نقطه ای که ایران را نابود کرد، احمد وحدت خواه

امروز دیگر روشن شده است که غرب گرایی مورد نفرت آل احمد ها و سپس آیت الله خمینی و هوادارانش در کشاندن ایران به مهلکه تضادهای تاریخی و منطقه ای میان اعراب و اسرائیل از یکسو و اختلافات مذهبی میان ایران شیعه و خاورمیانه سنی از سوی دیگر پایه داشته است

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

دوست و شاعر ارزشمند اسماعیل خویی در مصاحبه اخیر خود با رادیو زمانه در کلامی مختصر و زیبا ولی با جهانی معنی و پیامد گفته است که هدف نهایی رهبران انقلاب اسلامی در برداشتن نقطه ای از روی صفت «غربی» و تبدیل آن به «عربی» برای ایران و ایرانی خلاصه می شود.

تخم لق «غرب زدگی» را جلال آل احمد، بت روشنفکران مذهبی در واژگان سیاسی دوران پیش از انقلاب جا انداخت. به دیده او غرب و «فرهنگ ماشینی» آن پس از جنگ دوم جهانی به نفوذ و رسوخ همه جانبه در جامعه سنتی ایران روی آورده بود و هویت ایرانی از این رهگذر مسخ شده بود.

بر اساس این اندیشه، همزمان ورود بی رویه کالاهای صنعتی و تجملی غرب به ایران و همراه آنان فرهنگ مادیگرایی کشورهای سازنده آنها این هویت را مورد تهدید قرار می داد و ایرانی می بایستی با دست یابی به تکنولوژی بومی در مقابل این تهاجم ایستادگی کند.

تعاریف و شعارهایی که هنوز پس از نیم قرن تحولات عظیم جهانی در دهان حاکمان رژیم تهران نشخوار سیاسی و تبلیغاتی می شود.

واقعیت آن است که پس از جنگ خانمانسوز دوم جهانی، ایران برای بازسازی و حفظ تمامیت ارضی خود و در حالی که قدرتهای فاتح غربی و امپراتوری سرخ در حال تقسیم غنایم و کشیدن مرزهای جدید و آفریدن مستعمرات تازه در میان خود بودند، کشوری آزاد و قدرتمند و مستقل ودارای حق رای کامل برای تعیین سرنوشت خود نبود.

مرحوم دکتر مصطفی مصباح زاده بنیانگزار کیهان در تشریح اوضاع آن روز میهن می نویسد علت عمده روی آوردن او از حرفه دکترای حقوق از دانشگاه پاریس به راه انداختن یک روزنامه چهار صفحه ای در پس کوچه های میدان سپه در آن سالها این بود که اصولا کشوری به نام ایران در آن شرایط به معنای خاص وجود نداشت و پس از گذشت دو دهه نابسامانی و هرج و مرج اجتماعی، اشغال و تجزیه میهن، جنگ و قحطی، سقوط دولت ها ی متعدد، ته کشیدن بودجه کشور و و و مهمترین وظیفه عاجل هر روشنفکر میهن پرست نجات ایران فارغ از هر سلیقه و مشرب سیاسی بود.

تعقل و عملگرایی سیاسی نیز در آن شرایط ویژه حکم می کرد که حاکمان آن روزی کشور گرایش به سوی کشورهای غربی را که بتوانند ضمن بردن سهم خود از هرگونه سرمایه گزاری در بازسازی به پیشرفت ایران یاری برسانند در معادلات بین المللی مد نظر قرار دهند.

این «غرب گرایی» با توجه به دست اندازی و مطامع شوروی آن روز نسبت به خاک میهن ما در میان روشنفکران و ملیون از جذبه بیشتری هم برخوردار بود و چه بسیار از آنها که با بهره گیری از تمدن و فرهنگ همان غرب «ماشینی» بی هیچ چشمداشتی به ساختن ایران نوین یاری ها رساندند.

از اینکه ملت های ستمدیده عرب و مسلمان نیز در آرزوی دست یابی به جوامعی دموکراتیک و برمبنای رعایت حقوق بشر هستند هیچ انسان آزاده ای فرقی میان نژادها و ملیت ها نمی گذارد. اما امروز دیگر روشن شده است که غرب گرایی مورد نفرت آل احمد ها و سپس آیت الله خمینی و هوادارانش در کشاندن ایران به مهلکه تضادهای تاریخی و منطقه ای میان اعراب و اسرائیل از یکسو و اختلافات مذهبی میان ایران شیعه و خاورمیانه سنی از سوی دیگر پایه داشته است که پس از سی سال حکومت مطلقه حاملان این افکار ارتجاعی بر میهن ما نتایج خود را یکی یکی عیان می سازد.

چنین است که رئیس جمهوری زاییده این تفکر در همان روزی که دولت او در مجلس شورای اسلامی به دزدی و چپاول میلیاردی از درآمد های نفتی متهم می شود تنها وظیفه خود را در رفتن به کنفرانس ضد نژاد پرستی در ژنو و صحبت از حقوق فلسطینیان مظلوم، آنهم در آن شرایط آبروریزی و خفت بار برای ایران و ایرانی خلاصه می بیند. و این و هزاران مصیبت دیگر امروز ایران و ایرانی، از سرکوب حقوق زنان و دانشجویان و کارگران گرفته تا فقر و اعتیاد و خرافه پرستی، بر اثر برداشتن همان نقطه ای است که ذکر آن رفت.

احمد وحدت خواه