دیدگاه لئونگ در جامعه علمی هم طرفدار دارد. تحقیقات منتشر شده در این ماه توسط تیم پاسخ کووید-19 امپریال کالج لندن نشان داد که طرح فاصله‌گذاری اجتماعی متناوب ناشی از روند نظارت بر بیماری ممکن است موقتا شرایط را تحت کنترل درآورد، اما تضمینی نیست که بحران به کلی حل شود. احتمال ابتلای مجدد مردم پس از برداشتن محدودیت‌ها وجود دارد. هارون ای کارول، استاد بهداشت جهانی، در مورد چگونگی کنار آمدن با ویروس کرونا در آمریکا می‌گوید: ما می‌توانیم مدارس و مشاغل را باز کنیم و در صورت اوج گیری دوباره بیماری ضمن شناسایی و جدا کردن افراد آلوده، سریعاً آنها را ببندیم، چند هفته بعد مجدداً می توان آن‌ها را بازگشایی کرد.

لئونگ گفت که هدف از این اقدامات مانند فاصله‌گذاری اجتماع این نیست که تعداد افراد آلوده به صفر برسد چرا که اساسا چنین چیزی غیر ممکن است. این اقدامات تنها تلاشی برای محافظت از افراد مسن است که خطر مرگ بر اثر ابتلا به کرونا آن‌ها را بیش از سایرین تهدید می‌کند. هیچ کشوری، جمعیتی و هیچ شهری نمی‌تواند از کووید-19 در امان بماند. سؤال بزرگ این است که چگونه اطمینان می‌دهید با اقدامات سختگیرانه عملکردهای اجتماعی را تحت الشعاع قرار نمی‌دهید؟ چگونه مطمئن شوید که سیستم بیمارستانی شما به هم نمی‌خورد؟ چگونه مطمئن شوید که برای کسانی که به مراقبت ویژه احتیاج دارند، به اندازه کافی تختخواب و اکسیژن وجود دارد؟ شما چگونه می‌توانید ضمن محافظت از اقتصاد و معیشت مردم با عوارض و بار مرگ و میر را بر جمعیت خود به حداقل برسانید؟ اینها سؤالات بزرگی است که هر جامعه ای باید به آن بپردازد و با آن دست و پنجه نرم کند.

به گفته وی، لئونگ از طریق تماس با ما در سرزمین اصلی چین در تاریخ 31 دسامبر نسبت به شیوع کرونا ویروس جدید هشدار داد. وی گفت، نگرانی اصلی وی در این زمان، جشنواره بهار چوونون در چین، است که قرار شده کمی بیش از یک هفته بعد آغاز شود.

لئونگ گفت، در طول مأموریت سازمان بهداشت جهانی در چین در ماه بعد، یک رویکرد سه وجهی را مشاهده کرده که در کاهش سرعت ویروس مؤثر بوده است. وجه اول، که او آن را سیاستی قرون وسطایی توصیف کرد، قرنطینه سخت بیماران بود. این محدودیت‌های شدید در کنار طرح فاصله‌گذاری اجتماعی انجام می‌شد. این امر با استفاده گسترده از برنامه های فناوری، داده‌های آماری و هوش مصنوعی برای ردیابی بیشتر و ثبت حرکات مردم، انجام شد.

با این حال، چین نیز مجبور است دوباره محدودیت جدیدی را تحمیل کند. پکن، از ترس ورود تعداد زیادی از مسافران بیماری محدودیت‌های ورود سختی را اعمال کرده است، ورود همه خارجی ها را به کشور و همچنین توقف تقریبا همه پروازهای بین المللی از جمله این اقدامات بوده است. از زمان مقابله با ویروس، مقامات در پکن کوشیدند روایت چینی بودن این ویروس را از بین ببرند. مقامات چینی در ابتدای امر سعی کردند پزشکان ووهان را که در مورد شیوع یک ویروس اسرارآمیز ابراز نگرانی می‌کردند ساکت کند. پکن همچنین روزنامه نگاران را نیز در ابتدا سرکوب کرد. در حالی که چین اکنون با استناد به افت موارد ابتلا شروع به کاهش محدودیت‌ها در استان هوبئی، جایی که ووهان در آن واقع شده، می‌کند، گزارش رسانه‌های مختلف در روزهای اخیر بر صحت آمار و ارقام شک کرده است.

لئونگ گفت نمی‌تواند درباره آنچه در هفته‌های نخست ظهور ویروس در چین اتفاق افتاده، یا اینکه دولت‌های دیگر چگونه شیوع بیماری در کشورهای خود را کنترل کردند حدس و گمانه‌زنی کند. لئونگ همچنین گفت که تجربه وی در کار با همتایان چینی مثبت بوده است. وی به من گفت، در سفر با مقامات سازمان بهداشت جهانی، مقامات چین بسیار باز و شفاف عمل می‌کردند.

اینکه آیا چین می‌توانست زودتر و سریعتر بیماری را تحت کنترل داشته باشد یا نه، سؤال دیگری است ... اما سوال این است که آیا کشورهای مختلف جهان واقعاً از زمان به درستی استفاده کردند؟ همانطور که محدودیت های تازه اعمال شده در هنگ کنگ و بخش‌هایی از چین نشان می‌دهد، غرب ممکن است درس بیشتری برای آموختن داشته باشد.