آيت‌الله بيات زنجانی: قدرتی که نتوان با آن حقی را احياء کرد، مشروع نيست، پارلمان‌نيوز

ـ هدف افرادی که با منتقد، همانند معاند برخورد می‌کنند قدرت است نه دين

پارلمان‌نيوز: يکی از مراجع عظام تقليد تاکيد کرد:«قدرت وسيلۀ احقاق حق است و اگر نتوان با آن حقی را احياء کرد، آن قدرت مشروعيت خود را از دست می‌دهد، ولو آنکه کسانی بخواهند برای آن مشروعيت بسازند.»

به گزارش پايگاه خبری فراکسيون خط امام(ره)مجلس«پارلمان‌نيوز»، آيت‌الله العظمی بيات زتجانی در ديدار با جمعی از جوانان اصلاح طلب، پس از استماع سخنان حضار، از طرح سئوالات شفاف و مواضع روشن آنان تشکر کرده و آن را نشانۀ دلسوزی آنان دانست.

وی گفت:«بيان دغدغه‌ها در فضای کنونی جامعه، تداعی‌گر يک ماجرای تاريخی است؛ اينکه در ظهر عاشورا، چه دليلی وجود داشت تا امام حسين بن علی(ع) به نماز بايستند و حتی در اين راه، عده ای از ياران ايشان هم هدف تيرهای دشمن قرار گرفته و به شهادت برسند؟ هدف امام(ع) از اين کار در آن لحظۀ تاريخی و سرنوشت‌ساز چيست؟ چرا در زيارتنامه تأکيد شده است که "أشهد أنّک قد أقمت الصلوة"؟ دليل اين کار اين است که سيد‌الشهداء عليه‌السلام می‌خواهد تبليغات امويان مبنی بر خروج آن حضرت و يارانش از دين خدا را نقش برآب کند و مظلومانه ندايش را در تاريخ ثبت کند که ما مسلمانيم و به دست کسانی به شهادت رسيده‌ايم که به ظاهر مسلمان بوده و خود را قائل به حفظ ظواهر اسلامی می دانسته اند.»

وی افزود: «در نگاه اميرالمومنين(ع)، قدرت وسيله‌ای است برای احقاق حقوق آحاد جامعه. حال اگر در جامعه‌ای اين قدرت از وسيله بودن خارج شده و تبديل به يک هدف شود، به خصوص اگر اين اتفاق در يک جامعه مسلمان رخ دهد که حاکمان آن نيز در پی حفظ ظواهر دينی هستند، در نهايت همان اتفاقی خواهد افتاد که در کربلا افتاد. شاهد اين قضيه عبارات اميرالمومنين(ع) در اواخر خطبۀ شقشقيه است.»

آيت الله بيات زنجانی تاکيد کرد:«قدرت وسيلۀ احقاق حق است و اگر نتوان با آن حقی را احياء کرد، آن قدرت مشروعيت خود را از دست می‌دهد، ولو آنکه کسانی بخواهند برای آن مشروعيت بسازند.»

اين مرجع تقليد افزود:« اينکه گاهی ديده می شود در جامعۀ ما برخی با منتقد همانند معاند رفتار می‌کنند، دليلش کاملاً روشن است چراکه قدرت برای آنان هدف است، نه تعاليم دينی و پياده سازی آنها. لذا برای دستيابی به اين هدف، برخی با هر توجيهی که شده می‌خواهند منتقدين خود که عمدتاً از سر دلسوزی لب به نقد گشوده اند را سرکوب کنند. اين يک موضوع تکراری است و در تاريخ هم نمونه‌های فراوانی از اين ماجرا وجود دارد.»

آيت الله بيات زنجانی با اشاره به اينکه در سه دوره يعنی ده سال حکومت پيامبر(ص)، پنج سال حکومت امام علی(ع) و يک سال حکومت امام حسن(ع)، يک مورد نمی توان يافت که کسی به صِرف متهم بودن، تحت تعقيب قرار گرفته يا بازداشت شود، تاکيد کرد: «نه تنها با صرف وجود اتهام کسی بازداشت و از حقوق اجتماعی محروم نمی‌شد، بلکه حتی افرادی می نشسته و جلساتی برگزار و توطئه چينی می‌کردند و سخنانی بر عليه اميرالمومنين(ع) می‌ گفتند، ولی مادامی‌که دست به کار فيزيکی نزده بوده و دستشان آلوده به خون ديگران نشده بود، امام با آنان برخورد نمی‌کرد. برخی از اين نوع رفتار به امام گلايه می‌کردند ولی امام در پاسخ می‌فرمود: آنها کاری نکرده‌اند که حکومت حاکم با آنان برخورد کند.»

