من شخصا بارها بر سر این دوراهی بوده ام که باتوجه به اینکه قصد ندارم به ایران سفر کنم چه عیبی دارد با هویت و نام اصلی خود بنویسم. این شک و دودلی وقتی همراه با مشورت دیگران قرار گرفت ابعاد مثبت و منفی مستعار نویسی برخی از کاربران اینترنت را روشن تر می کند که بطور خلاصه برخی از آنها را یادآور می شوم:

۱- اینگونه نیست که مستعارنویسی و ناشناس بودن در فضای اینترنت مخصوص ایرانیان باشد. خود غربی ها هم بخاطر برخی ملاحظات از نام های غیر واقعی در اظهار نظرات سیاسی یا فعالیتهای کاری شان استفاده می کنند.

مثلا چند روز پیش در یک وبیناری بودم که سخنران آن که خود سالها مدیر قسمت هیومن ری سورس یا همان کارگزینی و استخدام شرکتهای بزرگ بوده می گفت این روزها مدیران شرکتها وقتی میخواهند کسی را استخدام کنند حتما نامش را در اینترنت سرچ می کنند. بعد می بینند مثلا در لینکدین که یک پلتفورم تخصصی است طرف دارای یک پروفایل درست و حسابی و تخصصی است اما در فیسبوک یا توئیتر یا اینستاگرام آدمی متفاوت است و از کلمات و یا عکسهای نامناسبی استفاده کرده و یا طرفدار افراطی این حزب یا آن حزب است. آنها دنبال نکات منفی در زندگی افراد میگردند و این پلتفورم ها بهترین ابزار برای استخراج نکات منفی درمورد افراد است.

خود این فرد سخنران با وجودیکه فردی بازنشسته است و دیگر قصد استخدام در جایی را ندارد اما می گفت من در پروفایل لینکدین با نام اصلی ام هستم اما برای اظهار نظرهای سیاسی ام در توئیتر از یک نام غیرواقعی استفاده می کننم.

مبارزه علیه جمهوری اسلامی برای بسیاری از ما ایرانیان خارج کشور بخاطر این است که ما در کنار زندگی عادی و معمولی خود به فکر آزادی ایران و سعادت هم میهنانمان هستیم. ما چریک نیستیم که شغل مان مبارزه باشد. اکثرمان در جوامع غربی جاافتاده ایم و اعتبار شغلی و شان اجتماعی مان در اینجا را با زحمت و پشتکار بدست آورده ایم و نمیخواهیم گرایشات سیاسی و ضدمذهبی مان را با زندگی نرمال اجتماعی مان گره بزنیم.

همه ما مثل آقای ایرج مصداقی مبارز تمام وقت و فول تایم نیستیم. شغل ما مبارزه نیست و چرخ زندگی ما طور دیگری می چرخد. تصور کنید شما در شهر تورنتو یا لندن زندگی می کنید و شغل تان وکالت است و یا صاحب آموزشگاه و یا مغازه ای هستید که مردم شما را با نام واقعی تان می شناسند و بخاطر تخصص و کیفیت کارتان به شما رجوع می کنند نه بخاطر اینکه شما فلان گرایش سیاسی را دارید و یا با اسلام از بیخ و بن مخالفید. هر آدم عاقلی بین این دو نوع فعالیت مرزبندی می کند. در امور شغلی با نام واقعی فعالیت می کند و وقتی میخواهد علیه دین چیزی بنویسد و یا طرفداری از ترامپ بکند یا علیه گروههای چپ و گلوبالیستها، با نام مستعار می نویسد.

۲- ناشناس نویسی همیشه هم خوب نیست. عیب بزرگ مستعارنویسی این است که حاشیه امن برای سایبری های رژیم ایجاد می کند. بطوریکه انسان نمی فهمد پشت این اکانت ناشناس، یک دوست قرار دارد یا دشمن، یک میهن پرست است یا یک عنصر اطلاعاتی. بسیاری از خبرهای فیک را همین اکانت های لشگر سایبریون پخش می کنند و بقیه هم توی تله آنها می افتند. طرف عکس شاه را بالای اکانت خودش میگذارد و به بقیه فحش میدهد تا ضربه به مشروطه خواهان بزند.

۳- خوبی مستعارنویسی این است که هزینه شناسایی شما را برای رژیم اسلامی بالا می برد. یعنی بجای اینکه شما خودت را بی زحمت و بی دردسر در پشت ویترین قرار بدهی، با استفاده از نام ناشناس کار را برای رژیم سخت تر کرده اید. آنها باید سالها شما را زیر نظر داشته باشند و زور بزنند تا بفهمند شما چه کسی هستید. چرا ما کار را برای رژیم ساده کنیم؟

۳- ما از کشوری آمده ایم که هنوز خاطرات سیاه ترس و وحشت از ذهن و درون مان پاک نشده. هراس از بیان باورهای درونی باعث نهادینه شدن خودسانسوری در مغز و فکر و رفتار ما شده.

استفاده از اکانت های ناشناس به نسل وحشت زده ایرانی این امکان را داده تا خودسانسوری را کنار بگذارند و هرچه را که نمیتوان در بیرون به زبان آورد در فضای اینترنت مطرح کرد. نباید اهمیت این شکستن سد خودسانسوری را در افزایش آگاهی ایرانیان در سالهای اخیر نادیده گرفت.

خلاصه اینکه مستعار نویسی خوبی و بدی های خود را دارد. برای عده ای از مردم خوب است و برای عده ای دیگر ناگریز. ضمن اینکه ناشناس ها هرگز بخاطر نوشتن مطالب شان نه جایزه نوبل خواهند گرفت و نه در تاریخ از آنها یادی خواهد شد.