اما اشتباهات آمریکا به دوره آقای کندی ختم نشدند. کندی و بعد از او لیندون جانسون آمریکا را وارد جنگ ویتنام کردند تا به گفته خودشان در مقابل تلاش های کمونیست ها برای تسلط پیدا کردن بر کشورهای در حال توسعه مقاومت کنند. هر دو رئیس جمهور، ویتنام را به عنوان مهره کوچک چین در صفحه شطرنج جهانی تصور می کردند. اما آقای هانس مورگنتا، محقق آمریکایی در مقاله ای با عنوان «ما در حال فریب دادن خود در مورد ویتنام هستیم» به این واقعیت اشاره کرد که چین دشمن سنتی ویتنام است و هو چی مین، رهبر ویتنام شمالی یک رهبر ملی گرا بود. در نتیجه، آقای مورگنتا پیش بینی کرد که تشدید جنگ ویتنام درست همان نتیجه را به همراه خواهد داشت که واشنگتن از آن هراس داشته است: نزدیک شدن ویتنام به حکومت چین.

خانواده بوش نیز سابقه طولانی در تصمیمات عجولانه داشته اند. جرج اچ دبلیو بوش در بین معدود رئیس جمهورهایی قرار دارد که با دانشی عمیق از مسائل جهانی وارد کاخ سفید شد. او پی برد که باید به میخائیل گورباچوف، آخرین رهبر شوروی برای مدیریت فرایند فروپاشی این امپراطوری کمک کند. به همین خاطر آقای بوش با رهبر شوروی به عنوان یک متحد رفتار کرد و سرنگونی شوروی را جشن نگرفت. حتی زمانی که اوکراین به دنبال مستقل شدن بود، بوش به پارلمان این کشور گفته بود که واشنگتن بین دولت شوروی و اوکراین بی طرف خواهد بود.

اما باراک اوباما در دوره ریاست جمهوری خود تفکر سیاسی آمریکا را تغییر داد. او تلاش کرد که عواقب اقدامات کشورش را از چشم انداز ملت های دیگر نگاه کند. اوباما در سخنرانی معروف خود در قاهره طی ژوئن 2009 گفت که احترام زیادی برای اسلام قائل است. آقای اوباما اعتراف کرد که استعمارگری خسارات زیادی برای دنیا به بار آورده است. هدف او یافتن نقاط مشترکی بود که برقراری یک رابطه جدید بر اساس احترام و منافع دو جانبه را امکان پذیر کنند. اوباما تلاش کرد که با همین استراتژی رفتار رهبران ایران را تغییر دهد، اما شکست خورد.

در مورد آقای ترامپ نیز می توان گفت که خودکامگی و غرور او باعث شده اند که نسبت به واقعیات و عواقب اقدامات خود آگاهی چندانی نداشته باشد. قدرت زیاد آمریکا تاکنون به آقای ترامپ اجازه داده است که رویکردی قلدرمابانه و تهدیدآمیز را نسبت به کشورهای دیگر اتخاذ کند. البته رئیس جمهور کنونی آمریکا هنوز با عواقب این رفتار خود روبرو نشده است. بدون شک او تصور می کرد که تهران در مقابل فشارها تسلیم خواهد شد. اما ایران هنوز تسلیم نشده است و بدون شک به مقاومت ادامه خواهد داد. ترامپ بر خلاف برخی مشاورانش تمایلی به جنگ با ایران ندارد. اما طوری رفتار کرده است که باید بین دو گزینه جنگ و عقب نشینی یکی را انتخاب کند.

اما کاندیداهای حزب دموکرات در انتخابات ریاست جمهوری سال 2020 چه درسی باید از این تاریخچه سیاست خارجی آمریکا بگیرند؟ بدون شک وقایع گذشته نشان می دهند که ما خیلی نباید نگران جنگ طلبی سیاست مداران چپ گرا باشیم. اما برخی از این کاندیداها همچون آقای برنی سندرز تصور واقع گرایانه ای از سیاست خارجی ندارند. البته آن ها به درستی از جنگ های بی پایان آمریکا در طول 18 سال گذشته انتقاد می کنند اما این باور نادرست در بین آن ها وجود دارد که تمام مشکلات دنیا را می توان از طریق دیپلماسی و کمک های اقتصادی حل و فصل کرد. همه ما آرزو داریم که در دنیای عاری از جنگ و خصومت زندگی می کردیم. اما همان طور که باراک اوباما اشاره کرده است، ما باید دنیا را همان طور که هست قبول کنیم و با آن کنار بیاییم.