم است. می شود خیابان را مسالمت آمیز مدیریت کرد و یاغیان و شورشیان و ضد مردم را از مردم جدا کرد. این صدا هر چه باشد و از دهان هر کسی در خیابان بیرون آمده باشد ؛ صدای مردم است و باید آن را شنید. نمی شود راهِ صدا را بست. نمی شود پنجه در گلوی مردم انداخت و صدا را در خیابان خفه کرد. هنوز دیر نشده. زمان از دست نرفته. باید کاری کرد. هنوز خونی نریخته. آتشی شعله ور نشده. همهمه ای همگانی به گوش نرسیده. هنوز خیابان پر نشده‌. هنوز صداست‌. فریاد نیست. شورش نیست. دعوا نیست. کشتار نیست‌‌. همه چیز آرام است. شرائط برای شنیدن صدای مردم مهیاست. هنوز می شود کاری کرد. هنوز می شود به مردم آرامش داد. همه ی این ها شدنی ست. اما نمی دانم شما می توانید مردم را آرام کنید یا نه. می توانید در اصلاحِ امور بکوشید یا نه. می خواهید صدا را بشنوید یا نه. اصلا می توانید کشور را نگهدارید یا نه!