بزرگترین اعتراض ایرانیان کە در آبان ماە ۱۳۹۸ انجام گرفت اعتراض بە گرانی بنزین بود و همە اینها نشان میدهد کە ازادی و دموکراسی هنوز جایگاە محکمی در فرهنگ مرکزنشینان ندارد و تنها دستیابی بە سهم بیشتر از ثروت مملکت است کە قبلا بهتر میانشان توزیع میشد و بە جیب می‌زدند.

حاکمیت پلید آخوندی کە بر خون و کشتار ملت‌های غیرفارس استوار گشتە و ثروت مناطق حاشیەای را بە مرکز منتقل، بە عبارتی چپاول کردەاند، از این طریق مرکزنشینان را فربە و راضی نگە داشتە اما حاشیەای ضعیف و فقیر بوجود اوردە است، در نتیجە شکاف ملی عمیق و عمیق تر و بە جرات می‌توان گفت ایران به لحاظ ملی، فرهنگی و زبانی تجزیە شدە تنها استبدادی خشن و مناسبات اداری آن را نگە داشتە است.

هنگامی کە بحث فقر و شاخص خط فقر در ایران سخن بمیان می‌آید درک آنان از فقر مرکز ایران است نە مناطق حاشیەای ایران. مثلا خط فقر ۱۰ میلیون تومان در نظر گرفتە شدە اما اکثریت مردم کوردستان فقرزدە کوردستان با کمتر از دو میلیون تومان زندگی می‌کنند.

در چهار دهە گذشتە با توجە بە انباشت ثروت در مرکز دنیا بە روی مرکزگرایان باز و کم نقطەای در جهان هست کە ایرانیان ببهانە تحصیل و یا تجارت لانە نکردە نباشند. در کشور کوچک یک میلیونی استونی در حوزە بالتیک ۵۰۰ نفر ایرانی مشغول بە تحصیل با هزینەهای بالا هستند. در اسپانیا ۲۰ هزار نفر و در کانادا و ترکیە ده‌ها هزار نفر زندگی میکنند و این پول‌ها از کجا می‌اید خود جای تامل است. گرچە ورود بە حوزە اقتصاد کار هر کسی نیست اما همان پولی کە مرکزگرایان بە بهانە تحصیل و زندگی در خارج از کشور ریخت و پاش می‌کنند می‌توان کشوری را از نو آباد کرد.