حمله نظامی به ايران را قويأ محکوم می‌کنم! گفت‌وگوی نشريه تلاش با مهرداد درويش‌پور

تلاش ـ اخبار و گزارشات اخير رسانه های بين‌المللی و داخلی حکايت از اوج گيری تازه‌ی خطر حمله نظامی به ايران دارد. شما ابعاد خطر را تا چه حد ارزيابی می‌کنيد؟
دکتر مهرداد درويش پور ـ من بارها پيش از اين نيز در باره خطر حمله نظامی به ايران هشدار داده ام. اما هرگز خطر حمله به ايران به اندازه امروز جدی نبوده است. زمينه سازی های آمريکا، اسرائيل، انگليس و فرانسه و برخی دولت های عربی برای حمله نظامی به ايران که در پی ادعای طرح ترور مقامات عربستان توسط جمهوری اسلامی ايران به سرعت اوج گرفته است، فضای بين المللی را برای حمله نظامی به ايران آماده ساخته است. اين که گفته می‌شود آژانس بين‌المللی انرژی هسته‌ای مدارکی را منتشر خواهد ساخت که نشانگر اغراض نظامی جمهوری اسلامی ايران در فعاليت‌های هسته‌ای‌ کشور است، تنها به زمينه سازی اين حمله مشروعيت خواهد بخشيد. ابراز نظر رسمی رئيس جمهور اسرائيل مبنی بر اين که زمان حمله به ايران نزديک است، نشانگر اوج گيری هر چه بيشتر اين خطر است. از سوی ديگر ادامه ماجراجويی های جمهوری اسلامی که حاضر به هيچ عقب نشينی در زمينه متوقف ساختن غنی سازی هسته ای و تعامل با آژانس بين المللی نيست و از شفاف سازی تن ميزند، سو ظن به تمايل حکومت به دسترسی به سلاح هسته ای را به شدت افزايش داده است. اين که جمهوری اسلامی ايران به جای شفاف سازی، توافق و متعادل ساختن روابط با جامعه بين المللی به رجز خوانی و تحريکات منطقه ای و بين المللی خود ادامه ميدهد، تنها بهانه و زمينه حمله نظامی به ايران را به شدت افزايش ميدهد. در چنين شرايطی که قطب بندی دو سويه هر چه فزون تر می شود، براستی بر من روشن نيست چه چيز ممکن است مانع از حمله نظامی اسرائيل، آمريکا و ديگر قدرت های غربی به ايران شود. واکنش گسترده ايرانيان؟ عقب نشينی جمهوری اسلامی ايران؟ و يا واکنش افکار عمومی بين المللی در دفاع از صلح و دمکراسی؟

تلاش ـ به موازات اين اخبار موج گسترده‌ای از بيانيه‌ها و اعلاميه‌هائی از سوی چهره ها و فعالين فرهنگی و سياسی ايرانی انتشار يافته‌اند که در عموم آنها به صراحت نه تنها سياست‌های ماجراجويانه سه دهه‌ای جمهوری اسلامی در ايجاد تنش بين‌المللی محکوم شده است، اما در عين حال در آنها به طور قاطع و صريح با هر حمله نظامی به خاک کشور مخالفت شده و نسبت به پيامدهای ناگوار آن عليه ملت ايران و مبارزات آزاديخواهانه آن هشدار داده شده است. موضع شما به عنوان کسی که سالها يکی از فعال‌ترين مخالفين حکومت اسلامی در تبعيد بوده‌ايد در اين باره چيست؟
دکتر مهرداد درويش پور ـ همان طور که ميدانيد من همواره مخالف ميليتاريسم و سياست حمله نظامی به ايران برای حل بحران هسته ای ايران و يا برچيدن نظام جمهوری اسلامی ايران بوده ام و سال ها است که در باره ضرورت رساتر ساختن "صدای سوم در نفی ميليتاريسم و بنيادگرايی اسلامی" قلم زده و فعاليت کرده ام. در اين زمينه هرگز هم زير بار آن نرفته ام که به نام "مداخله بشر دوستانه" (که در شرايط بس معينی برای مقابله با قتل عام و پاکسازی قومی در رواندا و يوگسلاوی سابق موضوعيت يافت)، از بمباران ايران حمايت کنم. امروز برخی دوره گردان سياسی، کانديداتورهای چلبی سازی در ايران و آنان که عطش قدرت مستشان ساخته است، به نام اپوزيسيون و به بهانه های گوناگون اسرائيل و آمريکا را مستقيم و غير مستقيم به حمله نظامی به ايران تشويق ميکنند. تا آن جا که به من بر ميگردد، هرگز آرزوی تغيير اين نظام و جايگزينی آن با نظامی دمکراتيک را از سر بدر نکرده ام و به عنوان يکی از اولين قربانيان استبداد دينی در ايران کرنش در برابر حکومت را جايز نشمرده ام. اما چگونه می توان از دمکراسی و حقوق بشر سخن گفت، مخالف مجازات اعدام بود؛ اعدام و خشونت عليه همه مخالفان و از جمله اعدام ضد انسانی سران نظام گذشته را نيز محکوم کرد؛ بر روش مبارزه مسالمت آميز برای تغيير نظام تاکيد کرد؛ در عرصه بين المللی خود را پاسيفيست و طرفدار صلح و دمکراسی خواند؛ بر استقلال و يکپارچگی کشور در نظامی دمکراتيک تاکيد کرد؛ اما ناگهان نحوه خلاصی از ديکتاتور ليبی را الهام بخش مسير تغيير در ايران ساخت و برای سرازير شدن "بمب های حاوی دمکراسی" بر سر مردم ايران پيام فرستاد؟! من ضمن محکوم ساختن جمهوری اسلامی ايران و نقش آن در دامن زدن به تنش هايی که زمينه ساز حمله نظامی به ايران شده است، به نام يک فعال اپوزيسيون جمهوری خواه حمله نظامی به ايران را قويا محکوم ميکنم و نسبت به عواقب آن هشدار ميدهم. اين که حتی بسياری از سرسخت ترين مخالفان غير ناسيوناليست حکومت اسلامی نيز حمله به ايران را محکوم می کنند، به خودی خود بايد روشن گر آن باشد که تا چه اندازه احساسات ناسيوناليستی ايرانيان مانع از آن خواهد شد که بدليل مخالفتشان با جمهوری اسلامی ايران به سادگی تسليم منطق آنانی شوند که بر طبل جنگ می کوبند.

