امروز در اخبار تلویزیون دیدم که چند طلبه در یکی از بیمارستان های قم به صورت داوطلبانه مشغول خدمت رسانی و تقویت روحیه ی بیماران کرونایی هستند. همت و شجاعت آنها را می ستایم. همچنین یکی از طلبه ها که همسرش را به خاطر ابتلا به ویروس کووید_۱۹ از دست داده را دیدم که علیرغم داغداربودن، پس از مرگ همسرش، همچنان به خدمت رسانی به بیماران کرونایی ادامه می دهد. ضمن عرض تسلیت به این مرد قهرمان و بزرگ منش و آرزوی صبر از درگاه حضرت حق برای ایشان، از خود پرسیدم چه می شد اگر روحانیت، تنها به همین وظیفه ی ذاتی خود که تقویت بعد روحانی و معنوی انسان است می پرداخت و از به دست گیری امور اجرایی و دخالت در امور سیاسی خودداری می‌ورزید تا هم خود به وظایف ذاتی اش که در آن مهارت دارد و برای آن پرورش یافته، به نحو احسن می پرداخت و هم با عدم دخالت در امور مدیریتی و اجرایی و سیاسی و اجتماعی و اداری و ...،

گناه و تقصیر ناکارآمدی های این حوزه ها به گردن اش نمی افتاد. ای کاش این قشر تنها به عنوان یک سرمایه ی معنوی در جامعه به فعالیت های خود ادامه می داد و جایگاه ذاتی خود را حفظ می کرد و مدیریت اجرایی و سیاسی را به اهل فن و متخصصین پرورش یافته وا می‌گذاشت. مطمئن هستم اگر چنین می شد، الان روحانیت در جایگاه بهتری در جامعه ایستاده بود.