به عبارتی، پورمحمدی، از این که چرا اعضای این دو گروه را که برخی شان، هم در زندان و هم در بیرون از زندان کاملا با حکومت همکاری می کردند اعدام کرده اند سخنی به میان نمی آورد و کشتار وحشیانه ی آن ها را زیر سبیلی رد می کند.

حتی اگر استدلال ما در مقابل پورمحمدی، بازی ضد انقلاب به شمار رود، نگاه و نظر کسی مثل منتظری که در دوره ای، هم جانشین خمینی بوده و هم، فقیهی به قول خودشان عالیقدر، قابل کتمان و نادیده گرفته شدن نیست.

همان طور که منتظری گفته است، نام پورمحمدی و دو قاضی دیگر، به عنوان جنایتکاران تاریخ ثبت خواهد شد که ثبت شده و روزگاری که آقایان به دست مردم بیفتند، در مقابل این سخنان که نوارهای صدا و تصویرش موجود است باید پاسخ دهند و بر اساس همین سخنان مجازات شوند.

این ها را که گفتیم، به معنای پذیرفتن توجیه کشتار مجاهدین خلق نیست. مجاهدین خلق آن دوران، هیچ ربطی به مجاهدین خلق پناه برده به صدام جنایتکار و «جانْ فداییانِ» مسعود و مریم ندارند، و رجویِ دوران پیش از حرکت مسلحانه مجاهدین، رجوی دیوانه و بیمار جنسی یی که در دوران بعد می بینیم نبوده یا اگر هم بوده، آن را به خوبی پنهان می کرده است.

پورمحمدی، در پایان سخنان خود، با غلبه ی خشم، جملاتی را به حالت استهزاء بیان می کند که معنی اش مسخره بودن قوانین انسانی بخصوص در زمان جنگ است. او خبر ندارد که قوانین جنگی، در مورد نحوه ی رفتار با اسرا، به خاطر این تدوین شده که هیجان جنگ و کشتار، موجب از میان رفتن حق انسانی اسرا نشود و دیوانه ای به نام خمینی، حکم به کشتن اسرا و دیوانه ی دیگری به نام پورمحمدی مجری حکم خمینی نشود.

باید دید زمانی که حقوق پورمحمدی و پورمحمدی ها، در دوران اسارت شان رعایت نمی شود، آیا باز پورمحمدی حرف هایی را که امروز می زند تکرار خواهد کرد؟