مادران عزادار، يک سال مبارزه، همچنان پيگير و پايدار! اطلاعيه مادران عزادار در ايران

مادران عزادار همچنان پيگير و پايدار، بر خواسته های به حق خود پای می فشارند!

از آغاز جنبش اعتراضی مردم ايران که ابتدا به خاطر اعتراض به نتيجه انتخابات مهندسی شده خرداد سال ۱۳۸۸ شکل گرفت سالی گذشت. سالی که خيابان‌های ايران انسان‌های آزادی خواهی را که خواهان پاسخ گويی مسئولان به تقلب آشکار انتخاباتی در قالب جنبشی مدنی بودند، پذيرا شدند.حکومت اما اعتراض قانونی مردم را پاسخی جز شکنجه و گلوله و کشتار در زندانهايش و در خيابانها نداشت و نداد.به بند کشيدنها و کشتارها بار ديگر مادرهای بسياری را به سوگ دلبندانشان نشاند و بسياری را برای آگاهی از وضعيت فرزندهايشان جلوی زندان‌ها و دادگاه‌ها کشاند.مادران داغدار و خانواده زندانيان سياسی در اعتراض به سرکوب،زندان،شکنجه،کشتار و همين‌طور به نشان دادخواهی فرزندهای کشته شده‌شان سياه پوشيدند و خواهان محاکمه و مجازات عاملين و آمرين جنايت های صورت گرفته در زندان ها و خيابان ها شدند.

مادران عزادار طی فراخوانی در ۴ تيرماه سال ۸۸ اعلام کردند که در يک حرکت نمادين، هر شنبه ساعت ۷ تا ۸ بعدازظهر در ميدان آب نمای پارک لاله و پارکهای ديگر تهران گردهم می آيند و با در دست گرفتن عکس فرزندان خود، شمع روشن می‌کنند و صدای اعتراضشان را به گوش مردم دنيا خواهند رساند و تا رسيدن به خواسته هايشان دست از مبارزه برنخواهند داشت.پس از انتشار اين فراخوان گروه‌های حامی مادران عزادار در شهرهای مختلف ايران و جهان شکل گرفت و آن‌ها نيز هر هفته همراه با مادران عزادار ايران تجمعات اعتراضی برگزار کردند.

آغاز حرکت اعتراضی مادران عزادار ششم تيرماه ۱۳۸۸ بود.از آن روز تعداد بسياری از مادران و حاميان‌شان(قريب به ۹۰ نفر)، در نوبت های مختلف مورد حمله و يورش نيروهای امنيتی قرار گرفتند و دستگير شدند و در تمام اين مدت خود و خانواده‌هايشان مورد تهديد،اذيت و آزار ،احضار و ضرب و شتم نيروهای سرکوبگر قرار گرفتند.مادران اما روز به روز همبستگی‌شان بيشتر شد و مصمم به اشکال مختلف مبارزه مدنی، از تجمع جلوی زندان اوين و دادگاههای انقلاب،تجمع در ساير پارک‌ها گرفته تا همراهی با اعتصاب غذای زندانيان و شرکت در مراسم يادبود کشته شدگان، ديدار و همدردی با خانواده‌های جان‌باختگان در تهران و شهرستان‌ها و اعتراض و مخالفت با اعدام هم چنان برخواسته‌های خود پای فشردند. اين حرکت اعتراضی، به شکلی گسترده مورد حمايت بسياری از گروه های سياسی و اجتماعی در سراسر دنيا نيز قرار گرفت که از آن جمله می‌توان به حمايت مادران سياه‌پوش کوبا ومادران ميدان مايا/ آرژانتين و همين طور برخی شخصيت های حقوق بشری و صلح خواه ايرانی و بين المللی ، فعالان جنبش زنان، جنبش دانشجويی،هنرمندان سينما ، تاتر ، شاعران و نويسندگان اشاره کرد.

تهديد، ارعاب، دستگيری و زندان نه تنها مانع حرکت اعتراضی مادران نشد، بلکه خواسته هايشان را عمق بخشيد تا برای جلوگيری از تکرار تاريخ، تابوهای گذشته را شکستند، خط کشی ها را کنار زدند و همراه با خانواده زندانيان سياسی و جان باختگان کنونی و گذشته، خواستار:
۱- محاکمه علنی و مجازات آمرين و عاملين جنايات سی و يک سال گذشته،
۲- آزادی تمامی زندانيان سياسی و عقيدتی،
۳- محکوم کردن مجازات اعدام و پايان دادن به احکام اعدام شدند.

امروز پس از يک سال اگر چه مادران عزادار رخت عزا از تن در آورند، ولی از پای نخواهند نشست و با قامتی استوار، پيگير و پايدار و تا جان در بدن دارند، مادران دادخواهی هستندکه برای رسيدن به خواسته های خود مبارزه خواهند کرد.

مادران عزادار
ششم تيرماه سال ۱۳۸۹