چگونه اقشار ديگر به جنبش تغييرخواهی می پيوندند؟ بابک داد

بايد به دنبال راهی برای اطمينان بخشيدن به اقشار پرشمار اجتماع بود که پيروزی جنبش حق طلبی، لزوما" به معنای ايجاد هرج و مرج يا شرايط سال ۵۷ نيست. مردم نياز دارند در بدنه رهبری جنبش، سايه ای از تدبير مقتدرانه و عزم جدی را مشاهده کنند که از حالا به دنبال تعبيه و تعيين روش های هنجاز پذير و قانونمند برای اداره جامعه است و به محض سقوط عنقريب نظام ديکتاتوری، نظم زندگی و حيات روزمره مردم مختل نمی شود و برای تأمين امنيت، معاش و رفاه مردم چاره انديشی های مسئولانه ای انديشيده شده است

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

در تمام مدت بعد از کودتا کسی را نيافتم که مومنانه و آگاهانه از حقانيت نظام فعلی دفاع کند و آن را دنباله چيزی غير از سلسله های استبدادی و خونريز بداند. با اين حال هنوز اين مخالفت به عزمی برای تغييرخواهی در تمام اقشار و سطوح جامعه تبديل نشده و مردم اگرچه دوستدار وضعی متفاوت از وضعيت فعلی هستند اما برای مشارکت در مبارزه نيازمند پاسخ به دغدغه هايی هستند که کتمانش نمی کنند. يکی از مهمترين اين دغدغه ها، وضعيت فرداست.
سئوالی که ذهن برخی از شهروندان ما را درگير کرده اين است که بعد از سقوط نظام چه سرنوشتی در انتظار ما و مطالبات ماست؟ آيا آنگونه که سالهاست توسط نظام فعلی تبليغ می شود، سقوط اين نظام موجب هرج و مرج و سهم خواهی گروههای سياسی، و نهايتا" از هم گسيختن شيرازه کشور خواهد شد؟ آيا کشور در خطر شورش و بحران و تجزيه قرار خواهد گرفت؟ برخی می پرسند آيا همين نظم معيوب کنونی که حاصل فضای استبدادی و ديکتاتوری است، آيا بعد از آزادی کشور از دست نخواهد رفت؟ و آيا سرنوشتی مثل عراق يا افغانستان در انتظار ماست؟
هراس از آينده مبهم و هرج و مرج احتمالی، امری طبيعی است ولی حکومت هم زيرکانه به آن دامن می زند. اين ترس از فردايی مبهم باعث می شود شهروندان، به رغم مخالفت با حکومت، از مشارکت فعال در جنبش حق طلبانه ساير هموطنان خود کناره بگيرند. بسياری از اقشار متوسط و فقير جامعه چنان اسير فقر و گرانی و تلاش معاش هستند که حتی تصور هرج و مرج هم برای آنها سخت است و بدرستی گمان می کنند اگر اوضاع به هم بريزد، گرسنگی و فقر مضاعفی دامان خانواده و زندگی فقيرانه آنها را خواهد گرفت. اما آيا هر تحولی لزوما" به هرج و مرج منتهی خواهد شد؟ آيا نمی توان با درس گرفتن از تجربه انقلاب سال ۵۷ به گونه ای بر اوضاع سياسی و اجتماعی مديريت کرد که سقوط ديکتاتوری، به هرج و مرج و سهم خواهی و درگيريهای گروههای سياسی نيانجامد؟
واقعيت اين است که بايد بدنبال راهی برای اطمينان بخشيدن به اين اقشار پرشمار اجتماع بود که پيروزی جنبش حق طلبی، لزوما" به معنای ايجاد هرج و مرج يا شرايط سال ۵۷ نيست. مردم نياز دارند در بدنه رهبری جنبش، سايه ای از تدبير مقتدرانه و عزم جدی را مشاهده کنند که از حالا بدنبال تعبيه و تعيين روشهای هنجاز پذير و قانونمند برای اداره جامعه است و به محض سقوط عنقريب نظام ديکتاتوری، نظم زندگی و حيات روزمره مردم مختل نمی شود و برای تأمين امنيت، معاش و رفاه مردم چاره انديشی های مسئولانه ای انديشيده شده است. علاوه بر اين بايد دورنمايی از وضعيت فردای بهتر برای مردم ترسيم شود که با امکانات موجود کشور قابل انجام است و نظام استبدادی مانع از برقراری چنان عدالت، امنيت ،رفاه و آزاديی شده است.
اين تسکين روانی برای جامعه ای که از ستم به ستوه آمده اما از نابودی هم می هراسد، بسيار حياتی است و بزرگترين آرامش روانی جامعه وقتی بدست می آيد که مردم باور کنند رهبران جنبش چنان عزم و اراده ای دارند و در صورت سقوط نظام، برنامه های جامعی برای اداره امور کشور دارند که امنيت عمومی جامعه توسط نهادهای برخاسته از مردم و جنبش تأمين خواهد شد و حق هيچ قشر و نژاد و اقليتی تضييع نخواهد شد. اکنون زمان نگارش برنامه يا پيش نويس قانون جامعی است که بتواند موجب اطمينان خاطر مردم از اداره کشور در روزهای بعد از پيروزی جنبش حق طلبانه ملت باشد. بايد برای نحوه اداره کشور، به يک استراتژی جامع رسيد که مردم اولا" در نگارش آن سهيم باشند و ثانيا" از اجرای آن مطمئن شوند و ابزارهای نظارتی محکمی برای اجرای قوانين در اختيار نهادهای مردمی باشد.
بزرگترين مسئوليت رهبران جنبش حق طلبانه ملت ايران، برای دستيابی به يک حاکميت ملی و مردم سالار، اول: نگارش يک قانون اساسی نوين و جامع برای اداره کشور بعد از سقوط نظام فعلی است. بديهی است نگارش قانون نوين با مشارکت مردم و نخبگان جامعه صورت خواهد گرفت. و دوم: رايزنی و ايجاد همدلی ميان تمامی مردم به ستوه آمده از ظلم و فقر و تبعيض برای تغيير نظام کنونی است. مردم با مشاهده يک بديل قوی و مسلط و برآمده از خود، با اعتماد به نفس بيشتری با جنبش همدلی و همراهی خواهند کرد و دامنه جنبش به طبقات ديگر اجتماع زبانه خواهد کشيد.
ما برای رهايی از نظام ديکتاتوری فقيه که روز به روز قربانيان مختلفی گرفته و خواهد گرفت، دو گام بزرگ در پيش داريم که بايد با نهايت اقتدار برداريم.

