سال ۸۸، در آن راهپیمایی عظیم میلیونی، در ضلع شمالی میدان آزادی، درست سر کوچه ای که پایگاه بسیج مقداد بود و بسیجی ها از بالای بام، به طرف مردمی که پای دیوار آن تجمع کرده بودند تیر اندازی مستقیم می کردند، بعد از آوردن چند جنازه و زخمی و راهی کردن آن ها با اتومبیل های گذری به سمت بیمارستان رسول اکرم، ما بودیم و عده ای تظاهر کننده که خیابان جناح را بالا و پایین می رفتیم و شعار ضد حکومتی می دادیم. همین که به میدان صادقیه می رسیدیم فقط چند نفری از تظاهرکنندگان باقی مانده بودند.
ناچار دوباره به طرف جنوب و میدان آزادی حرکت می کردیم که بعد از چند بار بالا و پایین رفتن، گروهی که با ما در خیابان بودند خسته می شدند و به تدریج پراکنده می شدند.
تظاهرات اعتراضی، باید هدف مشخص داشته باشد. هدفی که مهم باشد و اثرگذار، والّا بالا و پایین رفتن های بی برنامه منتهی به خستگی و پراکندگی می شود.
تظاهرات اعتراضی این دوره، چون مبنای اش اعتراض اقتصادی به گران شدن بنزین و در واقع اعتراض سیاسی به ناکارآمدی حکومت نکبت است، می تواند «صدا و سیما» را مقصد حرکت خود قرار دهد و مردم معترض به طرف «مراکز صدا و سیما» در شهرستان ها و تهران حرکت کنند تا صدای اعتراض خود را از طریق رسانه -مثلا- ملی، به گوش مسئولان برسانند.
افزایش قیمت دلار
