پيشنهاد عباس عبدی درباره چگونگی مذاکره با آمريکا

فرارو- پيشنهاد مذاکره مستقيم از سوی آمريکا به ايران باعث شده اين روزها گمانه زنی های مختلفی از سوی کارشناسان و تحليل گران درباره علت اين رويکرد آمريکا و نحوه پاسخ ايران به اين درخواست در رسانه ها مطرح شود.

برخی معتقدند اين مذاکرات آخرين فرصتی است که آمريکا برای حل مشکل ايران از طريق گفتگو در پيش روی ايران قرار داده و در صورت شکست مذاکرات احتمال اخذ تصميم قاطع از سوی اين کشور در سال ۲۰۱۳ بسيار زياد است.

اما برخی ديگر معتقدند اجبار ايران به پذيرش اين مذاکرات در جهت مشروعيت سازی اقدامات آتی آمريکا در صورت شکست مذاکرات برای حمله نظامی به ايران می باشد و بايد از ورود به اين مذاکرات اجتناب کرد.

چرا آمريکا به صورت يکجانبه دست به ايجاد يک فضای مثبت برای مذاکره با ايران زده است؟ آيا مذاکرات مستقيم ميان ايران و آمريکا صورت خواهد گرفت؟

عباس عبدی تحليل گر مسائل سياسی در گفتگو با فرارو گفت: «اينکه بخواهيم درباره آمريکا اظهارنظر دقيقی کنيم خيلی سخت است؛ ولی طبيعی است کشوری که خواستار مذاکره می شود، اگر طرف مقابل اين درخواست را بپذيرد فارغ از اينکه به نتيجه برسند يا نرسند، می نشينند مذاکره می کنند و اگر هم نپذيرد توپ در زمين کشوری که مذاکره را نمی پذيرد، می افتد.»

وی تصريح کرد: «به همين دليل من فکر می کنم اساسا اين يک موضع ضعف برای ايران است که هميشه سعی می کند از بحث مذاکره پرهيز کند و خود را کنار بکشد.»

عبدی درباره اين نظر که گفته می شود آمريکا از طرح مذاکره با ايران در پی مشروعيت سازی بين المللی برای حمله احتمالی به ايران است، گفت: «مشکلات آمريکايی ها در منطقه خيلی زياد است و به اين راحتی نمی توان گفت که آنها در پی حمله به ايران هستند. آنها با مشکلات امنيتی و مشکلات مربوط به اقتصاد داخلی روبرو هستند.»

وی ادامه داد: «لذا ما خيلی اطلاع نداريم که به چه دليل اقدام به طرح مذاکره با ايران کرده اند. ولی آنچه که واضح است اين است که آنها از قبل هم بحث مذاکره و گفتگو را باز گذاشته بودند؛ اما اينکه در مذاکرات چه نتيجه ای حاصل می شود، جای بحث و گفتگو دارد.»

وی افزود: «بنابراين پيشنهاد من اين است که ايران قبل از اينکه مذاکرات رسمی را آغاز کند، به مذاکرات غيررسمی پناه ببرد و ببيند آيا اصلا مسئله ای جدی در مذاکرات مطرح می شود يا خير و اگر خواستند مذاکرات را رد کنند بعد از انجام اين مذاکرات غيررسمی باشد؛ نه اينکه همينطور چشم بسته رد کنند. چون ممکن است اين مذاکرات امکانی باشد که حداقل جلوی بدتر شدن اوضاع را بگيرد.»

عبدی در توضيح مذاکرات غيررسمی گفت: «مذاکرات غيررسمی به اين صورت است که طرفين می روند با هم مذاکره می کنند بدون آنکه جنبه رسمی داشته باشد و مذاکره کنندگان کشور خود را نمايندگی نمی کنند؛ در حالی که در مذاکرات رسمی طرفين دولت های خود را نمايندگی می کنند.»

وی ادامه داد: «يعنی می توان از طريق اشخاص ثالثی که پيگير منويات دو کشور هستند و هر دو کشور هم به اين امر واقف هستند، مذاکرات انجام شود، در حالی که اين مذاکره کنندگان به هيچ وجه رسميت ندارند و هر وقت هم دو کشور بخواهند می توانند منکر اين امر شوند.»

وی تصريح کرد: «لذا من معتقدم بهتر است ايران و آمريکا ابتدا مذاکرات غيررسمی داشته باشند و ببينند نقطه مشترکی دارند يا ندارند و نهايت هم اين است که اگر به نتيجه ای هم نرسيدند، وارد مذاکرات رسمی نمی شوند.»

اين تحليل گر مسائل سياسی اظهار کرد: «اساسا در مذاکرات رسمی خيلی نمی توان به توافقات جدی دست يافت و در واقع مذاکرت اصلی، مذاکرات غيررسمی است که انجام می شود.»

وی تصريح کرد: «ادبيات و شکل مذاکرات غيررسمی متفاوت از مذاکرات رسمی است و اگر طرفين در اين مذاکرات به تفاهم رسيدند می توانند به آن تفاهمات، در مذاکرات رسمی، رسميت دهند.»

عبدی در پاسخ به اين سوال که با توجه به شرايط داخلی و بين المللی برای ايران و آمريکا چقدر احتمال مذاکره مستقيم وجود دارد گفت: «درباره احتمالات نمی توان اظهارنظر کرد؛ چون احتمال مربوط به وقايع تکرار شونده است و درباره وقايعی که تکرار نمی شود اگر بگوييم يک درصد احتمال وقوع دارد، اگر واقع شود می گوييم خب گفتيم يک درصد احتمال وقوع دارد و اگر هم بگوييم ۹۹ درصد احتمال وقوع دارد و بعد نشود می گوييم مربوط به آن يک درصد بود که گفتيم نمی شود.»

وی خاطرنشان کرد: «بنابراين نمی توان از احتمال صحبت کرد و نهايت اين است که ما اميدوار باشيم اين مذاکرات انجام شود.»

عبدی درباره امکان تکرار اقدامی که نيکسون در قبال چين و در سال ۱۹۷۲ برای حل مشکلات با اين کشور انجام داد، اوباما نيز در قبال ايران انجام دهد گفت: «اکنون نه آمريکا ويژگی های ثابتی نسبت به گذشته خود دارد و نه طرف مقابل آن مانند کشور چين است که بتوان يک نتيجه گيری خيلی روشنی گرفت.»

وی در پايان خاطرنشان کرد: «اما در هر حال من فکر می کنم مشکلات ايران اين انگيزه را ايجاد می کند که پای ميز مذاکره با آمريکا بنشيند، اما آنقدر از تبعات داخلی آن می ترسند که متاسفانه خيلی نمی توان احتمال زيادی برای انجام اين مذاکرات متصور بود.»