پس از پيروزی برابر کره، پرده تازه بالا رفته، حميدرضا صدر

خبرآنلاين ـ عقربه ساعت ۹:۱۴ را نشان می دهد که مسعود شجاعی کارت زرد دوم را از عبدالمالک بشير دريافت می کند. حدود ده دقيقه پس از آغاز نيمه دوم است که او آن تکل بيهوده را وسط زمين می زند و سفيدپوش کره ای را نقش زمين می کند. داور لاغراندام سنگاپوری جلو می آيد و جلوتر. همه آه می کشند. آه می کشند و آرزو می کنند آن اتفاق نيفتد. ولی می افتد و عبدالمالک بشير کارت زردش را در می آورد. کارت زرد دوم برای شجاعی را. سپس کارت سرخ را.

بازی از اين لحظه تازه آغاز می شود. از ساعت ۹:۱۴ شب. برابر هزاران تماشاگر نشسته و اين پا و آن پا کرده روی سکوهای استاديوم آزادی. با برتافته شدن دلشوره های ميليون ها نفر برابر تلويزيون ها. زمانی که تيم ناتوان به نظر می رسد. مدافعان سردرگمند و توپ دو بار تير دروازه مهدی رحمتی را لرزانده. مردان ميانی تا آن ساعت پاس قابل اشاره ای ارسال نکرده اند و دژاگه و قوچانی نژاد يک تنه به قلب کره های ها تاخته اند. با اين وصف آن تکل، آن کارت و آن اخراج فصل متفاوتی می گشايند. بدل می شوند به هديه آسمانی. به باز شدن گره های تيم. شعار بيش از حد نيشدار "شجاعی بی غيرت" چنگی به دل بازيکنان می زند و تيم روان تر می شود.

عقربه ساعت روی ۹:۳۷ رفته که جواد نکونام دروازه جونگ سونگ ريونگ را باز می کند. پس از ارسال توپ روی دروازه شمالی استاديوم آزادی و دفع ناقص کره ای ها. توپ سرگردان برای شما جايی رفته که بايد برود. جلوی پای کاپيتان نکونام. نکونام که برابر لبنان مصيبت بار بوده و برای استقلال هنوز بازی قابل قبولی انجام نداده. جلوی پای او آمده و او کار را تمام کرده. دروازه شمالی را گشوده. ايران يک - کره جنوبی صفر.

بيش از ۱۵ دقيقه تا پايان بازی باقی مانده. بيش از يک ششم يک بازی تمام و کمال. با اين وصف اين از آن دفعاتی است که دويدن بازيکنان، ضربه زدن ها و زمين خوردن های شان نه بوی شکست که طعم پيروزی دارند. نه عذاب آور که دلنشين هستند. می دانيد توانايی ذهنی شان آن قدر بالا رفته که مغلوب نشوند. می دانيد می توانند اخراج کروش از کنار ميدان را به هيچ بگيرند. کروش که در بازی برابر لبنان هم عصبی بود و معترض. که خنده هايش تدريجا بيش از آن خبر از خونسرد بودنش بدهند بازتابنده عصبی بودنش شده اند. حرکات پا به توپ خلعتبری تازه وارد شده و دژاگه شاداب آن قدر خوب هستند که همه اين‌ها را به هيچ گرفته و ثانيه ها را از کره ای ها بربايند. ۵ دقيقه وقت اضافی هم به شما تعلق دارد و نه کره ای ها. عقربه روی ۹:۵۶ آمده که داور سنگاپوری سوتش را به صدا در می آورد. تمام. پرچم و نور و بوق و فرياد.

پرده بعدی بلافاصله بالا رفته و نبرد با ازبکستان که در دو امتيازی تان قرار دارد خودنمايی می کند. ازبکستان که نشانه های نظم فوتبال عصر کمونيسم را به رخ می کشد و در نبرد رفت مغلوب تک حمله تان شده. با پاس انصاری فرد و ضربه خلعتبری. دو بازيکنی که در نبرد با کره روی نيمکت نشستند. مثل محمد قاضی مهاجم ديگر. نيمکت نشينی سه مهاجم ملی پوش ليگ ايران و در خشش دژاگه و قوچانی نژاد هشدار داده فوتبال داخلی محصولی برای اين جناح خط نداشته. تيمی که در چهار ديدار دو گل زده. فقط دو گل. کره ای ها با همين تعداد بازی نه گل زده اند و ازبک ها چهار گل.

جدول خاطر نشان می کند قدرت ايران با فقط يک گل خورده در خط دفاعی اش نهفته. يادتان هم نرفته مهرداد پولادی شب خوبی را سپری کرده و ترکيب منتظری خوش فکر و حسينی سر زن هم برابر کره نويد بخش بوده اند. ولی نه آن قدر که دو سانتر و دو ضربه سر و دو بار اصابت توپ به دروازه را فراموش کنيد. لبنان با چنان ترکيبی تک گل را زده بود. دشواری های خط ميانی هم کماکان جلب نظر می کنند. اين که آندو تيموريان در نبردهای تن به تن سنگين بود و به نظر می رسيد از تکل زدن طفره می رفت. اين که محمد نوری که وظيفه ارسال پاس های عمقی و کوتاه را داشت حتی يک پاس هم ارسال نکرد و پس از اخراج شجاعی جايش را داد به ماهينی. ورود ماهينی و نه علی کريمی هم می توانست برای تحليل گران باب فتحی ديگر باشد در سامان بخشی خط ميانی که نيازمند بازنگری برای بازی های بعدی است.

برنده اصلی رسانه ها بودند که ده روز اخير را جانانه کنار تيم ملی ايستادند و برنده بزرگ تر مردمانی که بار ديگر گوشزد کردند تيم ملی به آنها تعلق دارد. همان کسانی که در تهران برابر ازبکستان و لبنان کنار مردان شان می ايستند و چشم به راه دو ديدار دور از خانه خواهند ماند. هم در ميدان قطر که يادآور خاطرات تلخی است، و هم در زمين کره جنوبی. جايی که پسران شان فقط يک بار برنده شده اند. در سال های دوردست. در ۱۹۷۱ و آن هم در ديداری دوستانه. همه اين ها يعنی نبرد برای سفر به برزيل ۲۰۱۴ تازه آغاز شده. آغاز شده و چه خوب.