آقای بایدن به این جهت متوجه این موضوع شده بود چون او در دهه هشتاد میلادی چندین بار از این اردوگاه به همراه سه فرزندش، دو فرزند پسربیو (Beau) و هانتر (Hunter) و دخترش اشلی (Ashley)، دیدن کرده بود. در این دیدارها جو بایدن نام‌های زندانیان را که با دست خود در چارچوب تخت خواب‌های چوبی اردوگاه کنده کاری شده بود، دیده بود. در حالی که در دیدار خود در فوریه ۲۰۱۵ و در مقام معاون رئیس جمهوری آمریکا، همه تخت خواب‌ها با لاک رنگ آمیزی شده بودند و دیگر اثری از نام‌های زندانیان دیده نمی‌شد. جو بایدن در کتاب خود این کار را دست بردن در تاریخ و ملایم نشان دادن جزئیات وحشتناک جنایات خوانده است، تا بینندگان را زیاد تحت تاثیر قرار ندهد.

اکنون و چهار سال پس از انتشار این کتاب و حال که به زبان آلمانی برگردان شده است، یک خبرنگار آلمانی به این مطلب در این کتاب بر می‌خورد و آن را منتشر می‌کند. بنابراین هم برگردان آلمانی کتاب و هم رئیس جمهور شدن جو بایدن، آلمانی‌ها را کمی دست پاچه کرده است. کارل فِــِرلـِر، معاون پارلمان باواریا که، دور از محل کارش در حال حرکت با خود رو از این جریان خبردار شده بود، در واکنش به شنیدن این خبر می‌گوید او در اولین فرصتی که پشت میز کارش برسد، با نوشتن نامه‌ای به جو بایدن و تبریک به او برای مقام ریاست جمهوری او را به داخائو دعوت خواهد کرد.

گابریل هامر من رئیس این محل تاریخی (اردوگاه) که خود تاریخ دان است می‌گوید، او جوبایدن را می‌فهمد چون احتمالا جو بایدن در دیدارهای پیشین خود از درب جنوب شرقی اردوگاه وارد شده بود، در حالی که در سال ۲۰۱۵ از درب مرکز ورود دیدار کنندگان به این اردوگاه وارد شده است، که هیچ تصویری از یک اردوگاه زندانیان را به وارد شوند گان تداعی نمی‌کند.

خانم هامرمن اما همزمان می‌افزاید شخصا جو بایدن را در دیدار سال ۲۰۱۵ خود از «داخاو»، از محل نگهداری و سوزاندن اجساد زندانیان، راهنمایی می‌کرده است و در این دیدار بود که جو بایدن با ماکس مانهایمر، یکی از آخرین جان بدر بُــردگان اردوگاه آشویتز، آَشنا شد و بسیار تحت تاثیر او قرار گرفت. رئیس محل تاریخی اردوگاه داخائو می‌گوید، کلبه‌های اولیه محل نگهداری زندانیان در سال‌های ۱۹۶۳ و ۱۹۶۴ خراب شده و این کلبه‌ها در سال ۱۹۶۵ بازسازی شده‌اند و نام زندانیان «هرگز» در چارچوب تخت خواب‌ها کنده کاری نشده بود. به گفته خانم هامرمن، سالانه حدود یک میلیون نفر از این اردوگاه بازدید می‌کنند.

ساختن اردوگاه‌ها در آلمان برای زندانیان بلافاصله پس از به قدرت رسیدن حزب ناسیونال سوسیالیسم آدولف هیتلر (حزب نازی ها) در سال ۱۹۳۳ آغاز و با وجود زندان‌های دولتی برنامه ریزی شد. در سال ۱۹۳۳ اولین سال به قدرت رسیدن حزب آدولف هیتلر در سوم ماه مارس اردوگاه «نوهِرا» در شهری به همین نام، در شرق آلمان در نزدیکی شهر وایمار، سازماندهی شد. «داخاو» دومین اردوگاه نازی‌ها بود که در سیزدهم مارس ۱۹۳۳ در نزدیکی مونیخ و در زمانی که هاینریش هیملر رئیس پلیس مونیخ بود، سازماندهی شد. هاینریش هیملر بعدها رئیس پلیس مخوف نازی‌ها، «اس اس»، شد.

در طول دوازده سال حکومت نازی‌ها در آلمان هم در آلمان و هم در کشورهای دیگری که آلمان‌ها اشغال کردند، مانند لهستان، چکسلواکی، اتحاد جماهیر شوروی، فرانسه و... اردوگاه‌های کار اجباری و زندان‌های مخوفی ساختند که مخوف ترین آن اردوگاه آشویتس در لهستان بود.

میلیون‌ها نفر از یهودیان، رمی‌ها (کولی ها) و دگراندیشان در این اردوگاه‌ها یا در کوره‌های آدم سوزی سوزانده شدند و یا در اثر کار اجباری و گرسنگی جان باختند.

روز بیست و هفتم ژانویه هفتاد ‌و‌ششمین سالگرد آزادی اردوگاه مخوف آشویتس به دست ارتش سرخ شوروی است که در آلمان و برخی کشورهای دیگر به یاد جان باختگان در این اردوگاه‌ها گرامی داشته می‌شود.