لابد دیده اید که در ایران دو جور جنس تولید می شود: یک نوع برای صادرات و یک نوع برای مصرف داخلی.
جنس های صادراتی، معمولا طوری تبلیغ می شوند که دهن داخلی ها از دیدن و شنیدن توصیفات شان آب می افتد.
روی این جنس ها نوشته نمی شود «مید این ایسلامیک ریپابلیک آو ایران» چرا که کلمه ی «ایسلامیک» مشتری خارج نشین را رم می دهد. لذا به جای این توصیف ترساننده تنها نوشته می شود «مید این ایران».
البته پرچمی که همراه با این جمله می آید پرچم خرچنگ نشان است چرا که مشتری خارج نشین زیاد برایش فرقی نمی کند که پرچم شیر و خورشید نشان باشد یا پرچم خرچنگ نشان یا اصولا نشانی در وسط پرچم وجود نداشته باشد.
البته این جنس ها راهی به فروشگاه های بزرگ خارجی پیدا نمی کنند و بیشتر در دکان های ایرانی به فروش می رسند. خریدار آن ها هم ایرانیان غم زده ای هستند که دچار نوستالژی وطن اند و وطن را در خیارشور و دوغ آبعلی درست شده با ماست کپک زده ی تولید جمهوری اسلامی می بینند.
اجناس صادراتی معمولا کیفیت بهتری نسبت به اجناس فروخته شده در داخل دارند و بسته بندی شان هم قشنگ و چشم نواز است.
اما اجناسی که برای فروش در داخل کشور تولید می شوند کمتر لوکس و خوشگل هستند چون لوکس کردن کالا خرج دارد و اهالی داخل کشور ترجیح می دهند اگر پول درست حسابی می دهند بابت جنس خارجی بدهند.
وقتی هم می گوییم جنس خارجی، منظورمان جنس چینی و روسی نیست که خریدار اطمینان دارد آشغال است و پول دادن بابت آن حرام کردن پول است.
خریدار ایرانی اگر پول داشته باشد، ترجیح می دهد جنس ساخت اروپا و امریکا بخرد چرا که می داند این ها جنس شان با کیفیت است و صد برابر جنس چینی و روسی دوام دارد.
ببخشید.... یادم رفت در باره چه چیز می خواستم بنویسم که یهو حواس ام رفت به خیارشور و دوغ آبعلی صادراتی.
جنس آشغال چینی، جنس آشغال روسی، جنس مرغوب امریکایی... ببخشید... یادم نمی آید سخن بر سر چه بود! اگر یادم آمد دفعه بعد برایتان می نویسم! :)
