کجای جانم پُر از نسيم ست؟
که گوش ِ پرهوش ِ چشمه سارم
زلال ِ زيبای ِآن چمن را
در ازدحام سحر شنيده ست.

دريغ ِ دنباله دار ِدل را
اگر چو زخمی به سينه دارم
نمی توانم در ين بهاری
که سر برآورده از زمستان
شکفتن ِشعر ِشاخه ها را
به هر نفس، در قفس نخوانم.

من از شمار ِشکوفه هايم
من از تبار ِترنّم گلُ
بيا بيارا سپيده ها را
که جان ِما را جوانه، سبز ست.

غمت مباد ای گلوی مستان!
به سربلندی ِاين گلستان
ببين تپشهای دلنشينم
که تا چنينم ترانه، سبز ست.