آیا رهبری از نقش خود در خلق این فاجعه سخن خواهد گفت؟
کلمه - رهبر نظام جمهوری اسلامی دیروز در سخنان خود دربارهٔ حوادث آبانماه ۹۸ گفت که «مطالبات مردم یک مطلب است و اغتشاش مطلبی دیگر» و روایت خودساخته یا ساخته و پرداختهٔ مقامات امنیتی پیرامون خود از آن حوادث را به گونه‌ای بیان کرد که گویی در ابتدای ماجرا، مردم از حق قانونی مصرح در قانون اساسی برای تجمعات اعتراضی استفاده می‌کردند تا مطالبات شان را به گوش سنگین مسئولان برسانند و وقتی دیدند عده‌ای اغتشاش‌گر به اموال عمومی و مردم حمله می‌کنند خود را کنار کشیدند و دور و بر فتنه‌گران را خالی کردند.
داستان‌سرایی‌های رهبری و پیرامونیانش البته تازگی ندارد و از سال ۸۸ تاکنون ادامه داشته است. در همان سال، هم نیروی انتظامی و هم اوباش تحت امر سردار همدانی فرمانده قرارگاه ثارالله سپاه پاسداران، با حمله سازماندهی شده و برنامه‌ریزی شده به اموال عمومی، در بلندگوهای تبلیغاتی رسمی حکومت، چهرهٔ ارایه شده از مدنی‌ترین اعتراض تاریخ جمهوری اسلامی را ملکوک کردند تا سرکوب خونبار و سبعانه معترضان را در انظار طرفداران خود موجه جلوه دهند.
اما سخن رهبری تنها به دو مطلب اشاره داشت و در آن از «مطلب سوم» عامدانه پرهیز شد. «مطلب سوم»، تیراندازی مستقیم نیروهای نظامی و انتظامی و لباس‌شخصی‌ها به تظاهرکنندگانی بود که مطالبات خود را فریاد می‌زدند. «مطلب سوم» از همان ساعات نخست آغاز شد و بیش از هفتصد نقطهٔ کشور شاهد بروز آن بود. «مطلب سوم»ی که رهبری از آن سخن نگفت، به شهادت رسیدن دست‌کم ۶۳۱ نفر (طبق آماری که در بولتن‌های محرمانه به تفکیک استان ها منتشر شده) در اقصی نقاط کشور است که از اقشار محروم این جامعه بودند. «مطلب سوم»، هزاران نفر از مردم محروم و مستضعفی است که این روزها در بازداشتگاه‌ها بسر می‌برند. «مطلب سوم»ی که چه به دستور مستقیم صورت گرفته باشد و چه با فرمان «آتش به اختیار»، مسئولیت آن بر عهده یک نفر است که هیچ گاه نخواسته در قبال قدرت مطلقه‌اش، مسئولیت مطلقه را نیز بپذیرد.
آیا رهبری روزی هم از این «مطلب سوم» و نقش خویش در خلق آن سخن خواهد گفت؟