گام اول«تغيير نظام کنونی»: گام اول همه ما ايجاد همدلی همه مردم و نيروهای سياسی به ستوه آمده برای «تغيير نظام» است. در اين مرحله هر سخنی که بوی تفرقه افکنی يا احيای اختلافات گذشته يا ايجاد اختلافات تازه را بدهد، محکوم است و خدمتی است به بقای نظام جبار کنونی.

گام دوم«تعيين نظام نوين»: گام بعد از تغيير، «تعيين» نظام سياسی تازه است. اگر قانون اساسی نوين کشورمان، از حالا با مشارکت مردم و گروههای سياسی نوشته شود، دولت آينده توسط ملت تعيين می شود و قانون اساسی نوين، ميثاقی خواهد بود برای اداره عادلانه کشور و تعيين بهترين نظام حاکميتی برای اداره ايرانی که ايرانيانش بی شمار، متکثر و خواهان بهترين آرمانهای انسانی هستند. با تکيه بر يک ميثاق ملی تازه، همه اقشار برای تأسيس فردای بهتر و ايجاد تحول اساسی به جنبش خواهند پيوست.
ما در حال پيمودن گام اول هستيم اما از حالا بايد دورخيز لازم برای برداشتن گام دوم هم بدرستی و با دقت لازم انجام شود. مردم به اطمينان از تسلط بر اوضاع بعد از فروپاشی نظام کنونی نياز دارند و اين اطمينان بخشی، وظيفه نخبگان، سياسيون و پيشروان جنبش حق طلبانه ملت ايران است. چيزی که حقيقتش قابل انکار نيست فرصت طلايی برای برون رفت از استبداد است و در اين مرحله، همه ما در آزمونی سخت قرار داريم و تمام سخنان و رفتارمان در اين مقطع حساس زمانی، مورد داوری آيندگان قرار خواهد گرفت. آيندگانی که می توانند بر هوشمندی ما ارج بنهند يا خدای ناکرده ما را به خاطر بی مسئوليتی و خودمحوری هايمان سرزنش کنند.

فرصت نوشتن/ روزنوشته های بابک داد
www.babakdad.blogspot.com
تماس:
[email protected]