یکی دیگر از مهم‌ترین یافته‌های تحقیق، مربوط به دست‌آورد‌های اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی ناشی از ارتقای قدرت منطقه‌ای جمهوری اسلامی است که در رتبه پایین‌تری نسبت به حوزه سیاست و امنیت قرار گرفته‌ است.

در این تحقیق تنها ۲۳ درصد کارشناسان گفته‌اند ارتقای قدرت منطقه‌ای جمهوری اسلامی می‌تواند منجر به افزایش قابلیت بهره‌برداری از ظرفیت‌های اقتصادی در منطقه شود.

در مقابل، ۸۹ درصد هم گفته‌اند که این سیاست ارتقای قدرت، قابلیت بهره‌برداری از ظرفیت‌های نظامی برای جمهوری اسلامی را به میزان زیادی افزایش می‌دهد.

در بخش دیگری از این تحقیق چنین نتیجه‌گیری شده است که نیرو‌های حزب‌الله لبنان مهم‌ترین نقش را در ارتقای قدرت منطقه‌ای جمهوری اسلامی دارند و پس از این نیروی شبه‌نظامی، حماس، نیرو‌های مقاومت مردمی سوریه، حشد‌الشعبی، فاطمیون، زینبیون و انصار‌الله دارای بیشترین نقش و مشارکت هستند.

این گزارش تحقیقی یکی دیگر از اسناد متقن و روشنی است که نشان می‌دهد هدف اساسی جمهوری اسلامی از تشکیل، تقویت و حمایت همه‌جانبه از شبه‌نظامیان مسلح در برخی کشور‌های منطقه، افزایش دامنه دخالت‌ها در این کشور‌ها و تحقق تئوری «هلال شیعی» است.

هلال شیعی اصطلاحی است که برخی تحلیل‌گران سیاسی به کار ‌می‌برند. آن‌ها معتقدند جمهوری اسلامی با حمایت از شیعیان منطقه، قصد دارد دامنه قدرت و نفوذ خود را گسترش دهد.

مقصود از هلال شیعی، جریانی مذهبی است که در یک امتداد جغرافیایی و بخش‌های وسیعی از هند، پاکستان، تمام ایران، اکثریت عراق و بحرین، شرق عربستان سعودی، قسمت‌های مهمی از ترکیه، لبنان، سوریه و آفریقا حضور دارد.

سایت رسمی آیت‌الله «علی خامنه‌ای»، رهبر جمهوری اسلامی هم از سال ۱۳۹۲ برای تحقق این سیاست، صفحه‌ای ویژه با عنوان «مقاومت» راه‌اندازی کرده است.

این سایت در واقع به بررسی و تجزیه و تحلیل سخنرانی‌های رهبر و سیاست‌های کلان جمهوری اسلامی در حمایت از گروه‌های شبه‌نظامی در منطقه اختصاص دارد.

در بخشی از این سایت، نقشه کشور‌هایی دیده می‌شود که جمهوری اسلامی برای دخالت در آن‌ها و حمایت از شبه‌نظامیان وابسته به خود برنامه‌های اساسی دارد.

در سال‌های اخیر شخص خامنه‌ای بارها و به صراحت اعلام کرده است از گروه‌های شبه‌نظامی در منطقه حمایت می‌کند و این حمایت‌ها نیز ادامه خواهند داشت.

تاکنون آمار و اسناد متقنی از میزان کمک‌های مالی ۴۰ ساله جمهوری اسلامی به این گروه‌های شبه نظامی منتشر نشده است اما این میزان حمایت‌ها به اندازه‌ای بوده که طی سالیان دراز، این گروه‌های شبه‌نظامی را قدرت‌مند‌تر از گذشته کرده‌اند.

تجربه سازمان‌دهی و تجهیز شبه‌نظامیان افغانستانی، پاکستانی، عراقی و سوری هم در پنج سال اخیر که منجر به عقب راندن گروه‌های مسلح مخالف حکومت مرکزی عراق و سوریه شده‌ نیز جمهوری اسلامی را به این صرافت انداخته‌ است که حمایت‌های خود از این گروه‌ها را گسترش دهد.

این حمایت‌ها که بخش مهمی از آن‌ها نیز مالی هستند، انتقاد‌ها و اعتراض‌های گسترده‌ای را در ایران منجر شده‌اند و بسیاری از مردم در تجمعات، گوشه و کنار و محاوره‌های روزانه از این مساله ابراز نارضایتی می‌کنند.مجموعه حاکمیت در جمهوری اسلامی بی‌اعتنا به این اعتراض‌ها، به سیاست‌های حمایتی خود از این گروه‌ها ادامه می‌دهد.
در این تحقیق اخیر، پیشنهاد‌هایی نیز مبنی بر چگونگی این حمایت‌ها به مقام‌های مسوول ارایه شده است.

تهیه‌کنندگان این تحقیق به نهاد‌های مسوول پیشنهاد کرده‌اند که حمایت‌های اقتصادی و فنی از این گروه‌ها را افزایش دهند و درباره ضرورت تقویت «محور مقاومت» تبلیغات کنند.

تشویق به گسترش حمایت‌ها از گروه‌های شبه‌نظامی که بی‌تردید با بار مالی هنگفتی هم همراه است، در شرایطی ارایه شده است که مطابق نتایج همین تحقیق، این حمایت‌ها برای جمهوری اسلامی چندان منفعت اقتصادی نداشته‌اند. اما مقام‌های این نظام هم‌چنان از پول مردم ایران برای تحقق بلند‌پروازی‌های ایدئولوژیک خود استفاده می‌کنند.