به بهانه روز خبرنگار و تأسيس انجمن روزنامه‌نگاران در غربت، بيژن صف‌سری

با توجه به خطرعضويت روزنامه‌نگاران داخل کشور در اين انجمن تازه‌تأسيس که از همين ابتدا از سوی رژيم به‌عنوان انجمنی وابسته به بيگانگان و يا حتی برانداز تلقی می‌گردد، چرا اين همت برای بازسازی انجمن توقيف‌شده در ايران صرف نگرديد؟ که دست‌کم ضمن حمايت از نهادی که با طی مراحل قانونی در داخل کشور ثبت و تشکيل گرديده، خطرعضويت روزنامه‌نگاران داخل کشور مرتفع گردد

تبليغات خبرنامه گويا	advertisement@gooya.com

سالی گذشت و باز با گردش تقويم روزگار که هر ساله روزهفدهم مرداد ماه را بعنوان روز خبرنگارنشانه می زند ، دلمان مالش ميرود ، که اين روز مصادف است با سالگشت به خون غلطيدن يکی از اهالی قبيله خبر ( محمود صارمی يکی از خبر نگاران رسانه ملی )که با مرگش ، دولتيان را به اين فکر وا ميدارد تا تقويم روز مرگی های يک ملت را با خون يکی از اهالی قبيله بی ياورخبرنگاران و قلم بدستان مطبوعات را ، به نام روز خبر نگار، نشانه زنند که تنها نشانه است و علامت که جز اين هيچ حرمتی بر خبر نگاران نبوده است .

دلمان مالش می رود که اين روز شوم ،روز جشن خبرنگاران باشد ، تو گويی سرشت اهالی قبيله خبرنگاران را از ازل با شهادت و اسيری و حبس رقم زده اند خاصه آنکه هر ساله درچنين ايامی ،بايد در بند بودن هم قبيله گانمان را شاهد باشيم و با همه فرياد های اعتراضی خود، گوشی شنوا نيابيم و از بس خميازه فرياد کشيديم، آسمان بالای سر مان هم، بی حوصله باشد و حجم هوای شهر ابری بماند.

آری دلمان مالش می رود از اين همه شور بختی که وکيلان بی جيره و مواجب ملت بوده باشيم ، اما خود دراحقاق حق خويش اين چنين درمانده که دريغ ازهمدلی وهمصدا بودن مان.

خبرتان دهم ، اگر چه ما دراين جشن بيگانه ايم اما به رسم عادت مالوف که درايام فرخنده ،هرعمل صواب وکارخير را در چنين ايامی آغازمی کنند ،تا ازبرکت اين روزفرخنده ،عاقبت بخير گرديم ،و آن کارسامان بگيرد، اخيرا نيزگروهی ازقبيله قلم بدستان مطبوعاتی خارج از کشور، که نا خواسته تن به غربت داده اند اماهنوز به سعی و وسع ،و بضاعت خويش ، برای آگاهی و اطلاع رسانی ،کماکان درغربت نيز قلم می زنند و خبرمی رسانند، درآستانه سالروز انقلاب مشروطيت؛ و نه به بهانه روز خبرنگار،در فراخوانی همگانی آغاز به کار نهاد تازه تاسيس شده انجمن بين المللی روزنامه نگاران ايرانی را اعلام می کنند ،که بی شک برای همه اهالی اين حرفه بی پير خبری است مبارک و دل شاد کننده ،خاصه برای سالخوردگان اين حرفه که در طول عمر حرفه ای خود شاهد طلوع و غروب چندين و چند انجمن بودند که اگرچه همه درآغازبه نيت سامان گرفتن قبيله بی ياور خبرنگاران تاسيس شدند، اما دريغ از بهره ای ناچيز ، تا مرهمی بر زخم کهنه ی هم قبيله گان خود باشند که همه حرف بود و شعار، وحتی به گواهی تاريخ مطبوعات اين کهنه ديار، برخی نيز پلی بودند برای رسيدن به اهداف از قبل تعين شده ، تا سيس کنندگانشان،که ايکاش بجای همه آن تلاش های بی مثال در تاسيس چنين انجمن ها يی، برای نوشتن نظامنامه صنفی اين حرفه بی پير همتی بودکه از آغاز تا به امروز، نبود امنيت شغلی و بی ثبات بودن معاش در اين حرفه، گيربانگير قلم بدستان مطبوعات بوده است آنچنانکه بی هويت بودن اين حرفه در نظام های استبدادی حاکم براب و خاک مان ، همواره توان انجام وظيفه را از اين قبيله سلب کرده است وبه گفته آن فرزانه ای که به درستی گفته است درهر دوره که حاکمی به قصد بی سوال حکم کردن بر سينه ملت نشست ، اول ازهمه مرغ کدخدا را بی بسمل و عزا ،سر می برد که روز نامه نگاران باشند چرا که هرگز وحدت و انسجام و رويه صنفی واحد ،در بين اين قبيله بی ياور نبوده است .