تلاش ـ در مقابل بخشی از مخالفين حکومت اسلامی در خارج کشور مستقيم و غير مستقيم مشوق اين حمله برای يکسره کردن سرنوشت حکومت اسلامی به دست بيگانگان هستند. حتا بر روی برخی از سايت ها نوشته‌هائی تحت عنوان رهنمود به مردم ايران، خواسته شده که مردم برای خود پناهگاه‌هائی دست و پا کرده و برای مدت «يک ماه» آذوقه تهيه نمايند! که چه شود؟ منتظر بمانند تا سربازان عرب و اسرائيلی و هر کشور ديگری خاک کشور را درنوردند؟ به نظر شما سنخيت اين نيروها با ايران چيست و کجای مبارزه مردم ايران برای آزادی و دمکراسی ايستاده‌اند؟
دکتر مهرداد درويش پور ـ نيروی سياسی که به دمکراسی معتقد است، به مردم تکيه دارد، طرفدار صلح است و بر روش مسالمت آميز برای تغيير اين نظام تاکيد دارد، خيلی هم که راديکال شود مردم سرزمين خود را به قيام عليه جباريت فرا ميخواند و از جامعه جهانی ميخواهد به حمايت فعال تر سياسی از مبارزات مردم ايران بپردازد. اما تشويق به حمله نظامی ديگر کشورها به قصد "آزادی" ايران يک شوخی کسل کننده است. به سرنوشت عراق و افغانستان يک دهه پس از حمله نظامی و اشغال آن بنگريد، نتيجه روشن خواهد بود. به ويژه آن که ايران نه عراق است و نه افغانستان و نه ليبی. پس از عمری مبارزه عليه نظام های استبدادی برای رسيدن به دمکراسی و آزادی، آنقدر فرا گرفته ايم تا تحت هيچ شرايطی در مبارزه عليه استبداد حاکم، آلت دست مطامع قدرت های خارجی نشويم که قبل از هر چيز به منافع اقتصادی، سياسی و نظامی خود فکر ميکنند. طنز تاريخ در آن جا است که همانانی که پيشتر مردم را به کرنش در برابر حکومت و يا جناح هايی از آن تشويق ميکردند، امروز در کوبيدن به طبل حمله نظامی به ايران از يکديگر سبقت گرفته اند. دليل آن ساده است. دغدغه آنان نه دمکراسی است و نه حقوق بشر و نه جان مردم، بلکه تنها پرسش اشان اين است که چگونه ميتوان در قدرت سياسی سهمی يافت. آدرس کانديدای چلبی سازی برای ايران بسيار سر راست است و نياز به بازگو کردن نام آن نيست. گروه بندی راديکاليسم راست که سخت هم فعال شده است تا با تکيه بر قدرت های بيگانه نيروی جايگزين سازمان دهد، برای عروج چلبی ظاهرا ليبرال ايران هم مشغول يار گيری است. اين گروه شايد هم که در صورت حمله نظامی شانس و اقبالی بيابند. من اما از سال ها پيش گفته ام اينان در بهترين حالت همچون چلبی درعراق برندگان بدنام تاريخ آن سرزمين خواهند شد و شخصا ترجيح ميدهم به جا ی همراهی با حکومت و يا حمله نظامی، راه سوم مبازره برای صلح و دمکراسی را برگزينم. گيرم که با قطبی تر شدن فضا شايد نتوانيم نقشی در خور ايفا کنيم. اما ترجيح ميدهيم دستکم بازنده سر بلند آن سرزمين باشيم تا برنده بد نام!

