ای سال های گمشده، ای آه...، شعری از رضا مقصدی

اينجا / هر شاخه، حسرتی ست / کز آه ِ بامدادی ِ ما / می رويد. / پرواز / در نيمروز ِ هلهله ی بال های ماست / در شامگاه / هر چشم، آرزوی ِ درخشان ِ آفتاب. / آه... / ای حس ِ عاشقانه ی کمياب! / پيراهن ِ صميمی ِ عشقم / بر شاخسار ِ ياد ِ چه کس مانده ست؟

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

از من که در حوالی ی پائيزم
تا سايه سار ِ خاطره ی آن درخت سيب
چندين بهار، فاصله مانده ست.

دستم دراز نيست
تا آن انار ِ جنگلی ی دوردست را
بر ميل ِ ديرساله ی زنبيلم
بسپارم.

وان دانه ی تمشک
از مزه ی دهان ِ من دور است، دور ِ دور.

آيا دوباره
بر من نسيم ِ صبح
در ساحل ِ صبوری ی مهتاب می وزد؟
و در حضور ِ من
بانوی آفتاب
آغوش ِ تابناک ِ نوازش را
بر خوشه های نارس ِ شاليزار
خواهد گشود؟

من دور مانده ام
از دختری که دامن ِ بی تابش
در روزهای بازار
حسی غريب را
با بوی ِ سرخ ِ سيب
می آميخت.

از خانه يی که خواب ِ خوش ِ خردسالی ام
- در ظهر ِ آفتابی ی ايوانش -
فيروزه يی چو تيله ی من بود.

از پله های کهنه ی دکانی که سال ها
روز ِ نخست ِ مدرسه ام را
تا
بوی ِ خوش ِ مرکّب ِ چين می ُبرد.

وز شرم ِ ناسزاوار
وقتی که در خيابان
سيمای پر ابهت ِ «ناظم» را
از گوشه های چادر ِ مادر
می ديدم.

من دور مانده ام
از جاری ی نسيم ِ سراشيب ِ جلگه ها
از صبحگاه ِ چک چک ِ سرد ِ سفال ها
از عطر ِ نان
که اينک
در سفره ی گشوده ی ذهنم
در جستجوی ِ پونه و ريحان است.

با من پرندگان
در اين غروب ِ غربت ِ غمگين
آواز ِ ناشنيده يی دارند.

اينجا
هر شاخه، حسرتی ست
کز آه ِ بامدادی ِ ما
می رويد.

پرواز
در نيمروز ِ هلهله ی بال های ماست
در شامگاه
هر چشم، آرزوی ِ درخشان ِ آفتاب.

آه...
ای حس ِ عاشقانه ی کمياب!
پيراهن ِ صميمی ِ عشقم
بر شاخسار ِ ياد ِ چه کس مانده ست؟

در کوچه های ماه
آيا هنوز هم
بی تابی ی تغزل ِ اين دل
رنگين ترين طنين ِ صداهاست؟

[email protected]