به ياد بانو عفت مريدی (مادر همايون)، علی کشتگر

برای ما که همرزمان همايون بوديم، بانو عفت مريدی مادر همه ما و مادر همه جان باختگان فدائی بود.

وقتی در آن تابستان شوم قلب پر شور و مغز پر شعور همايون ( هبت اله معينی چاغروند) به فرمان خدايان زشت روی جهل و جنايت از کار بازايستاد، بانو عفت مريدی برای همه لحظه های باقی مانده زندگی اش داغدار شد. پيش از جان باختن همايون، با وجود از دست دادن بهروز هنوز جوان بود و خنده ای برلب داشت. با مرگ همايون پير و خميده شد. رابطه اش با همايون عاشقانه بود. داغ همايون از اين زن شجاع و پرتلاش يک رهرو خستگی ناپذير راه همايون ساخت. بی گزافه، اين مادر بزرگوار يکی از ستاره های درخشان کهکشان پرستاره مادران جان باختگان راه آزادی و عدالت بود.

وقتی نخستين بار پس از کشتار ۶۷ ديدارش دست داد و در آغوشش گرفتم زير گوشم گفت: چطور می شود بعد از همايون زنده ماند؟ پاسخی جز گريستن نبود. هر دو آرام گريستيم و جمع کوچکی که ما را نظاره می کرد به همراه ما گريست. عفت خانم مريدی با وجود پيکر بيمار و رنجور تا به آخر در راه زنده نگه داشتن خاطره جان باختگان کشتار ۶۷ و دادخواهی پيگير و استوار بود.

از دست رفتن او اندوه بزرگی بر قلب همه آنهائی که او را می شناسند می نشاند، بويژه مائی که دور از ميهن هستيم و بخت شرکت در مراسم يادبود خرم آباد و تهران را نداريم.

به فرزندان، نوه ها، دوستان و جمع بزرگ خانواده جان باختگان راه آزادی تسليت می گويم.

يادش گرامی و خاطره اش جاودان!

شنبه ۴ خرداد ۱۳۹۲
علی کشتگر