نامه ای به احمد زیدآبادی: مبادا فکر کنید در روزمرگی‌هاتان کسی به یادتان نیست! برگرفته از وبلاگ آق بهمن

سلام آقای زیدآبادی

می‌توانم حدس بزنم که دل و دماغ همیشگی را نداشته باشید، زیاد وقتتان را نمی‏گیرم. خواستم بگویم دلم برای شما و گپ زدن با شما و آن نوشته‌هایی که اسم شما زیرش بود تنگ شده. نمی‌گذارند دیگر بنویسید، نه؟ گپ هم که هیچ .. لابد آنجا کسی نیست با او گپ بزنید. و تازه بازجوی شوربختِ کوردل چه می‌فهمد طنز ظریف اهل زیدآباد را. یادتان هست آخرین بار که همدیگر را دیدیم؟ یک سال بیشتر است غلط نکنم. رستوران شاطر عباس، نبش چهارراه پارک وی. شما مثل دفعه قبل و دفعه قبل‌ترش ماهی سفارش دادید. و اعتراف می‌کنم که با خود گفتم کرمانی است یا مازندرانی و گیلانی؟ این همه عشق به ماهی از کجا؟ به گمانم دوران چند ساله محرومیت از فعالیت‌های اجتماعی که عدل‏‌نشناسان برایتان بریده بودند تازه تمام شده بود. من از درس گفتم و از تِز و از بازگشت پس از پایان درس، شما هم از کار گفتید و از سیاست و از ستون «روزمرگی‌ها». از آن مستطیل کوچکی که گوشه یکی از صفحه‌های شهروند امروز گرفته بودید و مختصر و مفید را معنا می‏‏کردید. یادم است می‏گفتید که بعضی دوستان ناراضی‌اند که این داستان‏واره‌ها چیست و طنز چیست و تو تحلیل و یادداشتت را بنویس. و باز یادم است که به خنده گفتید من اگر به خودم باشد نوشتن همین روزمرگی‌ها را خوش‏تر دارم. نمی‏گویم یادش به خیر چون حسی ته دلم می‏گوید قسمت «خیر» ماجرا هنوز مانده. شک ندارم به آن قسمت هم می‏رسیم و آن موقع روزمرگی‌ها آی خواندن دارد، آی خواندن دارد ...

آقای زیدآبادی عزیز!

این چند خط را نوشتم که فقط بگویم جای خودتان و نوشته‌هاتان خالی است، مبادا یک لحظه فکر کنید در روزمرگی‌هاتان کسی به یادتان نیست، ما هستیم. کم هم نیستیم.

ارادتمند همیشگی ... مهراد

(برگرفته از وبلاگ آق بهمن)