يک ادعا در مورد بان کی مون؛ کمک به جمهوری اسلامی يا فريب خود؟ مجتبی واحدی

روزنويس مجتبی واحدی ـ برخی سايت های خبری ، بدون آنکه منبع مشخصی برای خبر خود ذکر کنند مدعی شدند « بان گی مون » خواستار ديدار با آقايان موسوی و کروبی شده است. البته اين خبر ، برخی دوستان را خوشحال و گروهی را اميدوار می کند زيرا آنها در روزهای گذشته تلاش گسترده ای راآغاز کردند و به نتيجه رساندند که هدف آن ابلاغ پيام بسيار ی از هموطنان به دبير کل سازمان ملل ودرخواست از او برای ديدار با پيشتازان زندانی جنبش سبز بود . اما آيا خبر « درخواست ملاقات بان گی مون با خاتمی و موسوی » صحيح است و انتشار آن اقدامی خردمندانه؟ متأسفانه پاسخ من به اين پرسش ، منفی است. آز آن بالاتر ، گمان می کنم اينگونه خبررسانی ها ، کمک به زدو بندهای پشت پرده ای است که می تواند ميان سران جمهوری اسلامی با برخی دولت ها وسازمان های قدرتمند جهانی صورت بگيرد .

دبير کل سازمان ملل در سخنرانی علنی خود در اجلاس جنبش عدم تعهد که ميليونها نفر در سراسر جهان آن را به صورت مستقيم شنيدند تنها از همان نگرانی هايی سخن گفت که قبلاً از سوی مقامات اروپايی وامريکايی اعلام شده است : مخالفت با زير سؤال بردن «هولوکاست» ، اعتراض به سخنان نابخردانه خامنه ای و احمدی نژاد در مورد محو اسرائيل، نگرانی از برنامه هسته ای ايران و نهايتاً التماس به جمهوری اسلامی برای همکاری در موضوع سوريه !در حالی که او به عنوان دبيرکل سازمان ملل می توانست به موضوع حقوق بشر در ايران نيز اشاره کند و زندانی نمودن غير قانونی دهها فعال سياسی و «حبسِ اقايان موسوی ، کروبی و خانم رهنورد» که فاقد هرگونه حکم قضايی می باشد را محکوم نمايد .
دبير کل سازمان ملل ، آنگاه که می خواست موضوع «هولوکاست » و « محو اسرائيل از نقشه‌»را مطرح نمايد حرمت « ميزبان دست ودل باز » خود را ناديده گرفت وبه راحتی « نمکدان » شکست .در موضوع سوريه هم کاملا به خاطر داشت که مشاور امريکايی همراهش ، چه توقعی از او دارد . ( که همه آن سخنان ، مورد تأييد من هم هست )اما ظاهراً برای اظهار نظر در خصوص نقض گسترده حقوق بشر در ايران ، هيچکس فشاری بر آقای بان گی مون وارد نکرده بود تا او در سخنرانی علنی خويش ، سرکوبگران در داخل ايران را محکوم نمايد.
البته من برخلاف آخوندهای درباری جمهوری اسلامی و برخی وابستگان به نظام ، همه اقدامات مجامع بين المللی و مديران آنها را اجرای فرامين امريکا و اسرائيل نمی دانم اما به اين واقعيت باور دارم که چه در ايران و چه در عرصه بين المللی ، تنها کسانی به اهداف خود می رسند که از قدرت برخودار باشند. اين قدرت ، گاه سلاح است ، گاه اقتصاد قوی و در بسياری از موارد « قدرت همراه ساختن افکار عمومی با خود » . اگر زوايای مختلف از سخنان اخير دبير کل سازمان ملل ، به نحوی منعکس کننده نگرانی های اسرائيل بود تنها دليل آن حمايت امريکا واروپا از سران تل آويو نيست بلکه «قدرت رسانه » که توانسته افکار عمومی در اين دوقاره و حتی نقاط ديگری از جهان را با اسرائيلی ها همگام نمايد نيز در اين ميان نقش افرينی می کند . همانگونه که نفوذ برخی رسانه های موفق عربی همچون الجزيره و العربيه و قدرت آنها برای همراه سازی افکار عمومی در برخی حوادث مرتبط با فلسطين ولبنان ، روندی معکوس ايجاد کردکه نتيجه آن اعمال فشارهايی از سوی سران امريکا و اروپا بر اسرائيل برای کاهش جنايات خود بود .