وی افزود:«در تاريخ يک نمونه را نمی‌توان يافت که اميرالمومنين(ع) در جنگها، پيش از طرف مقابل، شمشير کشيده و جنگی را آغاز کرده باشد. حتی يک نمونه در سيرۀ معصومين نمی‌يابيد که کسی مثلاً از امير المؤمنين(ع) پرسش يا انتقادی نموده و امام با آن برخورد کرده باشد.»

اين مرجع تقليد ضمن توصیۀ حضّار به مطالعۀ تاريخ اسلام، اظهار داشت:« شما به عهدنامه مالک اشتر مراجعه کنيد. در آنجا امام(ع) می‌فرمايد: اگر کسی در جامعه‌ای نتواند بدون دغدغه سئوال خود را طرح کند، اين را بايد نشانۀ مرگ آن جامعه دانست.»

آيت الله بيات زنجانی تصريح کرد:« اينکه سئوال می کنند آيا در نظام افرادی وجود دارند که نتوان از آنها سئوال کرد، جوابش منفی است. برای نمونه به صحيفه نور نگاه کنيد. در نظام ما کسی بالاتر از امام خمينی(ره) که نبوده است. ما در مجلس نامه‌ای به آن بزرگوار نوشتيم و از ايشان سئوال هم داشتيم وآن بزرگوار، پدرانه و بزرگوارانه جواب نامۀ ما را داده‌اند.»

اين استاد حوزه علميه در ادامه اظهار داشت:« وقتی بحث مطلقه بودن ولايت فقيه طرح می‌شود، برخی اين "مطلقه" را به معنای فوق قانون بودن برداشت می‌کنند در حاليکه چنين معنائی نمی‌دهد و مقنن هم هيچگاه چنين چيزی را مراد نکرده است. در اينجا "مطلقه" در برابر "مقيده" است و معنای فوق قانون بودن را نمی‌دهد. بحث بر سر برداشت‌های مختلف از يک کلام و ايدۀ اساسی است.»

آيت الله بيات زنجانی با ذکر مثالی ادامه داد:« يقيناً قرآن کريم، کتابی آسمانی است که به واسطه جبرئيل از سوی خداوند بر قلب پيامبر نازل شده است ولی زمانی اميرالمومنين(ع) مفسر آن است و زمانی هم عمروعاص دست به تفسير آن زده است. آيا هر دو تفسير يکسان است؟ اين مطلب را در پاسخ به افرادی عرض می‌کنم که می‌گويند مشکل در قانون اساسی است. بنده اين مطلب را قبول ندارم بلکه عرض من اين است که با تفسير درست و عقلائی همين قانون اساسی، می‌توان کشور را به خوبی اداره کرد. ولی وقتی برخی آقايان تفاسير من عندی را وارد می‌کنند و مثلاً با ايده‌ای مانند همين نظارت استصوابی چنين عمل می‌کنند و در نتيجه وضع جامعه همينی می‌شود که همه شاهد آن بوده و هستيم و طبيعاً مشکلاتی به وجود خواهد آمد که جبران آن يا سخت و يا غير ممکن خواهد بود.»

وی تاکيد کرد:«من عمده مشکلات بوجود آمده در کشور را ناشی از تفسيرهائی مانند نظارت استصوابی می‌دانم و معتقدم طراحان اين نوع نظارت در پيشگاه خداوند مسوولند و فردای قيامت بايد به خاطر تضييع حق اين همه افراد پاسخگو باشند.»

آيت الله بيات زنجانی خاطرنشان کرد:« بايد بر قانون اساسی با تفسير امام خمينی(ره) تأکيد کرد و اين تفسير را با ذکر شاخص‌ها بيان نموده و تشريح کرد که نظريه و تفسير حاکم در جامعه، با نظريه و تفسير امام(ره) از قانون اساسی در تضاد است. امام(ره) به وضوح و به کرّات می‌فرمود که نظاميان حقّ دخالت در کارهای سياسی را ندارند. امام(ره) تاکيد داشت: سئوال از مسوولين بايد در جامعه نهادينه شود. امام(ره) می فرمود: مجلس در رأس قواست. امام(ره) می‌فرمود: چه من در بين شما باشم و يا نباشم، نگذاريد انقلاب به دست نااهلان و نامحرمان بيفتد. امام(ره) می‌فرمود: ميزان رأی ملت است. اينها همه کليدهايی از انديشۀ امام(ره) است که امروز عامدانه فراموش شده است؛ چون در بسياری از مواضع، قدرت تبديل به هدف شده است، نه وسيله. همۀ ما اعم از حوزوی و دانشگاهی بايد مفاهيم اساسی و مورد نياز جامعه را درست و علمی تبين کنيم و اگر اين تکليف را درست انجام ندهيم، مسووليم، چون زمينه را برای تضييع حقوق افراد باز گذاشته‌ايم.»