حسين شريعتمداری: روحانی از مردم پوزش بخواهد

حسين شريعتمداری در سرمقاله روزنامه کيهان با عنوان «دست خالی برنگرديد!» نوشت:

۱-می‌گويند؛ شخصی برای وصول طلب خود که مدتها به تعويق افتاده بود نزد بدهکار رفت و ضمن گلايه از اين که چرا در پرداخت بدهی خود کوتاهی می‌کند و هر بار برای فرار از پاسخگويی، بهانه تازه‌ای می‌تراشد، خواستار دريافت مبلغی شد که به وی قرض داده بود. شخص بدهکار اما، به جای پرداخت مبلغ بدهی و يا پوزش و عذرخواهی از اين که در ادای قرض خود کوتاهی کرده است، زبان به ناسزا گشود! طلبکار که از برخورد او هاج و واج مانده بود گفت؛ از شما انتظار نمی‌رفت به جای پرداخت بدهی خود، ناسزا بگوئيد و شخص بدهکار در پاسخ گفت؛ واقعيت اين است که نخواستم دست‌خالی برگشته باشی!...

اکنون با تأکيد بر اينکه در مثل مناقشه نيست و خدای ناخواسته در پی ناديده گرفتن زحمات و خدمات رئيس‌جمهور و دولت محترم نيستيم گفتنی است؛ بعد از بی‌تدبيری خسارت آفرين دولت مدعی تدبير در توزيع سبد کالا که اعتراض و انتقاد همگانی را در پی داشت انتظار آن بود- و انتظار منطقی و به‌جايی نيز بود - که رئيس‌جمهور محترم به خاطر اين همه بی‌تدبيری دست‌اندرکاران طرح ياد شده، از مردم پوزش بخواهد و برای جبران تحقير ناروايی که در جريان توزيع سبد کالا نسبت به اقشار محروم و مستضعف روا داشته بودند، دستور پی‌گيری عوامل موثر در پيدايش اين پديده ناپسند را صادر کرده و خواستار مجازات و يا دستکم توبيخ و برکناری آنان شود، اما، رئيس‌جمهور محترم برخلاف آنچه از ايشان انتظار می‌رفت نه فقط کمترين واکنشی نسبت به بی‌تدبيری پديد‌ آمده در توزيع سبد کالا از خود نشان نداد، بلکه در اجلاس روسای دانشگاه‌ها و مديران پارک‌های علم و فناوری به منتقدان توافق ژنو اعتراض کرد! و از آنان با عنوان «عده‌ای معدود و کم‌سواد»! ياد کرد که به گفته ايشان «از جای خاص تغذيه می‌شوند»! و در همان حال آقای جهانگيری، معاون اول رئيس‌جمهور نيز که در مراسم معارفه و توديع روسای جديد و قديم سازمان ميراث فرهنگی شرکت کرده بود، طی سخنانی که عجيب به نظر می‌رسيد، انتقاد به توافقنامه ژنو را «از روی حسادت»! دانسته و گفت «منتقدان می‌گويند چرا اين کار را ما انجام نداديم»!

۲ - بی‌تدبيری صورت گرفته در اختصاص و توزيع سبد کالا با هيچ توجيهی قابل توضيح نيست و به وضوح حاکی از آن است که برخی از دولتمردان و مديران پيرامونی کابينه آقای رئيس‌جمهور برخلاف آنچه ادعا می‌شود، در اداره امور اجرايی کشور و انجام وظايفی که برعهده آنهاست، از تجربه، دانش و تدبير لازم برخوردار نيستند، تا آنجا که توزيع سبد کالا را که می‌توانست نشانه توجه دولت محترم به اقشار محروم و مستضعف جامعه باشد به اقدامی خسارت‌آفرين و همراه با توهين و تحقير نسبت به مردم تبديل کردند، انبوهی از محرومان را در سرمای زير صفر درجه و در صف‌های طولانی به مراکز توزيع سبد کالا کشاندند و بسياری از آنان را دست خالی به خانه‌هايشان روانه کردند و دهها پی‌آمد ناپسند ديگر که رسانه‌های دشمن طی دو سه روز اخير از آن با عنوان يک سوژه داغ برای سياه‌نمايی عليه ايران اسلامی - آنهم در ايام‌الله دهه فجر - استفاده کرده و هنوز هم می‌کنند!

آيا اين همه ناتوانی در اجرای طرح توزيع سبد کالا به يک عذرخواهی خشک و خالی نياز نداشت؟! گفتنی است که در جلسه يکشنبه شب هيئت محترم دولت، برخی از وزرای حاضر در جلسه نسبت به آنچه پيش آمده بود اعتراض کرده و خواستار پی‌گيری علت و پيشگيری جدی از تکرار موارد مشابه شده بودند و يکی از وزرای محترم پيشنهاد کرده بود، آقای رئيس‌جمهور و يا معاون اول ايشان، به خاطر آنچه پيش آمده از مردم عذرخواهی کند، که...

