اعتراض زهرا رهنورد به حبس در تبعيد ضيا نبوی و ديگر زندانيان، کلمه

زهرا رهنورد، نويسنده و استاد دانشگاه در يادداشتی کوتاه نسبت به اجرای احکام حبس در تبعيد برای زندانيان سياسی از جمله ضيا نبوی، دانشجوی محروم از تحصيل که به تازگی به زندان کارون اهواز تبعيد شده ،اظهار نگرانی کرده است.

به گزارش کلمه ،متن کامل اين يادداشت به شرح زير است:

تمام درخواست خانواده های زندانيان سياسی آزادی بدون قيد و شرط عزيزان شان بوده است. تولدها ،سوگواری ها و جشنهای مذهبی و ملی همچون مهرگان در آغاز سال تحصيلی جديد هر يک فرصتی است برای دعا و نيايش به درگاه الهی که “الهی فک کل اسير” .

تمام دلخوشی و درخواست خانواده های زندانيان سياسی آزادی بدون قيد و شرط زندانيان بوده است که ناگهان خانواده ها با ابتکار جديدی از سوی دست اندرکاران مربوطه روبرو شدند. مجازات جديدی که به صورت زندان در تبعيد است .طبق اين رويه زندانيانی سر فراز و مقاوم چون شيوا نظر آهاری،ضيا نبوی ،احمد کريمی ،حامد روحی نژاد ، مجيد دری و ديگران يا يه زندانهای ديگر تبعيد يا به آن محکوم شده اند و هر لحظه انتظار تلخی خود و خانواده هايشان را آزار می دهد.

ضيا نبوی ،فعال دانشجويی بارها گفته است که هيچ وابستگی به گروههای خارج از ايران ندارد و تنها گناهش دفاع از حق تحصيلی است که در دولت نهم از او و دوستانش گرفته شده بود.هم بندان ضيا بسيار در باره سجايای اخلاقی وی بويژه روحيه مقاوم و صبر شگفت انگيزش نوشته و گفته اند .آنها می گويند ضيا آنقدر بی کينه است که حتی کمترين کينه و خشمی نسبت به قاضی ای که او را به پانزده سال حبس در تبعيد محکوم کرده ، ندارد و اين را به خوبی می توان در نامه ای که به تازگی برای قاضی پرونده اش نوشته ،حس کرد.جای چنين انسانی زندان ،آن هم زندان در تبعيد نيست.

اين اقدام نه تنها مجازات زندانی بلکه مجازات خانواده هايی است که ناچارند مشقت طی کردن راه های دور را تحمل کنند ،مادران پير ،زنان بچه دار ،و حتی خانواده های تهيدست . برای هر يک از آنها طی کردن اين مسافتها برای ملاقاتی کوتاه و چند دقيقه ای سخت و غير قابل تحمل است .به عنوان مثال پدر رنجديده ضيا نبوی اخيرا در نامه ای به ديوانعالی کشور نوشته است که «خانواده من جزء طبقات پايين اقتصادی جامعه و از صنف دهقانی- کارگری ساده روستايی هستند و من تمام عمر با زحمت وتلاش کار کرده ام تا لقمه حلالی برای فرزندانم کسب کنم. اکنون در سن پنجاه وپنج سالگی تقريبا ناتوان از کارکردن هستم و چشم اميد ما بعد از خدا همين پسرم است و اين در حالی است که نه تنها او در کنار ما نيست بلکه ما حتی توان مالی کافی برای رفتن به ملاقاتش در جای دور افتاده ای چون اهواز را هم نداريم.»

خوب است مسوولان قضايی خدا را ناظر و شاهد بگيرند و برای هميشه به اين گونه ظلم ها پايان دهند . نه تنها زندانی در تبعيد بلکه همه زندانيان را بدون قيد و شرط آزاد کنند و مطمئن باشند دل امام زمان را شاد کرده اند .