دلم کباب شد! جیگرم پاره پاره شد! اشک بر چشمانم نشست وقتی خواندم اوضاع روحی عمر البشیر رئیس جمهور برکنار شده این کشور اصلاً خوب نیست و وی دچار افسردگی شدید شده است.

وقتی این موضوع را شنیدم انگشت حسرت به دندان گزیدم و سر ی به راست و چپ تکان دادم و حالت شاعریت به من دست داد و این شعر حافظ را زیر لب زمزمه کردم که:
دیدی آن قهقهه کبک خرامان حافظ / که ز سرپنجه شاهین قضا غافل بود؟!

البته عمر، بیشتر شبیه به کروکودیل بود تا کبک خرامان، ولی خب، حافظ که در زمانه ی ما نزیسته بود انواع گونه های جانوری انسان خوار را ببیند و برای آن ها شعر بسراید.

حالا کاش فقط موضوع دپرسیون عمر بود که بالاخره می شد با دو سه تا قرص و آمپول و شوک الکتریکی آن را کاهش داد و او را به زندگی امیدوار کرد؛ اما با این باور که او صاحب قدرت مطلق بوده، صاحب قدرت مطلق هست، و صاحب قدرت مطلق خواهد بود چیکار باید کرد؟

فک نمی کنم برای درمان این درد، جز مَرگتازاپام و مُردییُم دوای دیگری وجود داشته باشد.

نوشته اند عمر جان زمانی که در زندان «کوبر» شنید که کسی به او می‌گوید رئیس جمهوری مخلوع، به شدت گریه کرد. او هنوز باور نکرده که به زندان افتاده است.

نچ نچ نچ نچ! آخ آخ آخ! چرا صاحبان قدرت مطلق همه شان اینجوری اند؟ نیکلای جان چائوشسکو، که الهی اون فرشی که در سفر آخرش به ایران به او دادند کوفت وراث اش شود، وقتی می بردندش بیخ دیوار بگذارند و او را روانه ی آن دنیا نمایند، بدبخت فکر می کرد که هنوز صاحب قدرت مطلقه است، و مثل یک رییس جمهور با جوخه ی آتش صحبت می کرد و می گفت شماها حق ندارین من و همسر نازنینم یلنا جون را تیر باران کنید که حیوونکی هنوز جمله اش منعقد نشده، زدند قدرت از دماغ و پک و پهلویش بیرون ریخت!

حالا بازم دم سودانی ها گرم که عمر را فوری نکشته اند و او را برای معالجه ی دپرسیون، به بیمارستان رویال کر منتقل کرده اند.