توجه به کمیت در انتخاب فیلم‌های مسابقه جشنواره فجر، مهر

افزایش تعداد فیلم‌های بخش مسابقه بیست و نهمین دوره جشنواره فیلم فجر، نشان‌دهنده حاکمیت نگاه کمی‌گرا به جای توجه به کیفیت در این دوره است.

به گزارش خبرنگار مهر، امسال بی‌نظمی غریبی در اعلام فیلم‌های بخش مختلف جشنواره فجر دیده می‌شود، طولانی شدن روند اعلام فیلم‌ها از یک سو و واگذار کردن اعلام لیست نهایی به دقیقه 90 اتفاقی است که در حد جشنواره‌ای با قدمت سی سال نیست. جشنواره‌ای که قرار است آیینه تمام نمای توانایی و اعتبار سینمای ایران باشد.

افزایش تعداد فیلم‌های بخش مسابقه برای موافقان این طرح نشان دهنده رونق تولید در سینمای ایران است، اما این رویکردی سطحی است، در جشنواره‌ای رقابتی و در مهمترین بخش آن نمی‌توان با بالا بردن تعداد فیلم‌هایی که در بخش مسابقه روی پرده می‌روند، کیفیت را تضمین کرد. این تنها رویکردی کمی است که می‌تواند دلبستگان به آمار و ارقام را دلخوش کند، اما در نگاه کلی نه به نفع سینمای ایران است نه به سود جشنواره فیلم فجر.

امسال قرار است در بخش مسابقه بیش از 30 فیلم (حتی دقیق نمی‌توان گفت سی و چند فیلم) روی پرده بروند، انتخاب ممکن است تا شروع جشنواره ادامه داشته باشد، جدا از دشواری برای برنامه‌ریزی برای نمایش این فیلم‌ها باید دید با چه فیلتری این فیلم‌ها انتخاب شده‌اند، آیا نبودن فیلم‌هایی که جنبه تجاری قوی دارند و در بهترین شکل ممکن می توانند فروش میلیاردی داشته باشند در جدول نمایش بخش اصلی ضروری است؟

نمی‌توان درباره فیلم‌های دیده نشده اظهار نظر قطعی کرد، اما معمولا معیارهایی وجود دارد که می‌توان بر اساس آنها تشخیص داد چه فیلمی برای چه بخشی مناسب است، فیلم دوم کارگردانی جوان که فیلم اولش هم نمونه ویژه‌ای نبوده اگر بخش فیلم اول و دوم وجود داشت در این بخش روی پرده می‌رفت و به بخش اصلی نمی‌رسید.

در شکل فعلی بخش مسابقه سینمای ایران کارناوالی برای نمایش کمیت است نه کیفیت! لیستی برای مرعوب کردن و به رخ کشیدن آمار و ارقام است نه نشان‌دهنده ظرفیت واقعی سینمای ایران. با توجه به کل تولیدات سینمای ایران نمی‌توان روند رو به رشدی در این سال‌ها دید.

اگر مسئولان جشنواره فیلم فجر به کیفیت و اعتبار بخش اصلی قائل باشند و بخواهند جشنواره مطابق با معیارهای کیفی جشنواره‌های حرفه‌ای سینمای جهان برگزار شود به جای توجه به تنوع فیلم‌ها در بخش مسابقه و بازگذاشتن لیست تا دقیقه 90 سختگیرانه دست به انتخاب می‌زدند و از میان این آثار، بهترین‌ها را انتخاب می‌کردند، در بخش مسابقه جشنواره‌های معتبر خارجی هم بیش از 20 فیلم دیده نمی‌شود و این برای سینمای ایران یک رکورد بین‌المللی تازه است.

رکوردی که مزیتی برای این سینما و مهمترین جشنواره‌اش محسوب نمی‌شود، بلکه فیلم دیدن را برای دوستداران سینما دشوار می‌کند، چه آنهایی که قرار است در سینمای رسانه‌ها به تماشای فیلم‌ها بنشینند و چه افرادی که بلیت می‌خرند و نمی‌توانند تا آخرین لحظه بدانند چه کالایی را قرار است تحویل بگیرند.

توجه به تولید انبوه در بعضی حوزه‌ها شاید متقاعدکننده و تا زمانی موجه باشد اما عرصه هنر با انبوه سازی و توجه به کمیت به جای کیفیت راه به جایی نمی‌برد. مشکل بیست و نهمین جشنواره فیلم فجر حاکمیت این نگاه و سلیقه است.