بیائید در آغاز سال نو میلادی، همنوا، همراه و همگام با همه مردم جهان، آرزو کنیم و پیمان ببندیم.
بیائید همگی، همراه و همگام آرزو کنیم:
سال نو سال پیروزی بشریت بر کوید ۱۹ و سال برگشتن به زندگی عادی، دیدارها، مهمانیها و مسافرتها باشد.
سال نو سال پایان نفرتهای مذهبی و کشتار از ایران و جهان و سال آمدن دوستی و صلح باشد.
سال نو سال پایان ناامیدی و بیآیندگی در ایران و سال تحصیل، کار، سازندگی و آفریندگی برای جوانان و عزیزان ما باشد.
سال نو سال پایان کشتار جوانان بیکار و سربلندیخواه در ایران و سال شادی پدران و مادران آرزومند باشد.
سال نو سال رخت بربستن دروغ، فساد، ریا و سیاهی از ایران و جهان و سال آمدن راستی، راستگوئی و سپیدی باشد.
سال نو سال رهائی ما از زندان غم و اندوه و ترس و واهمه و سال شادی، دلجوئی، امنیت، آرامش و آسایش باشد.
سال نو سال پایان نفرت و خشونت و سال بالندگی عشق، دوستی و سازگاری باشد.
سال نو سال پایان رشک، حسادت، تنگنظری، کوتهفکری، پراکندگی، تهمت و افترا باشد و سال شور زندگی، همدوشی، همگامی، همراهی، سازش، ملایمت و دوستی.
سال نو سال پایان غرور و خودستائی و تکروی باشد و سال پذیرش، چشمپوشی و آسانگیری و همراهی و همکاری.
سال نو سال پایان دلمردگی، نامرادی، نومیدی، دلسردی، افسردگی و یاس باشد و سال شور زندگی، امیدواری، بهره وری و کامیابی.
سال نو سال مرگ پایان حل اختلافات با زور و اسلحه و سال گفتگو، یکدلی، دوستی و چشمپوشی باشد.
سال نو سال پایان ساختن تفنگ، بمب و تانک و سال ساختن مداد، دوچرخه، تراکتور، یخچال و کامپیوتر باشد.
سال نو سال پایان ضجهها و گریهها و غرق شدن کودکان و مهاجران باشد و سال آواز و رقص، شادی و دانش آموختن وتجربه دوستی و آرامش کودکان.
سال نو سال پایان گرسنگی، فقر، کارتنخوابی و بیماری باشد و سال وفور و سلامتی، که مادر زمین اگر مهربان و روادار باشیم برای همه ما غذا و جا و آرامش دارد.
سال نو سال پایان کینهورزی، ترور، آدمربائی، اعدام، جنگ و ویرانسازی باشد و سال زایش آشتی، رواداری، دوستی، صلح و سازندگی برای ما تمامی ساکنان دهکده جهانی.
بیائید همگی، همراه و همگام، پیمان ببندیم:
روادار و چشمپوش باشیم و با بلندهمتی، گشاده دستی و سعهصدر برخورد کنیم.
بی تفاوت نباشیم و بر هر نقض کرامت انسانی عکس العمل نشان دهیم.
زمین فقط برای ما نیست و ذخائر آن هم نامحدود نیست، با اسراف و زیاده روی آنرا نابود نکنیم، آنرا آلوده نکنیم و سهم فرزندانمان را با امانتداری نگهداریم.
هوا سرچشمه زندگی ماست، آن را نیآلائیم، اگر میشود پیاده و اگر نه با دوچرخه یا اتوبوس نقل مکان کنیم.
تن خویش و عزیزانمان را با ورزش و کار نیرومند کنیم و جان خویش و عزیزانمان را با دانش پژوهی دادگرانه و عشق به دیگران ببالانیم.
جانمان از دروغ و ریا و تنمان را از بیماری نگهبانی کنیم، راستگو و بیریا باشیم.
دود پاشیدن بذر خشونت، کینه، تنفر و دشمنی بیش از هرکس، به چشم خودمان و عزیزانمان میرود، بیائید مهربان، دلسوز، نوازشگر، خشونتپرهیز، دلجو، بردبار، سازگار، شکیبا، آزرمجو، خوشخو، دوست، رفیق و روادار باشیم.
احد قربانی دهناری
[email protected]
http://ahad-ghorbani.com
https://t.me/AhadGhorbaniDehnari
در مصائب نابهنگامی تاریخی، وحید وحیدی تهرانی
دوباره نگریِ برجام، یا خلع سلاح ایران؟ امیرحسین لادن