پس از آنکه سعید حجاریان مطلب امنیتی «اصلاح‌طلبی و مسئله بقا» را منتشر کرد، با انتقادات گسترده‌ای روبه‌رو شد. او برای پاسخ به بعضی از انتقادها، مطلب دیگری نوشته با عنوان «کدام اصلاح‌طلبی؟ کدام بقا؟» که در ادامه دست او برای طفره رفتن از هدف اصلی که دراز کردن دست بیعت مجدد با رهبر جمهوری اسلامی است را رو خواهم کرد.

حجاریان، تئوریسین امنیتی اصلاح‌طلبان، در نوشته اول از اصلاح‌طلبان خواسته بود تا در شرایطی که مردم برای اعتراض به وضعیت اقتصادی دست به تظاهرات و اعتصاب زدند، سر خود را خم کنند تا از طوفان به سلامت عبور کنند. در مطلب جدید اضافه کرده که اگر «نیروی سیاسی شناسنامه‌دار» وارد این موضوع شود، فشار بر مردم معترض افزایش یافته و دستگیری‌ها بیشتر می‌شود. او آب پاکی را روی دست مردم معترض ریخته و مشخصا می‌نویسد که «خیابان» از دستور کار اصلاح‌طلبی خارج است و حضور در خیابان را «دامن زدن به جامعه‌ توده‌وار و دنباله‌روی از توده» می‌داند که «به پوپولیسم و ندامت و فنا ختم خواهد شد». او آشکارا مشارکت اصلاح‌طلبان در اعتراض‌های ۸۸ را هم اشتباه می‌داند چراکه «هزینه‌های بسیاری بر این جریان وارد آمد و تا امروز، همچنان شرایط پیش از هشتاد و هشت، مهیا نشده است». در تمامی این سطور چیزی که آشکار است تقدم حیات سیاسی اصلاح‌طلبان بر حل مشکلات مردم، اصلاح جمهوری اسلامی و بهبود اوضاع کشور است و دلیل آن هم این است که حضور در خیابان هم به مذاق رهبر نظام خوش نمی‌آید و هم نتیجه آن ازسوی نظام قابل کنترل نیست.