انقلاب ۱۳۵۷ در ایران رخ داد، برای این که دارای رهبری (آیت الله خمینی) ، سازمان و تشکیلات سراسری، گفتمان بسیج کننده (که توسط علی شریعتی ساخته شد) و رسیدنِ اکثریت مردم ایران به این باور بود که اسلام گرایان یک آلترناتیوِ ممکنِ در حالِ تحقق هستند و لذا به جنبش انقلابی پیوستند.

در ۴۱ سال گذشته در ایران انقلابی رخ نداد، برای این که ۴ متغیرِ الف- سازمان و تشکیلات، ب- رهبری، پ- گفتار بسیج کننده و ت- آلترناتیو ممکنی که اکثریت مردم به آن بپیوندند؛ وجود نداشت و ندارد. این ۴ متغیر، بخشی از شرط های لازم وقوع انقلابند.

مخالفان جمهوری اسلامی اگر واقعاً به دنبال انقلاب علیه جمهوری اسلامی هستند، باید این ها را بسازند. وقتی اینها وجود ندارد، انقلابی رخ نمی دهد. این که فردی خودش، خودش را رهبر مردم بداند یک چیز است، اما این که اکثریت مردم او را به عنوان رهبر یک انقلاب بپذیرند و دستوراتش را عملی سازند، چیز دیگری است. وقتی رهبری و تشکیلات و گفتار بسیج کننده ساخته شد، اکثریت مردم باید آنان را یک آلترناتیوِ ممکن به شمار آورند و به آنها بپیوندند تا انقلاب رخ دهد.

در ۱۷ دقیقه این متغیرها و وجودشان در انقلاب ۱۳۵۷ و عدم وجودشان در ۴۱ سال گذشته و امروز را توضیح داده ام. ناقدان محترم، محققانه، ۲۰ شاهد و قرینه ارائه شده ی در این ۴ جلسه را به نقد گرفته و نشان دهند که آیا این شواهد اصلِ ادعا را تأیید می کنند یا نه؟ لطفا فیلم را ببینید و نقد کنید:

آدرس کانال یوتوپ اکبر گنجی:

https://www.youtube.com/channel/UCi-wR3aee_iOhXXIUv0PP3g/videos