شهرام جزو دستگیرشدگان شهریور ۵۰ است. او در زندان توانست با مطالعه و بررسی فراوان و نیز برخورد با نیروهای سیاسی موجود در زندان از جمله مارکسیست‌ها، اطلاعات خود را درباره مارکسیسم توسعه دهد. وی در زندان قصر با چپی‌ها بسیار حشر و نشر داشت، از این روز از طرف هم‌رزمانش بایکوت شد، اما بعد به انتقاد خود پرداخت و به جمع مجاهدین برگشت. انتقال هم‌زمان او با فردی به نام حسین عزتی از چپی‌های تندرو گروه ستاره سرخ به زندان ساری، زندانی که افسر نگهبانش (ستوان احمدیان) دارای تمایلات چپی بود در هاله‌ای از ابهام است. بین این سه تن (شهرام، عزتی و احمدیان) مباحث و مذاکرات مفصل و طولانی درمی‌گیرد و نهایتا شهرام کاملا به مارکسیسم می‌گرود. هر سه در اردیبهشت ۱۳۵۲ طی برنامه‌ای مشکوک موفق به فرار از زندان ساری می‌شوند و شهرام و احمدیان به سازمان مجاهدین می‌پیوندند. با کشته شدن رضا رضایی در خرداد ۵۲، شهرام به مرکزیت راه می‌یابد اما از بروز دفعی تمایلات مارکسیستی‌اش پرهیز می‌کند، لذا با تشکیل «جمع‌های بررسی و تحلیل ایدئولوژیک» پروسه تغییر و تحول سازمان به سوی مارکسیسم را ایجاد کرد. این پروسه با ترور شریف‌واقفی و سوءقصد ناکام به صمدیه لباف در اردیبشت ۱۳۵۴ کاملا لو رفت و نهایتا در شهریور ۱۳۵۴ علنی شد. این تغییر و انحطاط نظرهای بسیاری را موجب شد و مواضع مختلفی را برانگیخت.

از شهران به عنوان فردی زرنگ، باهوش، سسفسطه‌گر، حراف، رفیق‌باز، پرکار، پرمطالعه و البته مغرور یاد شده است. در زندان قصر او را به خاطر چپ‌نمایی ‌هایش «تقی قمپوز» می‌نامیدند.

شهرام در آستانه پیروزی انقلاب جریان تحت رهبری خود را «پیکار راه آزادی طبقه کارگر» نام نهاد و پس از پیروزی انقلاب به ضدیت با جمهوری اسلامی پرداخت. او در سال ۵۸... دستگیر شد و در تیر ۱۳۵۹ محاکمه و به جرم قتل تعدادی از مبارزین از جمله جواد پورسعیدی، مجید شریف‌واقفی، محمد یقینی و علی میرزا جعفر علاف به اعدام محکوم و در پنجشنبه ۲ مرداد ۱۳۵۹ در اوین تیرباران شد.