بسیار جالب است این دینامیسم شورش‌ها و حرکات مردمی در ایران پس از انقلاب که از روند عادی بروز این رویداد‌ها در کشورهای جهان پیروی نمی‌کند. البته شورش‌های مردم در جریانات موسوم به «بهار عربی» نیز بنوعی غیر قابل پیش‌بینی بود اما بسیاری نقطه‌ی شروع آنها را از جنبش سبز ایران دیدند.

شورش‌های دی‌ماه ۹۶ از منظر فحوی شعارها نیز متفاوت بود. در مقابل مسجدی در مشهد که سال ۱۳۱۴ به فرمان رضا‌شاه پهلوی آخوندها سرکوب شده بودند مردم ایران از رضا‌شاه یاد خوشی را زنده کردند: «رضا‌شاه، روحت شاد!». هرچند این شعار در دیگر شهر‌ها بطور منظمی تکرار نشد، اما برای همه‌ی ایرانیان و حتی ساکنین خارج کشور نیز این شعار تامل برانگیز بود.

اینکه ۲۲ بهمن در راه است. سیل میلیونی ساندیس‌ و چلوخورشت‌خورهای ایرانی و افغانی و عراقی را رژیم به خیابان‌ها خواهد آورد. اما یقین داشته باشیم هیچگاه رژیم به اندازه‌ی بهمن امسال از برگزاری سالروز پیروزی انقلاب در بیم و نگرانی نبوده است. حتی اگر تیم روحانی قبل و هنگام این دوران پای میز مذاکره با آمریکایی‌ها نیز نشسته باشند خشم و نفرت مردم از این حکومت فروکش نخواهد کرد. امکان نفوذ معترضین ایرانی - که دو بار جهان را شوکه کرده‌اند - به میان صفوف «ساندیسیان» زیاد است و می‌توانند باز پیام محکمی را به صورت رژیم بکوبند و برای مونیخ و ورشو هم سیگنال‌های راهبردی باشند.