خرداد سال ۱۴۰۰ مشروعه خواهان باردیگر بساط انحصارطلبی و انتصابات و خدعه برپا خواهند کرد تا دراوج شتابنده " مشروعیت زدائی" مردم آگاه از حکومتی ضد دموکراتیک، با مهندسی کردن معرکه حکومتی وانمود کنند که این حکومت و رهبرآن:
۱- مشروع و مورد پذیرش مردم ایران‌اند، دارای حقانیت سیاسی‌اند و از اعتماد و پذیرش جمعی مردم برخوردارند.
۲- سازو کارهای دموکرتیک را رعایت می‌کنند و آرای مردم را محترم می‌شمارند.
۳- برحضور ترس و ترورحکومتی حاکم بر جامعه سرپوش بگذارند و پایوران و مزدوران حکومتی را دلگرم کنند.
۴- برسر تقسیم قدرت و ثروت‌های ربوده شده از مردم به توافق نزدیک شوند و زیاده خواهان را حذف کنند.
و به این ترتیب ریاست جمهوری‌ای آلت دستِ ولی فقیه، بی مایه و تدارکاتچی منتصب کنند، وزمینه تدارک انتصابات شورا‌ها و مجالسی آبروریز نیز فراهم سازند، مجالسی که اگر اشکانیان می‌پنداشتند روزگاری در سرزمین‌شان جای مجلس مهستان را مجلس ارتجاعی ترین افکار و ناهنجارترین رفتار خواهد گرفت قید بر پا کردن چنین روش ومنشی می‌زدند و عطای‌اش به لقای‌اش می‌بخشیدند. حتی" مصلحت خانه" یا " مجلس مشورت " و "مجلس وکلای تجار" ناصر الدین شاهی نیز با مجلس اسلامی تفاوت کیفی داشته‌اند چه رسد به مجلسی که فرمان تشکیل‌اش حدود صد سال قبل درانقلاب مشروطه صادرکردند. تصور نمی‌شد روزگاری مجلس مشروطه تجمع نوعی اراذل و اوباش اسلامی، همان "استرداران و شترداران نتراشیده دژآگاه و اوباشان سنگلج و چاله میدان و...که با چاقو و قمه به مجلس و مجلسیان حمله می‌کردند... همان کلاه نمدی‌های محلات و اشراری" که شعار ضد مجلس مشروطه می‌دادند، از آب در آید و شباهت تاریخی ناگزیری را رقم بزنند.

۲

۲۸ خرداد ماه سال ۱۴۰۰ سیزدهمین دور" انتخابات" ریاست جمهوریِ حکومت اسلامی و هشتمین رئیس جمهور این حکومت برگزار خواهد شد. بساط همان بساط معرکه شناخته شده است. باز برصحنه آورده می‌شوند بازیگران فریبکار و با چراغ آمدگانِ این معرکه، که اصلاح طلبان حکومتی در داخل و خارج‌اند و در این میانه از جمع یاران و اربابان‌شان یکی را لولو می‌کنند یکی را " آقاخوبه" تا به همفکران و بخش ناآگاه مردم بقبولانند که به میدان بیایند و نگذارند این لولو خورخوره انتخاب شود که اگر انتخاب شود همه را خواهد خورد. این نوع نمایش‌ها و فرمایش‌های تکراری را سال هاست مردم میهنمان و جهان شاهدند. لولوی این دوره " سپاهیان" هستند، که اکثر آنان حسن روحانی‌ها و آخوندهای نظامی شده‌اند. اصلاح طلبان کاری ندارند که با توجه به ماهیت، و عقاید و افکار و کردار حکومت اسلامی انتخابات آزاد و دموکراتیک معنا ندارد، کاری ندارند که حداقل:
۱- انتخابات می‌بایست " آزاد" باشد، یعنی همه حزب‌ها و سازمان‌ها و گرایش‌های مختلف سیاسی، و افراد با گرایش‌های مختلف سیاسی و فکری بتوانند کاندید شوند و هر فرد بتواند آزادانه به کاندید مورد نظرش رای دهد.
۲- همه کاندیداها از امکان‌های برابر و عادلانه برای تبلیغ و رقابت بهره مند شوند
۳- انتخابات سالم باشد، یعنی تقلب نشود و آرای ریخته شده در صندوق در نظر گرفته شوند.
۴- دَم و دستگاه‌های حذف کاندیداها به دلائل سیاسی، مذهبی و ایدئولوژیک برچیده شوند.
اصلاح طلبان را با مواردِ مورد اشاره کاری نیست، تنور انتخابات گرم شود، انتخابات رونق داشته باشد تا مشروعیت حکومت و رهبرش جلوه کند، کافی ست. اینان در خوشبینانه ترین حالت به دنبال اصلاح حکومت اسلامی و تغییر رفتار رهبرشان بوده‌اند. بخشی از " اپوزیسیون " نماهای حکومت اسلامی در خارج کشور نیز به دلایل گوناگون، از جمله آلودگی به سیاست بازی به جای سیاست ورزی، خودشیفتگی بدخیم، فرصت طلبی‌های جاه طلبانه، پادویی هر نوع قدرت سیاسی و... به همیاری و همکاری با این نوع از اصلاح طلبان، به حامیان رژیم ارتجاعی در خارج و داخل کشور - به ویژه در خارج کشور - بدل شده‌اند.

۳

یکی از مهم ترین و تاثیرگذارترین دوران فعالیت و مبارزه سیاسی علیه حکومت اسلامی فصل معرکه و سیرک انتخاباتی این حکومت است. کارزار و بسیج سیاسی و اجتماعی اپوزیسیون واقعی حکومت اسلامی در چنین فصلی می‌باید گسترش و تعمیق یابد. برای جلوگیری و کاهش تباهی و آسیب هایِ ناشی از این معرکه گیری‌های عوامفریبانه و فرو کاهیدنِ مظاهر دموکراسی به ویژه انتخاب ریاست جمهوری و مجلس به عنوان قلب و مهمترین نهاد دموکراسی، برای نشان دادن "نامشروع" بودن این حکومت و رهبرش، تحریم فعال معرکه انتخابات نمایشی - فرمایشی ریاست جمهوری و کاهش میزان مشارکت عملی ترین و مناسب ترین گزینه است.
تحریم و بایکوت فعال این معرکه سیاسی - ایدئولوژیک (دینی) یعنی:
۱- عدم حضور در پای صندوق‌های رای و تشویق خانواده، اطرافیان و مردم به عدم شرکت در این معرکه.
۲- طرح خواست لغو نظام ولایت فقیه، انحلال قانون اساسی جمهوری اسلامی و تلاش و مبارزه برای گذر از حکومت اسلامی و جایگزینی یک حکومت دموکرات و مردمی، به هر شکل و وسیلۀ ممکن در داخل و خارج ازکشور (اعتراض‌های مدنیِ خیابانی، روشنگری در سطح ملی و بین المللی، تبلیغ و ترویج‌های رسانه‌ای و....)
۳- طرح خواست آزادی بدون قید و شرط زندانیان سیاسی و عقیدتی و لغوحکم اعدام
۴- بهره وری ازاین فرصت مناسب برای همکاری و همگرائی اپوزیسیون داخل و خارج حول محورهای مورد توافق و مشترک. فرصت و اقدامی که به تجدید حیات و توانائی اعتماد سازی میان اپوزیسیون، و مردم و اپوزیسیون داخل و خارج از کشور یاری خواهد رساند.
.....
باید نشان داده شود که اکثریت مردم میهنمان به اسارت خود رای نخواهند داد.