تا نگوئيد اين عدم وحدت و همبستگی در بين اهالی مطبوعات و خبرنگاران از کجاست و چگونه است ؟ نگاه کنيد به اعلاميه رئيس انجمن روز نامه نگاران توقيف شده در داخل کشور که او هم غربت نشين است و هر از گاهی لنگان لنگان با چنين نوشته هايی انجمنی را که با هزاران اميد اهل قبيله مطبوعات بنا شده بود را به رخ می کشد و اعلام موجوديت می کند انجمنی که بهر حال در مقاطعی از عمر کوتاهش برای اهل قبيله ، کارساز بوده و نمی توان منکر آن بود خاصه با طی مراحلی سخت و طاقت فرسای که نظام ،برای ايجاد نشدن اين تشکل صنفی ، با مانع تراشی ها ايجاد کرده بود ،توانست در داخل کشوربطور قانونی ثبت گردد و برای اولين بار گام های مثبتی در تبادلات بين الملی با ديگر انجمن های روز نامه نگاری درسراسر دنيا بر دارد و از همه مهمتر طيف وسيعی از روز نامه نگاران را جلب نمايد، که از قضا برخی از موسسين اين انجمن تازه تاسيس در غربت نيز از اعضا و فعالين آن انجمن توقيف شده در داخل کشور بودند.

الغرض با اعلام موجوديت انجمن بين المللی روزنامه نگاران ايران که به همت گروهی از اهالی مطبوعات غربت نشين تاسيس گرديده اگر چه بايد ان را بفال نيک گرفت اما پرسش هايی را نيز در اذهان برخی از اهالی قبيله مطبوعات خاصه آنهائيکه درداخل کشور هستند مطرح ساخته که نگارنده در اين نوشتار به برخی از آن پرسش ها تنها در حد پرسش و نه مخالفت با اين انجمن تازه تاسيس به اشاره مطرح می کنم شايد پاسخی برای دل شدگان اين قبيله پيدا شود.

۱- برای نمونه اولين پرسش، در ارتباط با نام اين انجمن مطرح است که همه روزنامه نگاران ايرانی را شامل می گردد ،که اگر قصد و نيت دربر گيرنده همه روز نامه نگاران ايرانی است ، برای خطرعضويت روز نامه نگاران داخل کشور چه تمهيداتی در نظر گرفته شده است ؟طرفه آنکه بخش عظيمی از روز نامه نگاران ايرانی در داخل کشور بوده واز نا امنی که در اين حرفه وجود دارد برای معاش خود و خانواده تحت تکفل خود علارغم ميل شان تن به مشاغل ديگر چون کار در کارواش و يا مسافر کشی داده اند ، اما با اين همه هر کدام باايجاد يک وبلاک در فضای مجازی ، بی جيره ومواجب ، و گاها با نام مستعار ، کماکان به حرفه خود مشغولند که مطالب بسياری از اين وبلاگ ها منبع خبری و خوراک تعداد کثيری از رسانه های برون مرزی می شود.

۲- با توجه به خطرعضويت روزنامه نگاران داخل کشوردر اين انجمن تازه تاسيس که از همين ابتدای از سوی رژيم بعنوان انجمنی وابسته به بيگانگان و يا حتی برانداز تلقی می گردد ،چرا اين همت برای بازسازی انجمن توقيف شده در ايران صرف نگرديد ؟ که دست کم ضمن حمايت از نهادی که با طی مراحل قانونی در داخل کشور ثبت و تشکيل گرديده ، خطرعضويت روزنامه نگاران داخل کشور مرتفع گردد خاصه که طيف وسيعی از روز نامه نگاران از اعضای اين انجمن صنفی متوفق شده هستند و ديگر برای پذيرش اعضا ، اين شک و ترديد در اهل قبيله بودنشان وجود نداشت.

۳- اگر وجود مديران و اداره کنندگان انجمن توقيف شده باعث ايجاد چنين تشکل تازه تاسيس گرديد ،آيا با فراخوان از همه اعضای آن انجمن توقيف شده ( اقدامی که برای برگزاری نخستين مجمع عمومی اين انجمن تازه تاسيس قرار است انجام شود )، برای برگذاری يک انتخابات ازاد درفضای مجازی، با راه کارهای مطمئن ، اين شبهه رفع نمی گرديد؟و تنها راه حل را در تاسيس انجمن جديد ی ديده شد که سايه برخی از چهره هاونام هادراين انجمن باعث ابهامات وواکنش هايی گردد که ازهمين ابتدا گويی اين نه يک فرصت که فرصت سوزی دوباره دراهل قبيله است.

بيژن صف سری
http://bijan-safsari.com/