بيانيه اتحاد بين المللی در حمايت از کارگران در ايران، در رابطه با حمله ماموران به زندانيان بند ۳۵۰ زندان اوين

اذيت و آزار و فشار بر زندانيان سياسی و عقيدتی در زندانهای جمهوری اسلامی ايران کماکان ادامه دارد و ابعاد شنيع تری نيز يافته است.

بنا به گزارش های موثق، در ساعت هشت و نيم روز پنچ شنبه، ۲۸ فروردين ۱۳۹۳، به بهانه بازرسی بند ۳۵۰ زندان اوين، يگان ضد شورش زندان و لباس شخصی هايی از سپاه و حفاظت قوه قضائيه و وزارت اطلاعات به داخل بند هجوم می برند و از زندانيان می خواهند که پس از انجام بازرسی بدنی اتاق ها را ترک نمايند. زندانيان با توجه به تجربه بازرسی های قبلی که موجب خسارت به امکانات عمومی و وسايل شخصی و مفقود شدن برخی لوازم و مدارکشان شده بود، تصميم می گيرند از اتاق ها خارج نشوند. آنها به مامورين بازررسی می گويند که بدون ايجاد مزاحمت يا مانع برای آنان و صرفا برای حفاظت از وسايل خود می خواهند در هنگام بازرسی در اتاق ها حضور داشته باشند. اندکی بعد فردی با دردست داشتن دوربين فيلمبرداری شروع به فيلمبردای از اعضای اتاق ها می کند و در همان حال بلندگوی بند به طور مکرر به ساکنين اتاقهای يک و سه که اتاق شان را ترک نکرده بودند با تهديد و ارعاب دستور می دهد که اتاق ها را ترک کنند. سپس مامورين بازرسی با هجوم به اعضای اتاق يک آنان را مورد ضرب و شتم قرار می دهند. ساير زندانيان که توسط مامورين بازررسی به اجبار به هواخوری بند هدايت شده بودند با مشاهده رفتار خشونت آميز مامورين با اعضای اتاق يک، با تجمع پشت پنجره اتاق با فرياد و شعار دادن نسبت به اين خشونت اعتراض می کنند. اندکی بعد تعداد زيادی نيروی ضد شورش مجهز به باتوم در راهروها و راه پله بند مستقر می شوند. اين نيروها اعضای اتاق های يک و سه را که به زور از اتاق خارج شده بودند با ضربات باتوم و با درست کردن "تونل وحشت" به بيرون بند هدايت می کنند. طبق گزارش ها دور بعدی ضرب و جرح زندانيان معترض در خارج از بند صورت می گيرد که منجر به جراحت و مصدوم شدن شديد تعدادی از زندانيان می گردد. در اين حمله، بيشترين آسيب به زندانيان اتاق معروف به چپ ها و اتاق يک که به "سازمانی ها" معرف است، وارد شده است. ماموران، که علاوه بر ضرب و شتم از رکيک ترين الفاظ استفاده می کردند، تمام لوازم خوراکی در يخچال، ظروف، لباس ها، پتوها، کتاب ها و دفترها را وسط اتاق می ريزند و تلی از آنها درست می کنند. سيم برق تخت ها و سيم برق يخچالها را از جا می کنند، گيرنده تلويزيون را می شکنند و تمام پرده های اتاق را می کنند.

ماموران همچنين تمام ميز و صندلی ها را در اتاق ها و هواخوری که با زحمت و با پول زندانيان خريداری شده بود می شکنند. مقاديری پول زندانيان نيز به سرقت می رود و ماموران همچينن دست نوشته ها و تعدادی کتاب را با خود می برند. در نتيجه اين يورش وحشيانه، عده ای از زندانيان منتسب به گرايشات چپ و عده ای ديگر از زندانيان سياسی به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفتند و دچار شکستکی سر و پاره گی در صورت و دست و کبودی بدن شدند. همچنين طبق همين گزارشات موهای همه۳۲ نفر را تراشيدند. در اين يورش، بند ۳۵۰ اوين در مدتی حدود چهار ساعت به ميدان جنگ تبديل شده بود. در راهرو های سالن يک و دو و هواخوری و در و ديوار خون ريخته شده بود و کف مينی بوسی که برای انتقال زندانيان بکار گرفته شده بود نيز خونی شده بود.

