دیروز در یکی از مناظره های تلویزیونی «کانال یک»، دیدم یکی از آقایان مناظره کننده، که برنامه ی ثابت و روزانه هم در همین تلویزیون دارد، و در سن پیری، کلاه چگوارایی بر سر می نهد و هر چه تاریکی و جنایت است، در دولت امریکا می یابد و هر آن چه کشتار و تباهی در عراق و افغانستان و سوریه و سومالی و غیره هست بر گردن «شیطان بزرگ کمونیست ها» می اندازد، در اثنای مناظره دچار خشم شده طوری که دیگر اشخاص حاضر جرات قطع صحبت های ضد امپریالیستی او را ندارند...

البته سخنان ضد امریکایی زدن، آن هم با این ترجیع بند که ما دشمنی با امریکا نداریم خیلی هم خوب است و باعث کاهش فشار خونِ انسان می شود ولی خب، مناظره کردن هم آدابی دارد که وقتی آن آداب رعایت نشود، سخنان ضد امریکایی، تبدیل به سخنان «ضد گوش» می شود.

مثلا وقتی گرداننده ی بحث و مدیر تلویزیون، وقت را میان شرکت کنندگان تقسیم می کند و به این مناظره کننده یک دقیقه و نیم وقت می دهد، عیب است که ایشان وقت دیگر مناظره کنندگان را «بخورد» و چهار دقیقه صحبت کند.

ما باید رفتار های غیر امپریالیستی و حق خورانه را با همین کارهای کوچک از خودمان دور کنیم.

یک نکته هم بگویم که شاید گفتن اش بی فایده نباشد:
طول حرف و حتی محتوای حرف، این قدر بر مخاطب اثر ندارد که «چگونگی» حرف زدن و رعایت آداب حرف زدن.

فیدل کاسترو به سخنرانی های طولانی مدت و چند ساعته اش مشهور بود. اگر کوبایی ها مجبور بودند چند ساعت سخنرانی را تحمل کنند و لبخند تحویل دهند، غیر کوبایی ها بعد از دقایقی، موج رادیو را عوض می کردند و ترجیح می دادند برنامه های دیگر را دنبال کنند. بر دوستان ضد امریکایی واجب است تا از تجربیات نا موفق رهبران کوبایی و روس خود درس بگیرند شاید به زودی امریکا از بین برود و جامعه ای به وجود آید که همه در آن کلاه چگوارایی بر سر بگذارند! :)