۲۵ بهمن و تسليم زودهنگام کودتاگران، مجتبی واحدی

پس از دعوت ميرحسين موسوی و مهدی کروبی از مردم برای شرکت در راهپيمايی ۲۵ بهمن، نگرانی حکومت مستأصل و سخنگويان وقيح آن، بار ديگر در برابر چشمان مردم آشکار شد.

سخنگوی مکتوب بيت رهبری در روزنامه کيهان که فحاشی‌های او به هر کس بر قدر و منزلت «فحش‌خورنده» می‌افزايد نخستين کسی بود که نگرانی اربابان خويش از احتمال برگزاری راهپيمايی را به نمايش گذاشت. پس از او هم دست‌اندرکاران سايت‌های بی‌هويت دولتی، به فحاشی روی آوردند تا نشان دهند کوچک‌ترين سخن و موضع‌گيری سران جنبش سبز، خواب را از چشمان سران دولت کودتا می‌ربايد.

اما اتفاق مهم تری که هنوز به آن توجه نشده تغيير موضع صريح آقای خامنه‌ای است. او که بر اساس ارزيابی غلط از روند تحولات مصر خود را برای خواندن خطبه نهايی و «مصادره پيروزی مصری‌ها» آماده کرده بود پس از ماه‌ها، در جايگاه خطيب نماز جمعه تهران قرار گرفت و از «حرکت اسلامی ملت مصر» و تأثيرپذيری جنبش مصر و تونس از انقلاب اسلامی ايران سخن گفت. اما شانس با او همراه نبود و مهم‌ترين گروه اسلامی مصر - اخوان‌المسلمين - در وب‌سايت رسمی خود هرگونه ارتباط ميان خيزش گسترده مردم مصر با انقلاب اسلامی را منتفی دانست. پس از آن هم يکی از اعضای ارشد اخوان‌المسلمين ـ که مطابق ادبيات حاکم بر رسانه‌های حکومتی در ايران بايد او را «عنصر عناصر انگليس‌نشين اخوان‌المسلمين» ناميد ـ در گفت‌وگو با بی‌بی‌سی ضمن تلاش برای جلب محبت مقامات ايران و بهره‌مندی از بذل و بخشش‌های دولت کودتايی ايران، بار ديگر اسلامی بودن انقلاب مصر را تکذيب نمود در عين حال رسانه‌های حکومتی ايران حاضر نشدند از موضع خود کوتاه بيايند و همچنان بر اسلامی بودن انقلاب مصرتأکيد می‌کردند. اما بلافاصله پس از صدور بيانيه موسوی و کروبی، رهبر معظم دولت کودتايی ترجيح داد که نام مصر را از سخنرانی خود حذف کند.

او که در جمع فرماندهان و پرسنل نيروی هوايی سخن می‌گفت ترجيح داد به جای رجزخوانی
در مورد مصر يا تونس، بدون نام بردن از اين دو کشور از «خيزش در بعضی کشورهای منطقه» سخن بگويد.

اين تغيير موضع هيچ دليلی ندارد جز آن‌که آقای خامنه‌ای می‌داند پس از بيانيه اخير موسوی و کروبی، نام بردن از مصر يا تونس بلافاصله «دعوت جنبش سبز برای راهپيمايی ۲۵ بهمن» را در اذهان زنده می‌کند.

اين عقب نشينی آشکارِ آقای خامنه ای، از يک سو قدرت غير قابل انکار جنبش اعتراضی مردم ايران و «وحشت حاکميت از سران جنبش سبز» را ثابت می‌کند‫ و از سوی ديگر نشان می‌دهد در مواردی که با هوشمندی و قاطعيت در برابر سران دولت کودتا ايستادگی شود آن‌ها ناچار به تسليم و اعتراف زودهنگام به پيروزی جنبش هستند .

پس قدرت خويش را قدر بدانيم و از فرصتی که حاکميت به ضعف خويش اذعان می‌کند عقب‌نشينی ننماييم.