ویژه خبرنامه گویا
البته چیزی که عزیز است، جان است، و بهای جان در جمهوری اسلامی ارزان است. آن ها که دارند، از دارایی شان برای گریز از مصیبت ها استفاده می کنند و به وقت چپاول دوباره به میانه ی میدان باز می گردند. آنان که ندارند از سر ناگزیری مجبورند بمانند و در شعله ی مصائب بسوزند و دم بر نیاورند.
این است سرنوشت انسان محروم، در سرزمین دین و خرافات.
اما در میان انسان های دسته ی دوم، هستند کسانی که باید به وقت مشقت به یاری دیگران برخیزند. اینان نمی توانند و نباید به وقت شدائد میدان را خالی کنند.
مردم، عمری به ارتشیان حقوق و امکانات می دهند تا اگر جنگی پدید آمد، در مقابل دشمن بایستند. عمری در زمان صلح، نان و امکانات دادن، برای دورانِ جنگ احتمالی ست و جا خالی دادن در زمان جنگ، به هیچ رو پذیرفته نیست.
جان سرباز وطن نیز عزیز است، ولی در این مورد از جان عزیزتر، مسوولیتی ست که سرباز به وقت صلح پذیرفته است و خود را نسبت به آن متعهد می داند.
به همین سان، مسوولیت پزشک و پرستار است. این که همیشه در آرامش، نسخه ی آسپیرین و آموکسی سیلین بپیچیم، گوشه ای از کار است ولی کار مهم تر، حضور در میدان، در زمان مبارزه با بیماری های سخت واگیردار و اپیدمی هاست.
جامعه عمری امکانات به ما داده، تا ما بشویم پزشک و پرستار. به وقت جنگ با ویروس و بیماری های سخت واگیردار، ترک میدان، نه پذیرفته است نه اخلاقی، حتی اگر فاقد امکانات لازم برای حفظ جان خود باشیم.
می دانم که مسوولان جمهوری اسلامی، نه به جان پزشک، نه به جان پرستار، نه به جان بیمار، هیچکدام اهمیت نمی دهند. کادر درمانی بیمارستان ها امروز خود آلوده به ویروس کورونا هستند و ناقل آن. این را می دانیم چون امکاناتی برای مقابله ی صحیح با این ویروس در اختیار نداریم.
پرستار وسط راهروی بیمارستان، لباس «ضد ویروس» (!) به تن می کند و دکتر با یک دستکش مناسب برای کار در قنادی بیماران را ویزیت می کند.
اما هیچیک از این ها باعث نمی شود تا کار و مسوولیت را در وقت بحران رها کنیم و دردمندان را به حال خود بگذاریم. این به این می ماند که سرباز به وقت جنگ اسلحه اش را زمین بگذارد و برای حفظ جان خود از میدان نبرد بگریزد.
اگر حکومتی درست داشتیم، مانع از فرار کادر درمانی، آنگونه که امروز در استان گیلان خبرش آمده، با انواع تمهیدات قانونی می شدیم که بحمدلله نه حکومت و نه مردم، هیچیک در این اندیشه ها نیستند.
بنابراین این ماییم و وجدان انسانی ما. تمام آن درسی که خوانده ایم برای استفاده در چنین روزهایی است. اگر استفاده نکنیم همه ی آن درس ها و مشق ها و زحمت ها را باید در سطل زباله ریخت.