۳- آقای رئيس‌جمهور در حالی منتقدان توافقنامه ژنو يعنی بسياری از علما، مراجع، دانشگاهيان، متخصصان حقوق بين‌الملل و دانش هسته‌ای را «کم‌سواد» معرفی کرده و به آنان اهانت می‌کند که پيش از اين، بارها بر ضرورت انتقاد و حتی تشويق منتقدان تاکيد ورزيده بود. به عنوان نمونه - و فقط نمونه - ايشان روز ۲۳ دی‌ماه در جشنواره تحقيقاتی علوم پزشکی رازی با تأکيد بر ضرورت تشويق منتقدان گفته بود «اگر نگذاريم انديشه و نقد و پرسش بروز و ظهور پيدا کند، ناچار زيرزمينی می‌شود و اين به‌نفع جامعه نيست.»

آقای روحانی در جای ديگری گريز از نقد را زمينه‌ساز ديکتاتوری دانسته بود و نيز، در کتاب خود با عنوان «امنيت ملی و ديپلماسی هسته‌ای» که چند سال قبل چاپ و منتشر شده است؛ آورده بود؛ «گاهی فکر می‌کنيم اعتراف به هرگونه اشتباهی به معنای شکست خواهد بود. اين يکی از بزرگترين اشکالات در نظام تصميم‌گيری کشور است و متأسفانه هنوز در جامعه ما انتقاد جايگاه خود را پيدا نکرده است... بايد انتقاد به يک معروف و کار شايسته تبديل شود و انتقادکننده در انتظار تشويق باشد و نه تنبيه... بزرگترين شجاعت، پذيرش اشتباه و خطا از طرف مسئولان است.»

اکنون بايد از جناب رئيس‌جمهور محترم پرسيد؛ اگر «انتقاد» را لازمه پيشرفت، مانع ديکتاتوری و انتقادکنندگان را درخور تشويق می‌دانيد، چرا به کسانی که بسياری از آنان با ارائه مستندات روشن، به توافقنامه ژنو انتقاد کرده‌اند، تهمت «کم‌سوادی»! و مواجب‌بگيری! می‌زنيد؟! و چنانچه حاضر نيستيد کمترين انتقادی را بپذيريد چرا پذيرش اشتباه و انتقاد را بزرگترين شجاعت مسئولان معرفی کرده‌ايد؟!

۴- اين احتمال نيز به ذهن خطور می‌کند که مبادا برخی از اطرافيان رئيس‌جمهور محترم برای فرار از پاسخگويی خود در قبال بی‌تدبيری خسارت‌آفرين توزيع سبد کالا از اعتماد ايشان سوءاستفاده کرده و حمله تند و اهانت‌آميز به منتقدان توافقنامه ژنو را به وی پيشنهاد کرده باشند، تا از اين طريق، ماجرای ياد‌شده در واکنش منتقدان به اهانت رئيس‌جمهور و معاون ايشان، به فراموشی سپرده شود! که در اين صورت، توجه و دقت بيشتر رئيس‌جمهور محترم نسبت به اين طيف از اطرافيان ضرورت بيشتری خواهد داشت.

۵- آقای دکتر روحانی در اهانت خود به منتقدان توافقنامه ژنو توضيح ندادند چرا در بحبوحه اعتراض همگانی به بی‌تدبيری و ناتوانی دولت در توزيع سبد کالا به ياد توافق ژنو و اهانت به منتقدان آن افتاده‌اند؟! و معاون اول ايشان نيز، اين پرسش را بی‌پاسخ گذاشت که دولت محترم در توافق ژنو، کدام دستاورد قابل ارائه و امتياز درخور توجهی را برای ملت به ارمغان آورده است که به قول ايشان، برای برخی از منتقدان اين توافقنامه «حسادت برانگيز»! باشد؟!

«امتياز نقد» دادن و وعده نسيه گرفتن، افتخار نيست که حسادت ديگران را در پی داشته باشد؟! تا آنجا که با ارائه شواهد و مستندات برگرفته از متن توافقنامه ژنو قابل ديدن است، تنها دستاورد درخور توجه توافقنامه ياد‌شده، اثبات «غيرقابل‌اعتماد بودن» آمريکاست و صد البته بايد گفت که اين دستاورد برای نسل‌های سوم و چهارم انقلاب که کينه‌توزی‌های آمريکا را از نزديک نديده بودند و همچنين برای برخی از دولتمردان که حريف را قابل اعتماد تلقی می‌کردند، دستاورد بزرگ و قابل ملاحظه‌ای است.

و اما، به جناب آقای روحانی و برخی ديگر از دولتمردان محترم که توافقنامه ژنو را «بزرگترين توافق قرن»! و «نتيجه تسليم قدرت‌های بزرگ»! می‌دانند پيشنهاد می‌کنيم زمينه‌ای برای يک نشست مشترک ميان برخی از منتقدان و حاميان توافقنامه ياد‌شده فراهم آورند و هر دو طرف با اين شرط که فقط به شواهد مستند از متن توافقنامه تکيه کنند، درباره آن به اظهارنظر بنشينند. باور ما اين است که در آينده‌ای نه چندان دور، واقعيت تلخی که اين توافقنامه در پی دارد، آشکار خواهد شد، اگر چه نشانه‌های آن از هم‌اکنون نيز قابل ديدن است.