اولا، ما در «جغرافیای ایران» چیزی به نام «اقلیم اهواز» نداریم بلکه «شهرستان اهواز» داریم. مردم ایران و مردم عرب خوزستان هم اهوازشان را بسیار دوست می دارند و تغییر نام آن به اقلیم اهواز و الاحواز و غیره را نشانه ای از جدایی طلبی می دانند.

دوم، هیچ ایرانی یی، اسم شهر آبادان را «عبادان» نمی نویسد و کسی که چنین غلطی بکند، به او نمره ی صفر در دیکته و تاریخ و جغرافی داده می شود.

اکنون از موضوعات شکلی در می گذریم و به موضوعات محتوایی می رسیم.

کسانی که نام «سازمان مجاهدین خلق ایران» را به جا و بی جا در گفت و گوهای مربوط به مبارزات مردم ایران علیه حکومت اسلامی به میان می آورند، بدانند که اگر این سازمان مخالف تجزیه ایران است که دست اش درد نکند، ولی تا زمانی که لچک از سر زنان اش بر ندارد و دست از دخالت دادن دین در سیاست های سازمان اش نشوید و وابستگی به نیروهای خارجی را کنار نگذارد، ملی گرا هم که باشد، صنار در مبارزات مردم ایران علیه حکومت اسلامی ارزش ندارد.

و بالاخره «سید کریم» موضوع هراس افتادن در دل کشورهای خارجی را مطرح می کند، که اگر قرار است کشور خارجی، با تجزیه ایران به دل اش هراس نیفتد، همان بهتر که دچار هراس دائم بماند، که ما البته مطمئنیم، موضوع آن طور هم که «سید کریم» می گوید نیست، و کشورهای خارجی، با مشاهده ی یک اپوزیسیون قوی و با اعتماد به نفس و محترم، هرگز خواهان تجزیه ی ایران نخواهد شد.