تلاش ـ عوارض و پيامدهای چنين حمله‌ای چيست؟ و برای جلوگيری ازآن چه بايد کرد و چه در توان داريم؟
دکتر مهرداد درويش پور ـ پيامدهای چنين حمله نظامی احتمالی ای، به ميزان و ابعاد حمله و درجه تداوم جنگ و سرايت آن به ديگر کشورها بستگی دارد. کشته شدن مردم بيگناه، گسترش بی ثباتی در منطقه، شدت يافتن سرکوب مخالفان در داخل، ميلتاريزه تر شدن منطقه و جهان، احتمال گسترش حملات تلافی جويانه نظامی و تروريستی از سوی جمهوری اسلامی عليه اسرائيل و برخی از همسايگان عرب، و گسترش تنش های قومی و دينی و نژادی از جمله مخاطرات آن است. بالا رفتن قيمت نفت و تشديد ناامنی اقتصادی پيامد ديگر اين حمله خواهد بود. با اين همه دشوار است در لحظه حاضر تصوير روشنی از کم و کيف اين حمله و پيامدهای آن بدست داد. اينکه آيا حمله با مقاصد نظامی محدود برای بمباران پايگاه های هسته ای ايران صورت خواهد گرفت و يا جنگی به قصد سرنگونی حکومت بر پا خواهد شد، در گسترش دامنه پيامد های آن نقش مهمی خواهد داشت. اين که چه بايد کرد روشن است: ۱- مخالفت قاطع با جنگ و حمله نظامی به ايران و هشدار به مقامات غربی در باره پيامد های آن. ۲ - گسترش فشارهای ديپلماتيک و سياسی و تحريم های اقتصادی "هوشمند" برای به عقب راندن جمهور ی اسلامی بر سر مذاکرات هسته ای و وادار ساختن آن به شفاف سازی و تن دادن به نظارت بين المللی. ۳- ايجاد کمپين ملی برای متوقف ساختن غنی سازی اورانيوم و آن دسته از فعاليت های هسته ای ايران که بهترين بهانه را برای جنگ افروزی ايجاد ميکند ۴ - درخواست از مجامع بين المللی برای حمايت سياسی گسترده تر از حقوق بشر در ايران ۵ - تلاش برای ايجاد نزديکی و همکاری اپوزيسيون مستقل، دمکراتيک و آزاديخواه که هم با جمهوری اسلامی ايران مخالف است و هم با حمله نظامی و چلبی سازی.
روشن است که طرف داران صدای سوم (مخالف حمله نظامی به ايران و مخالف جمهوری اسلامی ايران) به نيروهای جمهوری خواه محدود نمی شود و طيفی از اصلاح طلبان راديکال، بخشی از مشروطه خواهان و بسيار ی از نيروهای راديکال چپ را نيز در بر ميگيرد. اما همکاری گسترده تر نيروهای جمهوری خواه برای استقرار جمهوری در ايران که طرفدار صدای سوم است، مرکز ثقل چنين آلترناتيو مستقلی خواهد بود که می بايست برای پايان بخشيدن به استبداد دينی در ايران، خواست تدوين قانون اساسی دمکراتيک مبتنی بر جدايی دين و دولت و برگزاری انتخابات آزاد زير نظر مراجع بين المللی حقوق بشری عزم خود را جزم کند.
به نظر من اکثر روشنفکران ايرانی، دانشگاهيان، گروه های ملی، چپ و دمکرات در داخل و خارج از کشور به چنين خواست هايی خود را نزديک دانسته و ميتوانند در کارزار تشکيل قطب سوم دربرابر ميليتاريسم و بنيادگرايی اسلامی به طرق گوناگون شرکت کنند. افکار ترقيخواه بين المللی و بسياری از احزاب اروپايی نيز به اين راه سوم عنايت بيشتری نشان ميدهند. وانگهی به تازگی نتيجه پرسشنامه ای که توسط انجمن پژوهشگران ايران منتشر شده است، نشان ميدهد که اکثريت خرد کننده ايرانيانی که به اين پرسش نامه پاسخ داده اند ضمن مخالفت با جمهوری اسلامی ايران، با حمله نظامی مخالفند و خواستار تغيير مسالمت آميز حکومت هستند. چنين گرايشی در جامعه ايران بسيار قوی است و بر روی آن می توان به عنوان نيروی مردمی صدای سوم حساب باز کرد. هرچه نافرمانی مدنی در ايران گسترش بيشتری يابد و مبارزات دمکراتيک همگانی تر شود، خطر جنگ و حمله نظامی کاهش خواهد يافت. چه، در آن صورت صدای سوم رساتر شده و نقش موثرتری در خنثی کردن دو راهی تمکين به بنيادگرايی اسلامی و يا حمايت از حمله نظامی خواهد يافت. به گمانم برای تشيکل اين قطب سوم بايد فوری دست به کار شد.

تلاش ـ با تشکر از شما

منبع: http://www.talashonline.com