حسن روحانی با حمايت هاشمی رفسنجانی و گروه هايی از اصولگرايان و اصلاح طلبان کانديدای رياست جمهوری می شود

• شنيده شده اين فعال پرسابقه سياسی که در دايره اصولگرايان تعريف می شود ، به جز آنکه بخش عمده ای از اصولگرايان را به سوی خود جذب می کند ، مورد تاييد و حمايت جدی آيت الله هاشمی رفسنجانی است. وی وجهه خوبی در ميان دولت های خارجی دارد و بسياری او را گزينه ی بسيار مطلوب اصولگرايان و حتی اصلاح طلبان می دانند.

پايگاه خبری تحليلی انتخاب (Entekhab.ir) - دکتر حسن روحانی دبير سابق شورای عالی امنيت ملی به احتمال قوی کانديدای رياست جمهوری سال ۹۲ خواهد شد.

به گزارش سرويس سياسی انتخاب؛ روحانی که نايب رئيس مجلس چهارم و مجلس پنجم بوده ، از مبارزين مشهور پيش از انقلاب بوده و اينک ، رياست مرکز استراتژيک مجمع تشخيص مصلحت نظام و همچنين نمايندگی رهبر معظم انقلاب در شورای عالی امنيت ملی را عهده دار است.

شنيده شده اين فعال پرسابقه سياسی که در دايره اصولگرايان تعريف می شود ، به جز آنکه بخش عمده ای از اصولگرايان را به سوی خود جذب می کند ، مورد تاييد و حمايت جدی آيت الله هاشمی رفسنجانی و رهبران جبهه اصولگرا است.

وی وجهه خوبی در ميان دولت های خارجی دارد و بسياری او را گزينه ی بسيار مطلوب و ارزشی اصولگرايان و حتی اصلاح طلبان می دانند.

شنيده های خبرنگار «انتخاب» حکايت از آن دارد که در صورت حضور او در اين عرصه، به جز اصولگرايان، بسياری از گروههای اصلاح طلب نيز از او حمايت خواهند کرد.

روحانی کيست؟

حسن فريدون روحانی در سال ۱۳۲۷ در شهر سرخه در شهرستان سمنان زاده شد. در سال ۱۳۴۰در سن ۱۳ سالگی به قم رفت و تحصيلات حوزوی خود را آغاز کرد.

از استادان وی در حوزه عليمه قم می‌توان از افراد زير نام برد:خارج فقه و اصول: سيد محمد محقق داماد، مرتضی حائری يزدی و سيد محمدرضا گلپايگانی سطح عالی: سلطانی، محمد فاضل لنکرانی و شيخ محمد شاه‌آبادی

او در فاصله سالهای ۱۳۴۸ تا ۱۳۵۱ در کنار تحصيل درس‌های حوزوی موفق به اخذ ليسانس حقوق از دانشگاه تهران شد. وی در سال ۱۳۵۷ برای ادامه تحصيلات به بريتانيا رفت و در آنجا به ترتيب درجهٔ فوق ليسانس حقوق عمومی و دکترای حقوق اساسی را از دانشگاه گلاسگو گرفت.

از شروع جريان‌های انقلاب ۱۳۵۷ ايران در سال ۱۳۴۱ فعاليتهای خود را آغاز کرد. نخستين بار در سال ۱۳۴۳ دستگير شد و در طول مبارزه بارها دستگير و ممنوع‌المنبر گرديد. برای نخستين بار لقب «امام» را، حسن روحانی در آبان ماه ۱۳۵۶، را برای روح‌الله خمينی به‌کار برد.

پس از پيروزی انقلاب مسئوليت‌های مختلفی را بر عهده گرفت. در پنج دوره قانونگذاری به عنوان نماينده مجلس شورای اسلامی و در دوره‌های اول و دوم به عنوان رئيس کميسيون دفاع و در دوره‌های چهارم و پنجم به عنوان رئيس کميسيون سياست خارجی و نايب رئيس اول مجلس شورای اسلامی حضور داشت. هم‌زمان از سال ۱۳۶۲ تا ۱۳۶۴خورشيدی، در سمت معاونت فرماندهی جنگ و از سال ۱۳۶۴ تا سال ۱۳۶۷ خورشيدی در سمت رييس ستاد قرارگاه مرکزی خاتم‌الانبياء، در دوران جنگ فعاليت داشت. وی همچنين از سال ۱۳۶۵ تا سال ۱۳۷۰ فرماندهی پدافند هوايی کل کشور را بر عهده داشت. عضو هیأت امنای دانشگاه تهران و منطقه شمال از سال ۱۳۷۴ تا سال ۱۳۷۸ و عضو شورای سرپرستی صدا و سيما از سال ۱۳۵۹ تا سال ۱۳۶۲ از ديگر مسووليتهای وی در دوران پس از انقلاب بوده‌است.

پس از بازنگری قانون ‏اساسی جمهوری اسلامی ايران و تشکيل نهاد شورای‌عالی امنيت ملی تاکنون، سمت نمايندگی مقام رهبری را در اين شورا در اختيار دارد. وی به مدت ۱۶ سال و در دوره‌های رياست جمهوری اکبر هاشمی رفسنجانی و سيد محمد خاتمی از سوی اين دو به عنوان دبير شورای عالی امنيت ملی جمهوری اسلامی ايران فعاليت کرد. وی همچنين از اعضای مجمع تشخيص مصلحت نظام و رئيس کميسيون سياسی، دفاعی و امنيتی اين مجمع می‌باشد.

در انتخابات ميان‌دوره‌ای سومين دوره مجلس خبرگان رهبری در ۲۹ بهمن ‏۱۳۷۸ از حوزه انتخابيه استان سمنان به نمايندگی مجلس خبرگان رهبری برگزيده شد. در سال ۱۳۸۵ هم به عنوان نماينده تهران به عضويت اين شورا برگزيده شد. همچنين از سال‏۱۳۷۱ تا کنون رييس مرکز تحقيقات استراتژيک مجمع تشخيص مصلحت نظام بوده‌است.

تأليفات: کتابهای تأليف شده توسط وی به اين شرح است: - انقلاب اسلامی؛ ريشه‌ها و چالشها - جلد (۱) - سال ۱۳۷۶ - مبانی تفکر سياسی امام خمينی (ره) - سال ۱۳۷۸ - رويدادهای يازدهم سپتامبر و مواضع جمهوری اسلامی ايران - سال ۱۳۸۰ - تحولات جهانی با نگاه به موقعيت جمهوری اسلامی ايران - سال ۱۳۸۲ - تاريخ شفاهی: انقلاب اسلامی - خاطرات جلد (۱) - سال ۱۳۸۸ - تاريخ شفاهی: دفاع مقدس - خاطرات جلد (۲) - آماده چاپ - انقلاب اسلامی؛ ريشه‌ها و چالشها - جلد (۲) - آماده چاپ - استراتژی امنيت ملی جمهوری اسلامی ايران (در ۲ مجلّد) - آماده چاپ - سيره امامان شيعه در تاريخ - آماده چاپ - هThe Islamic Legislative Power - 1994 - هThe Flexibility of Shariah; Islamic Law - 1996