امير حاج رضايی: به سمت خودکشی همگانی حرکت می‌کنيم، کلمه‌ی نگرانی را برای وضعيت موجود فوتبال ايران کوچک می‌دانم، ايسنا

- در فوتبال يک بحران اخلاقی داريم
- اين زخم آن‌قدر عميق است که با يک چسب خونش بند نمی‌آيد

کارشناس و مفسر فوتبال ايران گفت: من کلمه‌ی نگرانی را برای وضعيت موجود فوتبال ايران کوچک می‌دانم و بايد از اين وضعيت به عنوان بحران در فوتبال ياد کرد.

امير حاج رضايی در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری دانشجويان ايران (ايسنا)، در ارزيابی از شرايط کنونی فوتبال ايران اظهار کرد: ديدگاه‌های من نسبت به فوتبال ايران روشن و شفاف است و همه با افکار من آشنا هستند. دغدغه اصلی من دغدغه فرهنگی است که هر روز اين دغدغه برای من پررنگ ‌تر می‌شود. مطمئن هستم که بدون فرهنگ و اخلاق در فوتبال بعد فنی‌مان هم رشد نمی‌کند. بر اساس همين ديدگاه است که حوادث بدی که پی‌درپی درفوتبال به وجود می‌آيد برايم چندان تعجب برانگيز نيست. نه اينکه آنها را پيش‌بينی می‌کنم بلکه با توجه به اينکه مرزهای فرهنگی در فوتبال شکسته شده است منتظر چنين حوادثی هستم. مرزهايی که ما چشممان را به روی آنها بسته‌ايم.

حاج رضايی با بيان اينکه کلمه نگرانی برای وضعيت موجود فوتبال کم است ادامه داد: به جای نگرانی بايد بگوييم که بحران اخلاقی در فوتبال. من معتقدم که اين بحران هم آنقدر گسترده است که با يک مصاحبه چند دقيقه‌ای و تلفنی و ارائه چند راهکار ذهنی مشکلی حل نمی‌شود. ما بايد وضعيت فوتبال را آسيب‌شناسی کنيم. آسيب‌شناسی که در آن متخصصان از همه علوم جمع شوند تا ما وضعيت موجود فوتبال را بررسی کنيم. در اين آسيب‌شناسی که با يک روز صحبت هم درمورد آن باز مشکل حل نمی‌شود بايد کارشناسان علوم مختلف همچون جرم شناسی، حقوق، جامعه‌شناسی، روانشناسی و علوم فوتبال و ورزش حضور داشته باشند تا در وهله اول بفهميم که مشکل اصلی فوتبال ما کجاست تا بعد از آن به دنبال راهکار باشيم. امروز زخم فوتبال ما آنقدر عميق است که با يک چسب خونش بند نمی‌آيد. بايد به دنبال حل عمقی اين مشکل باشيم.

حاج رضايی با انتقاد شديد از وضعيت حاکم بر استاديوم‌های فوتبال گفت: امروز يک لجام گسيختگی در فوتبال در استاديوم‌ها وجود دارد که من از آن وحشت دارم. احساس می‌کنم در فضای استاديوم‌های ما با توهين‌هايی که می‌شود اکسيژن نيست و به سادگی نمی‌شود اين مشکل را حل کرد. من شخصا هيچ راهکاری ندارم و تنها آرزو می‌کنم که هيچ گاه به استاديوم‌های فوتبال در ايران نروم. چطور می‌شود در استاديوم حرف‌های رکيک بر عليه يک فرد يا خانواده‌اش گفته شود. چطور می‌شود چند هزار نفر در يک استاديوم به دروازه‌بانی که بيش از ۷۰ بار پيراهن تيم ملی را پوشيده به صورت مستقيم توهين کند. چطور می‌شود که حرف‌های بد، دروغ، نيرنگ، پاچه‌خواری،‌تملق، تبانی و بسياری از صفات بد در رفتارهای دست‌اندرکاران فوتبال باشد. من اين را به عنوان شخصی که از دور به ماجرا نگاه می‌کند نمی‌گويم. بلکه اين موضوع را با نزديک شدن به فوتبال لمس کرده‌ام. گفت‌وگوهای ما که بايد سازنده باشد امروز تخريبی شده و به سمت يک خودکشی همگانی حرکت می‌کنيم.

حاج رضايی با اشاره به تعريف شخصيت فوتبال ادامه داد: يک دهه پيش وقتی بکن باوئر بحث از شخصيت تيمی را مطرح کرد و وقتی ما می‌خواستيم آنرا با فرهنگ خودمان ترجمه کنيم به سراغ شخصيت اجتماعی هر فرد رفتيم، اما در دکتری نه. بکن باوئر منظور از شخصيت تيمی متشکل از همه بخش‌های فوتبال يک کشور بود از فدراسيون فوتبال گرفته تا داوران، مربيان، بازيکنان، مديران و رسانه‌های گروهی همه اينها هستند که شخصيت کلی فوتبال را تشکيل می‌دهند. درست است که امروز متولی اصلی فوتبال ايران فدراسيون فوتبال است. اما نمی‌شود همه مشکلات را هم به آنها نسبت داد. اين برداشت من است. من کماکان دغدغه‌هايم فرهنگی است نه فنی. ديديم که منشور اخلاقی فدراسيون فوتبال هم نمی‌تواند به تنهايی با اين بداخلاقی‌ها مقابله کند. برای اينکه فوتبال‌مان را اصلاح کنيم بايد به دنبال آسيب‌شناسی عميق با حضور کارشناسان حوزه‌های مختلف و رسيدن به راه کارهای مناسب و اجرای درست آن راهکارها باشيم.