طبق گزارشات، اين يورش به فرماندهی افراد ذيل که همگی در هنگام يورش و ضرب و شتم در صحنه حضور داشتند به وقوع پيوست: علی اشرف رشيدی، رئيس زندان اوين؛ جواد مومنی، معاون زندان اوين و سرپرست بند ۳۵۰، حسن قبادی، رئيس حفاظت زندان اوين، خطيبی، معاون حفاظت زندان اوين؛ هاشمی، حفاظت زندان اوين؛ سرهنگ امانيان، رئيس انتظامات سازمان زندانها؛ سروان رفيعی، مسئول انتظامات زندان اوين؛ و تعداد زيادی پاسيار که همگی تحت مسئوليت سرهنگ امانيان و سروان رفيعی بودند. در اين يورش وحشيانه همچنين بحرينی، رئيس حفاظت زندان رجايی شهر به همراه کارکنان حفاظت رجايی شهر و نيز تعدادی از لباس شخصی ها وماموران کادر زندان و حفاظت قوه قضاييه و نيروهای شخصی از ساير ارگانها ی سرکوبگر نظام شرکت داشتند.

رژيم جمهوری اسلامی ايران در همين روز، و به احتمال قوی در اقدامی هماهنگ شده، زندانی سياسی، سمکو خورشيدی، را در زندان ديزل آباد کرمانشاه اعدام کرد.

تا کنون گزارشاتی از اين يورش بر اساس گفته های زندانيان در سراسر جهان انتشار يافته است. صدای خود زندانيان سياسی و خانواده های دردمند آنان که از آنزمان بارها به اين اقدام وحشيانه و ضد انسانی اعتراض کرده اند در بازتاب اين واقعه نقش تعيين کننده داشته است. ما نيز وظيفه خود می دانيم که اين گزارش و گزارشات موثق ديگر را به زبانهای مختلف در ابعاد جهانی به اطلاع طبقه کارگر، سازمانهای کارگری، احزاب چپ و مترقی در سراسر جهان و تمامی نهادهای مدافع حقوق انسان برسانيم و به سهم خود توجه عمومی به تداوم سرکوب سبعانه زندانيان سياسی در ايران را در ابعاد گسترده تر جلب نماييم .

جمهوری اسلامی با اين اقدام وحشيانه پرده ديگری از سرشت جنايت کارانه خود را کنار زد و به مردم دنيا يک بار ديگر نشان داد که حکومتی است که نه فقط بيش از ۷۰ درصد از جامعه را زير خط فقر و در تنگناهای شديد اقتصادی و بی حقوقی مطلق سياسی و اجتماعی قرار داده است بلکه زندانهايش نيز کماکان سمبل توحش قرون وسطايی است.

اين يورش وحشيانه و جنايتکارانه جمهوری اسلامی يکبار ديگر نشان داد که تنها با تداوم مبارزه و نيز سازمانيابی و گسترش کارزارهای سراسری و جهانی ميتوان اين رژيم را مجبور ساخت که ديگر جرات دست زدن به چنين عمليات خشونت باری نداشته باشد. اينک بيش از پيش لازم و ضروری است که دفاع از حقوق انسانی زندانيان سياسی به يکی از موارد کاملا برجسته کارزارهای سراسری تبديل شود. حق دسترسی به پزشک و بيمارستان و تغذيه سالم، و همزمان توقف هر گونه شکنجه و اذيت و آزار جسمی و روحی و نيز حق آزادی بيان و ابراز وجود، دسترسی به خانواده و وکيل و نيز دسترسی به تلفن و انترنت ...، همگی از ابتدايی ترين حقوق زندانيان سياسی و يا هر زندانی ای محسوب می گردد. مقاومت ها و مبارزات زندانيان سياسی تا کنون در مواردی موفقيت آميز بوده اند و مطالباتی هر چند محدود را به رژيم تحميل کرده اند. مقاومت اين زندانيان و شهامت آنها به خانواده و حاميانشان اميد می بخشد. اما همه ميدانيم در متن اوضاع ظالمانه و توازن قوای نابرابر کنونی هر دستاوردی به راحتی پس گرفتنی است. بنابرين بايد نه تنها عليه مجازات اعدام و برای آزادی بدون قيد و شرط و فوری کليه زندانيان سياسی تلاشهای بيشتری را به خرج داد بلکه همزمان لازم و ضروری است که مبارزات مترقی وطبقاتی عليه حکومت سرمايه داری و بی رحم جمهوری اسلامی در ايران را هر چه بيشتر تقويت نمود و مورد حمايت قراد داد.

اتحاد بين المللی در حمايت از کارگران در ايران
۲۱ آوريل ۲۰۱۴