تهران معتقد است که پیامدهای بحران کنونی در لبنان و عراق تفاوت بسیاری دارد زیرا مردم لبنان در یک جنبش مسالمت آمیز، حقوق خود را مطالبه می کنند، بنابر این، می توان به حرف آن ها گوش داد و خواسته های آنان را برآورده کرد. اما تظاهرات عراق که به خشونت کشیده شده است این کشور را به شدت تهدید می کند زیرا متقاعد ساختن معترضان در این گونه شرایط کار بسیار دشواری است و ممکن است این تظاهرات، عراق را درگیر یک جنگ داخلی بی پایان کند.

با توجه به ناهنجاری های سیاسی و اجتماعی، بعید نیست که عراق با سرنوشت لیبی دچار شود و تداوم جنگ های داخلی منجر به تقسیم عراق به دو کشور شیعه و سنی شود و کردستان نیز با استفاده از این فرصت، اعلان استقلال کند.

تهران معتقد است که عراق در حال حاضر، نیازمند یک توافق فراگیر میان بازیگران اصلی، به ویژه مقامات مذهبی، مسئولان دولتی، نمایندگان پارلمان و احزاب سیاسی است تا پیش از این که اوضاع از کنترل خارج شود، کشور را از فرو افتادن در باتلاق جنگ های داخلی، نجات دهند. زیرا اگر اوضاع به صورت کنونی ادامه پیدا کند تجزیه عراق، یک نتیجه حتمی است.

بنابر این، انتظار می رود تهران به زودی در تلاش برای بازگرداندن نقش فعال دولت عراق در کنترل روند سیاسی، بر آید و تمام گروه های سیاسی شریک در دولت بغداد را متقاعد به همبستگی برای بیرون رفت از بحران کنونی کند. ایران سعی دارد دولت عراق را وادار به انعطاف پذیری در برابر خواسته های معترضان کند، تا با دادن برخی امتیازات به مردم، از سقوط دولت جلوگیری کند.

ایران تلاش دارد، دولت عراق به منظور حفظ بقای خود، نخست مطالبات ممکن معترضان را بپذیرد و عاملان فساد و خشونت علیه تظاهر کنندگان را مجازات کند و بدین شیوه، مردم را به ترک خیابان ها، تشویق کند. البته اگر ایران موفق به اجرای این سازوکار در عراق شود، آن زمان بایستی گام دیگری را برای رسیدگی به پیامدهای اعتراضات مردمی بردارد و گروه های را که در برابر طغیان فساد مبارزه می کنند، از گروه های که به گفته آیت الله خامنه ای، دسیسه های آمریکا و اسرائیل را تطبیق می کنند، جدا سازد تا زمینه ای واکنش به هر دو گروه و برخورد مناسب با اعتراضات مردمی فراهم شود.

در گام بعدی، ایران باید تصفیه حساب داخلی را آغاز کند و گروه های وفادار به خود را از گروه های که سیاست دو پهلو دارند، به گونه ای از خود جدا کند که منجر به وقوع رویارویی میان دو طرف نشده، اما در عین حال، پیامی به این گروه ها برساند که باید به تمامی تعهدات خود وفادار باقی بمانند و از نام و شهرت ائتلاف ها، سوء استفاده نکنند.

اکنون آیا ژنرال قاسم سلیمانی با روابط عمیقی که با همه ای جناح های عراقی دارد، می تواند موفق به پیشبرد این مأموریت دشوار شود و اعتبار و نفوذ رو به کاهش ایران در عراق را از سقوط در پرتگاه نابودی نجات دهد و یا این که تلاش های ایران با مخالفت شدید گروه های مختلف عراقی رو به رو شده و به ناکامی خواهد انجامید؟

از سوی دیگر، آیا حسن نصر الله، دبیر کل سازمان حزب الله می تواند اعتراضات مردمی را علیه فساد سیاسی و اقتصادی طبقه حاکم مهار کند و حزب الله را از خطر فروپاشی نجات دهد؟

با توجه به دشواری های بی شماری که عراق و لبنان را احاطه کرده است، مشکل است به زودی بتوان به این پرسش ها پاسخ داد.