۱- انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸ و دعوا بر سر آن دیگر به شوخی می‌ماند، به جز برای آن باندهای فرقه تبهکار که مایلند و ضروری می‌بینند همچنان «نزاع» را درون «خانواده نظام» نگه دارند. نتیجه آن انتخابات و اینکه آیا در آن تقلب شد، تدلیس شد یا کودتا شد هم دیگر برای بخش بزرگی از مردم موضوعیت ندارد. مردم ایران از دی ماه ۹۶ نشان دادند که از اصل و اساس جمهوری اسلامی و تمام باندهای مافیایی داخل آن عبور کرده‌اند.

خود میرحسین موسوی هم با شرکت در دو انتخابات گذشته نشان داده که دیگر سال ۸۸ برایش موضوعیتی ندارد. در این چند سال مشخص شده که اگر در آن سال موسوی رئیس جمهور هم شده بود، دولتش در بهترین حالت چیزی بود شبیه دو دولت حسن روحانی و فقط مثلا به جای وزیر جوان و اطلاعاتی کابینه روحانی، اکنون آن پناهنده سیاسی جوان که از پاریس برای آرمان‌های امام و انقلاب گریبان می‌درد، مشغول به کار بود.

۲- چرا خود موسوی، فیلم یا متن یا لااقل محتوای آن جلسه را منتشر نمی‌کند؟

۳- درخواست موسوی برای انتشار فیلم جلسه با خامنه‌ای، به فاصله کوتاهی پس از انتشار فیلم توسط دفتر رهبر جمهوری اسلامی مطرح شد. بنابراین روشن است که موسوی بر خلاف آنچه خانواده و طرفدارانش ادعا می‌کنند، به سرعت از اخبار مملکت مطلع می‌شود.

بنابراین، میرحسین موسوی از تمام اعتصابات، تجمعات و تظاهرات این سال‌های کارگران، معلمان، بازنشستگان، مالباختگان، دانشجویان، معترضان و...، از تمام اعدام‌ها و اعتصاب غذاها و قتل‌های درون زندان‌ها، از همه فسادها و اختلاس‌ها، از همه ناکارآمدی‌ها و تباهی‌ها در داخل ساختار جمهوری اسلامی باخبر است. او فقط درباره آنها سکوت کرده است.