در موضوع ايران اما ، شرايط کاملاً متفاوت است . زيرا در حال حاضر رسانه ای وجود ندارد که بتواند يک جريان فراگير در داخل و خارج از کشور به راه بيندازد . البته عمق قانون شکنی و گستردگی نقض حقوق بشر در جمهوری اسلامی به حدی بوده که هم اکنون بسياری از مردم در سطح جهان از رفتار شرم آور سران جمهوری اسلامی با ملت خويش مطلع هستند . اما متأسفانه رفتار فعالان سياسی واپوزيسيون ايرانی به گونه ای نبوده که فشار کافی بر مقامات اروپايی وامريکايی وارد و مجامع بين المللی را به برخورد فعال در برابر نقض حقوق بشر در ايران ، وادار نمايد . بخشی از اين وضعيت ، متأثر از اراده « گروهی از اصلاح طلبان»‌است که نمی خواهند از «‌نظام حاکم بر ايران» به صورت صد درصدی ، « سلب مشروعيت » شود . اما در ميان ، کسانی هم هستند که هيچ زد وبندی با جمهوری اسلامی ندارند در عين حال ، برخی اقدامات و اظهارات ايشان نتيجه ای ندارد جز کاهش فشار بر سازمانهای بين المللی که در موضوع ايران «‌کم کاری » می کنند و رفتار آنها به گونه ای است که گويی « تنها خون اسرائيلی ها را رنگين می دانند».
سفر بان گی مون به ايران و موضع گيری های علنی او ،يکی از عرصه هايی بود که « بی تدبيری بخشی از اپوزيسيون » را به نمايش گذاشت . در اين موضوع ، بايستی بر سر دبير کل سازمان ملل فرياد بر می آورديم که « چرا در داخل ايران هم فقط به فکر امنيت اسرائيل ، هولوکاست و احتمال ساختن بمب توسط جمهوری اسلامی برای نابودی اسرائيل بودی و در سخنرانی پرمخاطب خود، هيچ اشاره ای به درخواست هزاران ايرانی برای ملاقات با زندانيان سياسی و در رأس آنها کروبی و موسوی ، نکردی ؟» با کمال تأسف ، به جای اين فرياد حق طلبانه ،برخی تريبون داران جنبش سبز ترجيح دادند به بزرگ نمايی خبر تأييد نشده ای بپردازند که موضوع آن «‌در خواست ملاقات بان گی مون با موسوی و خاتمی » بود در حالی که برای اين خبر، هيچ منبع مشخص و موثقی وجود ندارد . کسانی که اين خبر را با آب و تاب نقل کردند به صورت ناخود آگاه ، فشار را از روی دبير کل سازمان ملل برداشتند و او را از اتهام يک « کم کاری » مسلم ، تبرئه نمودند . شايد اين خبر غير موثق ، به کار عده ای از فعالان جبهه اصلاح طلبی بيايدو آنها بتوانند برخی حاميان خود را قانع نمايند که « اقدامات" ما" جواب داد و دبير کل سازمان ملل همان کاری را کرد که "ما "خواستيم ». اما در آنسوی ماجرا ، ديگر نمی توان به انتظار فشار افکار عمومی در سطح جهان برای پرسشگری از دبير کل سازمان ملل نشست که «‌چرا ظلم گسترده در داخل ايران را ناديده گرفتی و سخنرانی خود را به موضوعاتی اختصاص دادی که اگر چه بسيار مهم است اما اهميت آن برای مردم ايران وبسياری از آزاديخواهان جهان ، از اقدامات ضدانسانی سران جمهوری اسلامی عليه شهروندان ايرانی بيشتر نيست».
توصيه من به برخی همراهان ديروز و امروز خودم آنست که قدری بينديشيم و ببينيم با اين گونه کارها ، خود را می فريبيم يا نهايتاً به سران جمهوری اسلامی کمک می کنيم تا در مذاکرات پشت پرده و «زدو بند »های خود با دبيرکل سازمان ملل و سران اروپا وامريکا، موضوعات داخلی ايران را به حاشيه براننديا حتی به طور کامل از دستور خارج نمايند؟