نصرت کریمی درگذشت. روان اش شاد. فیلم های او از نوع خاصی بود؛ اگر سطحی به آن ها می نگریستی می خندیدی و اگر عمیق نگاه شان می کردی، گریه می کردی؛ گریه به حال جامعه ای که با ریشه های سنتی، برگ های مدرن بر تن اش روییده بود.
بی جهت نبود که مرتضی مطهری در دوران پیش از انقلاب نقدی بر «محلل» او نوشت. البته آخوندها در آن دوران سینما نمی رفتند، تلویزیون در خانه نداشتند، و از رادیو فقط در ساعات اخبار استفاده می کردند. آن ها برای نقد یک فیلم، کسی را به سینما می فرستادند تا آن ها فیلم را ببینند و برای آن ها تعریف کنند تا آن ها بتوانند نقدی بر آن بنویسند.
نصرت کریمی در مقابل هیولای دین و سنت دینی، با فیلم های خود قد علم کرده بود.
قد علم کردن همیشه این نیست که بخواهی با هیولا دست و پنجه نرم کنی و او را به زمین بزنی.
قد علم کردن این هم هست که چهره ی این هیولا را به مردم نشان بدهی.
چهره ای که پشت پرده های ضخیم دروغ و سکوت پنهان است و مردم تمایلی به دیدن آن ندارند.
نصرت خان این هیولا را در فیلم هایش به مردم نشان می داد و همین کافی بود تا صدای کسانی مثل مطهری در آید.
و چقدر جای چنین هنرمندانی در دوران ما خالی ست؛ خاصه آن که کسانی به نام نو اندیش دینی در پسِ پرده های ضخیم دروغ و سکوت، مشغول بزک کردن و جراحی زیبایی این هیولا هستند تا از او عروسی زیبا بسازند و به خوردِ مردم بدهند.
یادش گرامی.
