بپوش پیرهنِ بی‌قرارِ آبی را، شعری از رضا مقصدی

بپوش پیرهنِ بی‌قرار آبی را / که تا زمانه بخوانَد ترا به پیرهنم / تن‌ات همیشه برایم زلالِ مهتاب‌ست / ستاره را تو صدا کن، به آسمانِ تنم / دلم هوای علف‌های تازه‌تر دارد / که همسرشتِ صمیمیِ سبزِ این چمنم

تبليغات خبرنامه گويا	[email protected]

درآمدی ز درم تا ترا نظاره کنم
کسی که منتظرِ شعرِ لحظه‌هاست منم
□ □ □
درین زمان که ز دیدارِ دوست، خرسندم
به جانِ دوست، تپش‌های عاشقانه منم
□ □ □
سرای من ز صدای پرنده، رنگین‌ست
که با سپیده ترا می‌سراید این سخنم
□ □ □
بپوش پیرهنِ بی‌قرار آبی را
که تا زمانه بخوانَد ترا به پیرهنم
□ □ □
تن‌ات همیشه برایم زلالِ مهتاب‌ست
ستاره را تو صدا کن، به آسمانِ تنم
□ □ □
دلم هوای علف‌های تازه‌تر دارد
که همسرشتِ صمیمیِ سبزِ این چمنم
□ □ □
خوشا که نامِ مرا عاشقانه بنویسی
خوشم که نام ترا بشنوند از دهنم
□ □ □
که در غزل، نَفَسِ صبح سبزِ لاهیجان
و در قصیده، خراسانِ جانِ آن وطنم