ایران فردا چشم به انتظار آزادی امروز کیوان صمیمی
کیوان صمیمی از بلند قامتان آزادیخواهی در برابر استبداد ستم شاهی و عدالت طلبی برای محرومان بود. از همان نوجوانی طنین گام‌های سترگ او بر کف سیاه چال‌های رژیم پهلوی از گلدسته آرزوهایش برای ایران فردایی بهتر برخاست. وهنوز صدای فریاد و نهیب صمیمی کیوان در گذر از ۷۰ سالگی و یه جرم تلاش‌های مدنی و قانونی از حصار ساکت زندان بگوش می‌رسد. ایزان فردایی که به آرزوی بالندگی‌اش، کیوان گوهر جوانی و در خون آلودی از تازیانه‌های ساواک داده بود.
حضور نمادین کیوان در مطالبات مدنی کارگران و در روزی بنام آنان، نهیبی قاطعانه به وجدان عمومی بود که ما را به پرسشگری سوق می‌دهد: که به راستی تا چه حد با قول و کردارمان در جهت همبستگی ملی و ایفای تکالیف تاریخی و اجتماعی برای بهبود وضع موجود گام برداشته‌ایم؟ انتظارمان این بود که حضور امثال کیوان صمیمی‌ها بمثابه مستندی بجا مانده از مبارزات گذشته مردم کشورمان به مطالبات آزادیخواهانه کارگران رنگ و شکوهی مدنی بدهد. از آنسو نیز آرزو داشتیم که صاحبان کرسی در امنیت و قضای کشورمان، با رویی گشاده از مدارا پذیرای مطالبات کارگران زحمتکش و همراهی دلسوزانه امثال کیوان صمیمی‌ها باشند. اما افسوس که بار دیگر و ناباورانه طنین آن گام‌های نستوه را از ورای دیوار قطور زندان می‌شنویم.
ما امضا کنندگان زیر، جمع کوچکی از هم بندان پر شمار کیوان صمیمی در سالهای مبارزه با رژیم آزادی ستیز پهلوی بوده که هنوزسیمای پر درد وتن مجروح از شکنجه‌های ساواک او را بخاطر داریم. در این فرصت از مراجع مسئول مصرانه می‌خواهیم تا با آزادی هر چه زود تر او، آن بغض دیرین ما را به روزگار حال گره نزنند.
خلیل امجدی - محسن پاینده - محمد تمدن - مصطفی تنها - شاهین ثنایی - عبدالعلی حسینیون - اسعدی خامنه - سید رضا سیدزاده - ایرج شریعت - محمد شهرستانکی - عبدالحسین طوطیایی - مهدی غنی - محمود فیض- عبدالمجید قوام - حبیب کریمیان - مجید لباف - مهدی ماهر تبار- لطف الله میثمی
نه جنگ نه مذاکره، پس چی؟!
